Gewoon zondag, mijn rustdag

Het is zondag. Ik heb een drukke week achter de rug en sinds vrijdagmiddag schreeuwt mijn lijf om rust. Maar zoals zo vaak is er van alles dat om aandacht vraagt. Ik had geen tijd om me te scheren, geen tijd om tot mezelf te komen. Geen tijd om de batterij weer op te laden. Ook zaterdagochtend moest ik nog wat laatste dingen doen. Maar daarna, kon ik eindelijk toekomen aan waar mijn lijf om schreeuwde. Zelfs een gezonde wandeling zat er niet in. Ik moest op de bank bijkomen.

En dus zat ik gisterenmiddag op de bank, las een mooi boek, keek veel tv, maar de rust, echt tot mezelf komen is er meestal die eerste dag nadat ik zo in de weer ben geweest niet bij. Het is een van de nadelen die naast de vele voordelen die het uitbreiden van mijn werkuren met zich meebrengt ik heb minder tijd voor mezelf met als gevolg dat ik beter mijn grenzen in de gaten moet houden.

Nu heb ik de laatste tijd een goede graadmeter, mijn linkerknie. Die gaat pijn doen zodra ik overbelast raak. En die voelde ik gisteren dan ook meer dan me lief was. En dus hield ik volstrekte rust. Zag ik dat ik nog wat huishoudelijke klussen had, maar schoof die vooruit. Om vervolgens een programma op tv te kijken dat ik normaal had weggezapt, maar nu een prima vulling van mijn tijd was.

Vanochtend bij het opstaan voelde ik nog steeds die behoefte. Ik had met een goede vriend afgesproken om naar de kerk te gaan en dat was ook iets dat me op kon bouwen, dus ging ik daar graag naar toe. Het was een goede keus, en prachtige preek over heiliging, en mooie, verrassende gesprekken na afloop van de dienst. Om daarna met de goede vriend huiswaarts te keren, met een hele vrije middag voor mij zonder afspraken.

Vanmiddag maakte ik een korte wandeling, zette wat dingen op een rijtje voor de komende week en ineens was het daar, dat gevoel van rust. Dat gevoel van zijn, dat zo speciaal is en zo gewoon zou moeten zijn. Een gevoel van niets te hoeven, maar ook de innerlijke vrede ervaren van God. Ik merk dat ik vooral mijn lichaam de rust wil geven, en dat zit in dit ervaren verscholen. Ik eet wat en ik had zin om te schrijven, iets dat ik heel graag doe. Om zo dit moment van zin te voorzien, wat mij vrijwel zonder uitzondering goed doet. En toen ik een uur terug die dingen voor de komende week op een rijtje zette, merkte ik dat dit veel dingen waren die van belang zijn en goed. Alsof ik knopen doorhak.

Een van die knopen is mijn lidmaatschap van de kerk. Daar wil ik knopen in doorhakken, zodat zich nieuwe mogelijkheden openen. Misschien kwam het ook wel door de preek van vanochtend. Onderwerp was heiliging als christen. Dat wat je mag doen en God van mij vraagt. Waar ik bid, er voor mijn naaste ben, Gods geboden zo goed mogelijk naleef en op Jezus probeer te lijken, heb ik stappen gemaakt. Maar ik verlang naar meer en daar wordt discipline voor gevraagd en de juiste keuze te maken om dit heilige leven te kunnen leiden. Heb er gelijk een boek over opgezocht en besteld. Zodat ik dat leven in heiligheid verder kan onderstrepen en naleven.

Een van de dingen die we na de preek mochten doen, was datgene opschrijven dat je wil gaan doen. Een daarvan is om eerder op te staan en de Bijbel te lezen. Dat ontbrak nog aan mijn heiliging, meer van Gods Woord tot mij nemen. Het is zo’n schat waar ik uit kan putten en die ligt vaak maar te wachten, zonder dat ik er met regelmaat in lees. Dat wil ik veranderen, dat vraagt discipline. Die ga ik inzetten.

Terug naar de rust. Dit alles kwam tot mij door de rust waarin ik me nog steeds op dit moment in bevind. Heerlijke, weldadige rust waarin nieuwe wegen bekend worden. En waarin ik niet meer als in het verleden opgeslokt word door mijn gevoelens. Soms van leegte, soms van neerslachtigheid, kortom, mij niet goed voelen. Waardoor ik vaak tot niets kwam. En ik beeld het me niet in, maar het lijkt of die gevoelens steeds meer naar de achtergrond verdwijnen om plaats te maken voor dit gevoel van deze middag. Rust die zo gewoon zou moeten zijn, maar heel speciaal voelt.

Amen.