De landheer en de dagloners…

Mattheüs 20:1-16 ‘Het is met het koninkrijk van de hemel als met een landheer die er bij het ochtendgloren op uit trok om dagloners voor zijn wijngaard te zoeken. ( … ) Zo zullen de laatsten de eersten en de eersten de laatsten.’

Mooi hoe Jezus dit verhaal vertelt over een landheer met ontevreden dagloners. Die aan het eind van de dag naar de landheer komen en wil dat hij onderscheidt maakt in de beloning van de arbeiders. Maar de landheer geeft hen van repliek, hij geeft niet alleen aan dat hun beloning volgens afspraak is, maar dat ieder wat hem betreft gelijk is. En voegt er nog aan toe: ‘Of mag ik met mijn geld niet doen wat ik wil?’ Ben jij het die bepaalt wat ik ermee doe of ikzelf. En: ‘Ben je jaloers omdat ik goed ben?’ Zie je niet wat goed is?

Raak, denk ik bij mezelf als ik zie hoe de langheer handelt. Hij geeft de dagloners een koekje van eigen deeg. Hun letterlijk en figuurlijk verdiende loon. Misschien komt daar die uitdrukking ook vandaan, zo zomaar kunnen. Hoe dan ook, er is iets te leren uit dit verhaal.

Ik moet denken aan dat wat ik doe in Gods Koninkrijk niet onderscheiden wordt door God in de beloning die mij wacht. Ik doe er goed aan mij niet te vergelijken met anderen. Met anderen die het beter doen dan ik. Die meer hebben dan ik. Die meer weggeven dan ik. Met meer talenten dan ik. Kortom ik dien de verschillen te waarderen als iets dat God in de mens heeft gelegd.

Als ik kijk naar de verschillende gebieden in mijn leven als: geloof, gezondheid, relaties, een partner, werk, vrije tijd, zingeving, liefde, mag ik concluderen dat ik mij op de meeste gebieden meer dan ruim gezegend voel. Daardoor heb ik minder de behoefte om naar meer te verlangen. Of naar iets van de ander te verlangen.

Toch was er lange tijd de behoefte om iemand anders te willen zijn. Door de christelijke boeken die ik las werd een schrijver en zijn onderwerp vaak iets dat ik wilde kopiëren. Zo ook wilde zijn. Misschien is het dat ik minder boeken lees, dat dat wat naar de achtergrond verdwenen is. Maar wat ook kan is dat ik meer zie dat ik zelf iemand ben geworden.

Daar begint dit stukje tekst mee: Ik ben iemand. Lang was ik dus op zoek naar anderen die ik op een voetstuk kon zetten. En wie mij goed kent ziet dat ik zelf ook de neiging heb om mezelf op de eerste plaats te zetten. Maar dat is meer omdat ik niet eerst aan anderen denk. Niet om mezelf belangrijk genoeg te vinden. Het komt in mij beiden tot uiting. Maar ik heb vooral geleerd iemand in Christus te zijn. God en Jezus de bouwsteen van mijn leven te maken, te laten worden. Daar zijn Zij goed in, in een fundament vormen. Bij mij heeft het gewerkt en verderop in de Bijbel staat het ook (2 Korintiërs 1:21-22).

Dus als ik denk aan de landheer en de dagloners, denk ik aan mij niet te vergelijken met anderen. En dan helpt het om een eigen fundament van Jezus en God in mijn leven te hebben. Want op die manier heb ik niet langer iets van de ander nodig, ben ik simpelweg gelukkig met wat ik heb en zie ik hoe God ieder mens heeft gemaakt en unieke gaven heeft meegegeven. Dan ben ik tevreden met datgene dat God mij heeft toebedeeld en dank ik Hem daarvoor. Amen.