Samen met God op een bankje

Zo’n drie weken terug schreef ik over het herkauwen wat ik als beeld van een broeder van me had gekregen. Bovenstaande titel vormde het volgende beeld wat hij mij daarna gaf. Ook dat beeld bleef me de voorbije weken bij, en gaat nog steeds met me mee.

Voor de trouwe lezers van mijn blogs is het bekend dat ik graag schrijf over mijn proces van groei. De voorbije zes en half jaar, niet toevallig sinds de start van mijn relatie, heeft die groei in het middelpunt van mijn leven gestaan. Als ik iets ontdekte, schreef ik daarover en die blogs plaatste ik hier. Veel van de input van die blogs haalde ik uit christelijke boeken die ik las. En diezelfde boeken staan nu hier achter me in een bescheiden boekenkast.

Steeds vaker merk ik echter dat wat mij aantrekt moeilijker te vinden is. Ik houd van de verhalen van mensen die net als ikzelf door een proces van herstel heen gegaan zijn. De laatste boeken van de schrijver Jamie Buckingham, al jaren geleden overleden, trokken mijn aandacht, want hij schrijft hoe hij tot inkeer kwam dwars door al zijn kwetsbaarheden heen. Daar hou ik van, ongekunsteld, precies zoals iemand is.

De voorbije weken merk ik dat ik mag rusten. Het beeld dat ik kreeg van die broeder van me, is daar een voorbeeld van. Samen met God op een bankje. Hij stelde zich voor hoe ik mijn hoofd op dat van Gods schoot legde. Mooi toch!

Vanochtend tijdens de dienst in mijn gemeente die een nieuwe naam aan het voorbereiden is, was er een zegen voor mensen die voelen dat ze op een punt staan waaraan ze ook iets nieuws mogen gaan ontdekken, in transitie zijn. Iets nieuws mogen doen. Het woord ‘nieuw’ staat; voor iets dat nog niet eerder gedaan is. Dat betekent verandering en de vraag werd gesteld: ‘Wie houd er van verandering?’ Ik stak enigszins beschroomd niet mijn hand op. Verandering is een uitdaging voor mij. Het is nieuwe wegen verkennen en ik geef toe ik ben behoudend, houdt niet zo erg van verandering wat wel eens tot frustratie leidt bij mijn vriendin, die daar juist wel van is.

Zo was er ook een goede vriend van mij met wie ik de voorbije week mijn huidige situatie deelde. En het eerste wat hij zei was: ‘Dan kunnen er nieuwe dingen gebeuren’. En ik was er niet happig op, op wat hij zei. En nu denk ik, kwam dat misschien omdat ik niet van verandering houd? Zou best een goede reden kunnen zijn. Op dat moment met de kennis van toen, zei ik dat ik juist even rustig aan wilde doen. Ook vanuit het gegeven dat ik meerdere keren het afgelopen half jaar een indruk kreeg over iets nieuws wat ik na korte tijd weer los liet.

Bezinning dus. Mooi woord vind ik. Bij zinnen komen, bewust worden en overdenken, allemaal woorden die passen bij waar ik nu ben. En wellicht sta ik aan het begin van iets heel moois zoals die vriend me wilde doen geloven. Maar meer nog wil ik wachten. Want eerlijk gezegd ben ik best moe geworden van 6,5 jaar groeizaam zijn. Misschien niet helemaal als de seizoenen, maar wel volgens de zeven jaren die in de Bijbel ook als periode van volheid wordt gezien. Niet dat ik bewust was dat het 7 jaar zou duren, maar nu als betekenis kan zien in waar ik nu ben.

Daarbij kan het toch geen toeval zijn, en ik was er bijna aan voorbij gegaan, dat er vanochtend door de spreker die uitgebreide zegen werd uitgesproken over mensen die in transitie zijn, iets nieuws gaan beginnen. Al zal het niet precies op de dag 7 jaar zijn dat die groei zich voortzet, toch denk ik dat ik even niets hoef, even fijn op dat bankje met God, samen zij aan zij. Terugkijken op alles op wat tot stand is gebracht en genietend van de rust op een bankje voor Hem en mij.