Risicovol gedrag

De afgelopen week wordt mijn geduld danig op de proef gesteld door mijn internetprovider. Hoe zeg je dat netjes; het nieuwe modem doet het niet. Terwijl er niets aan de hand was met het oude. Inmiddels zit ik twee weken zonder internet. En heb ik de toezegging dat er een field-engineer ingeschakeld moet worden, zonder duidelijke termijn waarop dat gebeurd. De helpdesk steeg het probleem boven het hoofd, merkte ik.

Tot zover de aanleiding van mijn schrijven. De uitdaging zit hem hierin hoe hier mee om te gaan. Ik was na de tweede monteur en opnieuw bellen ervan uit gegaan dat het probleem met een druk op de knop vanmiddag wel even opgelost kon worden. Niets was minder waar. Ik vertelde de man dat ik op korte termijn, vanavond of morgenochtend een oplossing wilde. Dat was niet mogelijk. Lichtelijk geïrriteerd en teleurgesteld hing ik op. Maar er ging iets door mij heen ‘Vernieuw je denken’.

Afgelopen week las ik het *boek ‘Depressie ontwapend’ van Tessa van Olst. Zij vertelt haar verhaal, hoe zij ondanks veel tegenslagen (en met nog steeds nu en dan een terugval) omgaat met haar depressie. Een prachtig verhaal, ik ga het opnieuw lezen. Haar relaas bestaat uit geloof in God en zelf de handen uit de mouwen steken. Dus niet alleen bidden, wat goed is, maar ook je verantwoordelijkheid nemen en goed voor jezelf zorgen, geestelijk en lichamelijk.

Ik sla het boek open op H.17, daar staat het ‘Vernieuw je denken’. Er staat: ‘Als we ons denken vernieuwen door Gods waarheid voor ons leven te omarmen, is dat een weldaad voor onze geest, onze ziel en ons lichaam. Het beïnvloedt de ontwikkeling, de vorming en de gezondheid van ons brein. Iets wat ook in de Bijbel in Spreuken 3:1-8 staat.’

En dat is waar ik vanmiddag aan moest denken. Ja ik was teleurgesteld, en een beetje boos. Maar ik dacht ook gelijk, wat doe ik mijn lichaam aan met die boosheid. Ik voelde de onmacht, want dat is het weggestopte gevoel. Het gevoel ergens geen invloed op te hebben of duidelijkheid, overgeleverd zijn.

Terwijl ik het schrijf brengt het me vliegensvlug terug bij mijn jeugd, bij de onmacht die ik als kind ervoer. Daar waar ik geen vat had op in mijn leven, op mijn emoties en de oplossingen vinden om enerzijds mijn grenzen aan te geven en anderzijds te voelen wat iets met me deed. Daar had ik als kind geen antwoord op. Maar nu voel ik die duidelijkheid en volwassenheid wel, ik geef een grens aan en kijk tot waar die ander meebeweegt. Dat gebeurde er. Er was een soort gecontroleerde boosheid, verontwaardiging hoe het allemaal mogelijk was. Die uitte ik en dat werd erkend. Ook niet onbelangrijk.

En die zekere afstand tot wat ik vanavond aan de telefoon meemaakte en vooral de gevoelens daarna maken me in zekere zin trots. Want wat ik lees, is wat ik de laatste jaren heb waargemaakt, * ik kan niet alleen veranderen, maar ik heb ook mijn denken vernieuwd. Dat is een gave constatering. Niet dat ik het in elke situatie klaarspeel, maar deze neem ik mooi mee. Die neemt niemand van mij af. Het lukt mij om niet terug te vallen in onmacht. Maar juist in overwinning. Een overwinning van waar ik lange tijd in faalde, dat is Gods waarheid tegenover mijn onmacht zetten. Dat ik anders kan denken over situaties als deze. En dat de kracht die ik daarmee heb, mij zo langs allerlei moeilijke emoties laat surfen zodat het blijft stromen in mij. Dat is wat ik nu heel erg voel.

Het risicovolle gedrag zit hem dus vooral in het mee laten voeren door mijn emoties, een klip die ik behendig omzeilde. Het roer stevig in handen, met volle kracht vooruit. Wind in de zeilen.
Amen.

(Boek ‘Depressie ontwapend’, van Tessa van Olst)
(Boek ‘Ik kan veranderen’ van Michelle Dusseldorp)