De zorg om wat verloren is

Vanavond lees ik Lucas 15. Drie verhalen. Het eerste (vers 1-7) over de honderd schapen waarvan als er één verloren is geraakt de herder de andere negenennegentig achter laat in de woestijn om op zoek te gaan tot hij het gevonden heeft. En Jezus zegt (v.7): ‘Zo zal er in de hemel meer vreugde zijn over één zondaar die tot inkeer komt dan over negennegentig rechtvaardigen die geen inkeer nodig hebben.’

Opvallend vind ik in dit verhaal dat er staat ‘verloren’, in plaats van zoekgeraakt. Nee, het schaap is verloren, en dient terug gewonnen te worden. Als iemand verloren is, dan is hij iets kwijt geraakt. In dit verhaal denk ik dat bedoeld wordt, dat mensen God kwijt geraakt zijn in hun leven. Het is dan ook de goede Herder, God zelf, die op zoek gaat naar die verloren mens. Zodat deze weer toegang krijgt tot God en Jezus.

Wij zijn heel belangrijk voor God, Hij heeft ons heel erg lief. Maar er zal meer vreugde zijn over die ene zondaar, die verloren gewaande, die terug komt in de schoot van de Vader. Veel meer nog dan mensen die die inkeer niet nodig hebben, zoals wij gelovigen. Daar hoef ik niet jaloers om te zijn, maar dankbaar en mild dat God al van mij houdt. Echter het wordt echt feest in de hemel als een verloren mens, terugkeert.

Eigenlijk is dit verhaal gelijk aan het resultaat van het verhaal van de verloren zoon, verderop in Lucas 15:11-32. Ook hij was verloren, en kwam terug en zijn vader gaf een feest. Ik hoef niet als de oudste zoon te reageren, boos en teleurgesteld dat de vader mij geen blijken heeft gegeven van zijn affectie. Ik mag weten dat Hij van mij houdt. Ik hoef niet jaloers te zijn en mag dankbaar zijn dat ik niet verloren geweest ben maar veilig onder de vleugels van mijn Vader. Dat is mijn positie.

Afgelopen weekend was ik op bezoek in Pijnacker bij Victory Outreach. Een prachtige dienst met heerlijke Opwekking en een inspirerende spreker, Hans Maat. Voor wie deze man niet kent, hij evangeliseert en spreekt in Nederland. Hij profeteerde en toen ik bovenstaande schreef moest ik aan hem denken. Als Jezus spreekt over de blijdschap in de hemel over zondaren die tot inkeer komen, denk ik aan de getuigenissen uit het leven die deze spreker en man Gods, Hans Maat, gaf. Ik heb anderhalf uur aan zijn lippen gehangen om de verhalen over mensen voor wie hij, geleid door Gods stem, een woord of profetie in gedachten kreeg en uitsprak, waardoor deze mensen voor Jezus kozen.

En juist dat gegeven, die vrijmoedigheid, lef en moed, spreken mij aan en raken iets in mij aan. En dat iets is het vuur dat in mij brandt voor God. Ik moet het hier benoemen, was er de verdere zondag van vervuld. Het is dat gegeven, het aanspreken van mensen en luisteren naar Gods stem daarbij om mensen bij Jezus te brengen, wat ik teruglees over dat ene schaap terugbrengen. En ik voel als het ware de vreugde die ik daarmee in de hemel ontketen.

Mijn vraag is: ‘Durf ik uit te stappen?’ Of: ‘Wat heb ik nog nodig om dat te doen?’ Mijn vriendin bezoekt avonden waar profetie geoefend wordt, en we hebben interessante gesprekken daarover. Ik weet niet waartoe het leidt. Zelf deel ik hier op een community wat Gods stem mij in gedachten brengt. Mijn manier om leven te brengen in de levens van mensen. Maar minder concreet, meetbaar. Of het waardevol is, ik denk van wel. Ik zou nu Gods weg met mij kunnen vragen. Omdat het een en ander ook om een antwoord vraagt. Maar meer denk ik dat het gaat om lef, vrijmoedigheid. Misschien dat ik daar naar toe aan het groeien ben. Ik wacht (nog) af. Amen.