Kijken met de ogen van Jezus

Mattheüs 19:16-30 ‘…Jezus antwoordde hem (de rijke jongeman): ‘Als u volmaakt wilt zijn, ga dan naar huis, verkoop alles wat u bezit en geef de opbrengst aan de armen; dan zult u een schat in de hemel bezitten.’ ( … ) Jezus wendde zich tot zijn leerlingen: ‘Ik verzeker jullie: slechts met grote moeite zal een rijke het koninkrijk van de hemel binnengaan. Ik zeg het jullie nog eens: het is gemakkelijker voor een kameel om door het oog van een naald te gaan dan voor een rijke om het koninkrijk van God binnen te gaan.’

Ik ken een rijk iemand. Stond niet stil bij dit Bijbelgedeelte. Ook hier is compassie op zijn plaats, naastenliefde, mededogen met zijn situatie. Dat doet Jezus Hij laat mij steeds opnieuw kijken met Zijn ogen, Zijn liefhebbende ogen. Het zijn ogen waar ik voor bid: ‘Laat mededogen in mij groeien.’

Ik heb het er hier vaker over gehad hoe ik vaak zo egocentrisch kan zijn. Mijzelf als middelpunt van het universum nam. En al het andere draaide daaromheen. Terwijl ik nu nederig zie hoe ik eigenlijk niets ben zonder God de Vader, Jezus zijn Zoon en de Heilige Geest die mij vult. Dat is een proces dat groeiende is in mij. De relatie die ik heb, drukt mij keer op keer met mijn neus op de feiten, het leven draait niet alleen om mij. Ik verzet mij ertegen, onbewust van het proces waarin ik zit bied ik weerstand tegen de ander. Waarom doe ik dat?

Ik denk dat ik zo bang ben geweest van het leven, van mensen, dat ik heel veel afstand heb moeten nemen om mijn hoofd boven water te kunnen houden. Toen ik dat deed, bleek ik toch te verlangen naar een partner naast mij. Eerst was dat zonder God, deed ik wereldse dingen vanuit lust en duisternis. Maar ik was wel op reis, al wist ik dat niet. De reis die mijn leven bleek te zijn. Op die reis kwam ik enkele malen in het diepe duister van drie psychoses terecht, die me vreemd genoeg ook heel veel brachten. Ik was op reis, maar zag het niet. Ik doolde rond naar vaste grond onder mijn voeten. In die tijd liet ik God weer toe in mijn leven en leerde ik. De eerste relatie die ik tijdens mijn hernieuwde ontmoeting met Hem kreeg, bleek de opstap naar een kentering; Jezus aannemen als mijn Redder en wedergeboren worden, dat zich voltrok tijdens mijn huidige relatie.

Ik ben nu ruim 5 jaar samen en ontdekte vorige week wat ik hier beschrijf. Ik mag mijn naaste liefhebben, zoals mezelf, dus dat zou niet zo moeilijk moeten zijn omdat ik zoveel van mezelf hou. Maar dat is niet helemaal waar. Egocentrisch zijn wil niet zeggen dat je van jezelf houdt. Waar houden van jezelf je ontvankelijk maakt om lief te hebben, is iemand die egocentrisch van zichzelf houdt eerder geneigd om die ander niet te zien in het geheel. Zo ervaar ik dat. Ik wil echt leren om aan de ander te denken, en dan vooral in mijn relatie, waar mijn partner heel dichtbij mij komt en het meeste tijd met mij doormaakt.

Denken aan de ander, rijke mensen, mensen die gebroken zijn. Ik wil vol mededogen zijn. Ik wil kijken naar de ander met de ogen van Jezus. En ik zal dat gaan doen. In vers 26 staat: Jezus keek hen aan en antwoordde hun: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar bij God is alles mogelijk.’
En daarbij refereerde Jezus aan wat er eerder staat over ‘de kameel door het oog van een naald’, waar dit voor mensen onmogelijk lijkt, is het voor God wel mogelijk. Die goede, machtige God die het onmogelijke, mogelijk maakt die redding klaar heeft liggen ook voor de mensen die rijk zijn en veel te ‘verliezen’ hebben. Als ook voor mij verlangend naar mededogen en compassie, naastenliefde.

Wat ben ik blij en dankbaar dat God mij mijn uitdagingen geeft, en zo voor ieder een eigen weg met uitdagingen heeft. En dat ik mensen mag spreken die die uitdagingen met mij delen, en ik iets van God door mij mag doorgeven aan die ander. Hoe Die dat dan ook uitwerkt door mij. Er rest mij niets dan dankbaarheid dat dat gegeven mijn leven de zin geeft waar ik vele jaren terug op het begin van mijn reis naar op zoek was, dit is de zin van mijn leven, mijn naaste liefhebben als mijzelf. Amen