Mijn hongerende, onrustige geest

Al weer even terug dat ik hier een blog deelde. Dit terwijl er van alles gebeurt in mijn leven maar ik dan minder de noodzaak voel om dit te delen. Maar nu op deze zaterdagochtend de tijd om even te schrijven. Dan begin ik natuurlijk met de titel die de kern van mijn blog mag weergeven, en toen ik daar net begon dacht ik aan deze titel ‘Heerlijk leven’, want dat is het gevoel dat ik erbij heb.

Ik las nog even mijn laatste blogs terug. Ik keek de voorbije tien weken terug daarin schreef ik afwisselend met onderbreking 4 blogs, en die gingen allemaal of hadden een relatie met de schrijver Jamie Buckingham. Ik ontdekte mooie dingen over oordelen, over het meer van het onderbewuste en nog veel meer. Maar wat me vooral, en nu ook weer in het derde boek (titel: ‘Waar arenden zweven’ ) dat ik van hem lees, aanspreekt, is zijn niet-sparen-van-zichzelf. Hij vertelt over zijn missers, zijn gedachten die niet ok zijn, zijn zondige houding naar andere mensen, hij spaart zichzelf geenszins. En nu ik op dit moment zo terugkijk, is juist die houding die ik zo herken als de houding die ik zelf nastreef. En de reden waarom ik meerdere exemplaren van zijn boek bestelde om aan anderen dit mooie nieuws door te geven.

Binnen dat frame plaats ik de voorbije 10 weken. Dat kan misschien vreemd klinken, maar als ik erop terugkijk, had veel van wat me raakte en overkomen is in die 2 en halve maand direct gerelateerd was aan het lezen van deze 3 boeken. En daar kan ik als ‘reflectie-expert’, haha, echt heel blij van worden. Ik denk dat het zelfs al even daarvoor was dat een andere schrijver die me in vuur zette debet was aan een ander proces, want toen las ik de boeken van Bruces Wilkinson die eenzelfde stroom in mij in gang zette.

Wat leverde het me zoal op? Vooral door de vraag die ik met mijn omgeving deelde, en ook hier eerder, dat ik het verlangen had te willen spreken, ben ik er achter gekomen dat ik als ik iets nieuws ontdek er even op mag leren ‘broeden’. Daar bedoel ik mee, in het vuur dat er over een nieuw onderwerp aangewakkerd wordt in mij, ga ik direct tot actie over met het gevolg dat het vuur weer uitdooft of een nieuwe vorm krijgt. Wat ik merk, is dat ik eerst even mijn licht op wil steken met anderen over wat ik ontdek, maar vooral ook meer eerst wacht. Het voorkomt dat wat ik de laatste 4 maanden heb gemerkt dat als ik iets verkondig, waarvan later blijkt dat het een weliswaar iets is dat mijn hart heeft, leer dat ik de tijd neem om te kijken of het iets blijvends is. En dat betekent dat ik wat rustiger wordt in mijn vurig zijn en conclusies trekken.

Nu weet en merk ik wel dat God toch Zijn werk linksom of rechtsom aan mij duidelijk maakt, maar ik denk dat het voor mij beter werkt als dat hap-snap doen. De voorbeelden over vitaliteit die ik wilde aanscherpen door te gaan fitnessen, daar ben ik op terug gekomen. Maar ook het verlangen om te spreken voor groepen is eigenlijk als een nachtkaars uitgegaan. Daar zijn verschillende redenen voor maar dat is hier nu niet belangrijk, het vuur is uit gegaan. Ik wil ook niet te boek staan als de man met veel ideeën die maar iets roept en als mensen daar naar vragen moet bekennen dat het een bevlieging was.

Het woord ‘bedding’ gebruik ik vaak de laatste tijd. Het staat voor mij voor de bodem, daar waar ik de dingen op neerzet. En in het onderwerp dat ik hier naar voren breng, wil ik meer bedding krijgen. Zo was ik 4 weken terug een week uitgeschakeld om, naar nu blijkt, die bedding weer op orde te krijgen. Mijn bodem was wiebelig, was kwetsbaar. Ik sprak in die week veel mensen, schakelde hulp in vanuit mijn netwerk en via mijn werk. En zie, na een week was ik weer ok.

Nu ik terugkijk naar die voorbije maand en wat er allemaal in gebeurt is, zie ik dat ik zelf ook weer nieuwe lagen in mezelf ontdek. Ook zoiets waarvan ik te snel aan het begin van het jaar geconcludeerd had dat ik wel wat uitgegroeid was. Maar dat is voorbij de machtige hand van Gods genezende kracht gedacht. God gaat dieper en dieper met mij en daar ben ik Hem heel dankbaar voor. Dat is ook waar ik me keer op keer met veel verlangen naar uitstrek. En hij heeft me meerdere mensen op mijn weg gebracht met wie ik op weg mag gaan, ook in mijn privé.

Met dat laatste kom ik op Gods weg, Gods stem in mijn leven. Hij leidt mij, lieve mensen. Soms tegen mijn eigen weten of verlangen in. Maar heel vaak, en daarom doe ik dit graag om Zijn hand te zien in mijn leven. Die is er, en ik dank Hem voor zijn geduldig wachten op mijn onrustige geest. En zo ga ik de blog-titel nu ook veranderen in: ‘Mijn hongerende, onrustige geest’. Amen.