De laatsten die eersten zullen zijn

Mattheüs 19:27-30, ‘Daarop zei Petrus: ‘Maar wij hebben alles achtergelaten en zijn U gevolgd. Welk vooruitzicht hebben wij dan?’ ( … ) Jezus zei tegen hen: ‘Ik…En ieder die broers of zussen, vader, moeder of kinderen, akkers of huizen heeft achtergelaten omwille van mijn naam, zal het honderdvoudige ontvangen en deel krijgen aan het eeuwige leven. Vele eersten zullen de laatsten zijn en vele laatsten de eersten.’’

Sinds ik dit jaar begin te schrijven over wat ik lees, ontdek ik zulke mooie dingen. Zo las ik vanavond bovenstaand stuk uit de Bijbel en de woorden die Jezus spreekt tegen zijn discipelen, als Petrus benieuwd is naar welk vooruitzicht hij heeft. Maar vooral het tweede gedeelte waar Jezus zegt dat als ieder die ‘broers of zussen, vader, moeder of kinderen, akkers of huizen achterlaat om wille van Jezus naam, het honderdvoudige zal ontvangen en daar bovenop deel krijgt aan het eeuwige leven’. Daar wil ik hier op inzoomen.

Wat betekent het als je huis en haard achterlaat. Je familie, je vader en moeder, of als je ze hebt, ook afscheid neemt van je kinderen, omwille van Jezus. En is dat dan een afscheid van niet meer terugkomen en een vaarwel, of kan hier ook iets anders bedoeld worden?

Toen ik het vanavond las, moest ik aan mijn werk denken als ervaringsdeskundige in de GGZ. Hier komt het in voor dat mensen hun identiteit zoeken in dingen buiten hen, in hun partner, in hun werk, in het streven de beste te willen zijn, in geld, in roem, kortom het is iets buiten hen dat ze naar binnen proberen te halen. De reden dat ze dat doen laat ik hier buiten beschouwing. Ze hebben die drijfveer van iets buiten hen tot een afgod gemaakt wat hen maakt tot wie ze zijn. Tot het moment dat de partner, om welke reden dan ook, ineens uit beeld verdwijnt, of dat het werk ineens wegvalt, of dat ze ineens niet meer succesvol zijn, of doordat de beurs crasht, dag geld. Kortom datgene dat zo zorgvuldig opgebouwd was, bleek een lege huls. Wat doe je dan?

Dan komt het erop aan op zoek te gaan naar wie je bent. En kom je uit bij je familie, misschien bij je kinderen, vrienden of bij wat je hebt, een veilige plek en bovenal God. Hele basale dingen. Daar gaat het eigenlijk het eerste om. Ik maak nu ineens een hele grote stap. Om te leren wat ik leerde en dat is te realiseren dat als ik al die dingen kwijt raakte, wat blijft er dan van mij over; God is het antwoord.

Mijn gedachten gaan nu naar een gebed. Een gebed waarin ik alles wat er in mijn leven is, in Gods hand leg: ‘U bent Heer over mijn werk, over mijn relaties, over mijn leven, over mijn verleden, heden en toekomst…’. En zo bid je Gods almacht uit over elk gebied van je leven. En dat helpt om het bovenstaande te doen, waar Jezus toe oproept, alles in Gods hand te leggen omwille van Zijn Naam.

Wat ik heb ontdekt in dat opgeven van alle anderen die veel voor mij betekenen, is dat ik leer dat ik niemand een claim opleg om voor mij te zorgen. Er is niemand die mij hoeft te redden, alleen Jezus kan dat en heeft dat gedaan. En doordat ik tegelijk autonoom ben en afhankelijk van Jezus, groei ik in mijn liefde voor God en mijn naaste. Juist omdat ik de ander niet nodig heb voor mijn geluk dan Jezus. Dus als Jezus de hoeksteen van mijn leven is, zit ik goed.

En dus klopt die laatste zin ook zo goed, als ik een van de laatste durf te zijn, iemand die niets meer op te houden heeft word ik de eerste. Sta ik vooraan als Jezus mij honderdvoudig beloont en mij deel laat krijgen aan het eeuwige leven. Als dat niet iets is om voor te leven. En ik kan het weten, want die beloning ontvang ik in dit schrijven voor de ander, in mijn werk, in wat ik leer, in de weg waarin Jezus mij leidt, het zijn allemaal aanwijzingen voor de grote beloning die wacht voor wie Hem volgen.

Terugkomend op de vraag in het begin, moeten we afscheid nemen van onze dierbaren? Ik denk van niet, maar Jezus roept in mijn beleving wel op zonder hen te kunnen, niet afhankelijk te zijn dan van Hem. Op die basis in Christus kan je je identiteit bouwen, solide en stabiel. Amen.