Hoe ga ik om met tegenslag?

De voorbije weken stonden in het teken van enthousiasme, vuur en geluk over mijn werk maar vandaag op mijn vrije dag dienen zich nieuwe uitdagingen aan. Hoe ga ik om met tegenslag? Het betekent voor mij hoe ga ik om met gevoelens die zo tegengesteld zijn aan wat ik de voorbije weken ervoer. Die gevoelens definiëren, daar wil ik mee beginnen.

Er gaat van alles door mij heen. Ik las eens: ‘Ik ben een gelovige, geen gevoelige.’, een zin die mij opriep vooral te geloven in de mogelijkheden die het geloof biedt ipv naar de gevoelens die alle kanten op kunnen gaan. Dat was me toentertijd te radicaal. Dus toch maar kijken naar de aanleiding voor de gevoelens.

Er waren mensen op mijn werk die ik hoog had zitten en ineens van hun voetstuk vielen, door gedrag wat ik denk waar te nemen. Het zegt al voldoende dat ik ze kennelijk op een voetstuk had gezet, verheven boven de levens van anderen, in ieder geval dat van mij. En het is een oude houding van mij, die ik moeilijk weet om te draaien. Het komt voort uit de overtuiging dat er geen plek voor mij op de wereld was, en ik de ander nodig had om die plek op te vullen. Daardoor bedenk ik mij nu, dat ik door die ander daar te zetten ik zelf geen verantwoordelijkheid hoefde te dragen. Lang een grote uitdaging voor mij. Als die ander verantwoordelijk is geweest voor mijn leven, waarom valt het dan zo tegen als ik iets van imperfectie in de ander tegenkom. Wat is het verband? Het zou toch veel makkelijker zijn om minder hoge eisen aan de ander te stellen, dan zou ik minder snel teleurgesteld zijn. En dan zou ik niet zo zwart/wit denken over de ander. De ander is of alles of niets.

Ik moet ook denken (ik ben aan het verkennen) aan een probleem dat zich afspeelde afgelopen week, tussen 2 mensen, net op het moment dat ik juist zo lekker harmonieus bezig was. Ook zo’n thema dat me opvalt, dat ik gespitst ben op harmonie. Dus dan is er geen plek voor onrust, onvrede of onenigheid.

Juist deze twee onderwerpen, harmonie en de ander op een voetstuk plaatsen, zorgen ervoor dat ik stelling neem. En al schrijvend een nieuwe weg daarin zoek. Harmonie is in mijn vroege jeugd lastig geweest, mijn vader was een binnenvetter, sprak zich niet uit. Dus een veilige omgeving waar het soms in knetterde was er niet. Er was vooral vaak sprake van zwijgen, maar ondertussen een gezicht als een oorwurm. Dat ziet een kind niet alleen, het heeft mij waarschijnlijk ook het gevoel gegeven dat ik voor harmonie moest zorgen om de onenigheid die er tussen mijn ouders was een halt toe te roepen en er ‘een pleister op te plakken’. Een eigenschap die ik ook nu nog geregeld etaleer op het werk.

Dan de ander op een voetstuk plaatsen. Ik had weinig vertrouwen in mezelf. Mocht dus waarschijnlijk geen fouten maken, anders zwaaide er wat. Niet de veilige omgeving ervaren. Vanuit het ontberen van ouders die zelf fouten durfden te maken, kan het dat ik iemand ben geworden die hoge eisen aan zichzelf stelt. Dat niet alleen, maar ook hoge eisen stel aan de ander (van wie ik afhankelijk was). Omdat ik hoge eisen aan mezelf stel, vind ik het ook lastig als ik het gevoel krijg dat mensen controle over mij willen uitoefenen. Vooral nu ik door mijn geloof in God, gegroeid ben en me wel iemand voel die verantwoordelijkheid kan dragen.

Ik heb nu deze twee facetten voor het voetlicht gebracht. Vervolgens vraag ik de Heilige Geest: ‘Wat wilt U mij in gedachte brengen?’ Ik krijg het volgende in gedachten: ‘Goedkoop, jij denkt de grond onder je bestaan te kunnen verklaren. Maar Ik ben zoveel groter.’

Wow, ik probeer uit eigen kennis dit aan te gaan en op te lossen, maar waar blijft God in dit alles? Terwijl ik aan het schrijven was, kwam dit al in mijn gedachte, afstemmen op Gods Heilige Geest. Ik mag deze twee dingen bij Jezus brengen en Zijn helende werk met mij ondergaan. Dat ga ik nu doen. Dus bid ik. En schrijf ik een gebed uit dat ik ook als blog hieronder plaats.

Amen.

(Ps. Ik merk dat mijn gevoel niet aangetast is, dat ik ondanks wat ik meemaak geen negatieve gevoelens heb over deze situatie. Wat ook wel eens anders is. Een meevaller.)