Het gewone van het ongewone

Langzaam daal ik deze vrijdagochtend weer af in mijn lijf. Schrijven helpt mij daar altijd bij. Na een eerste bijna volle werkweek, nu een vrije dag. Ik stond vermoeid op. Bad een heel langzaam ochtendgebed, deed boodschappen en dronk vervolgens koffie. Het boek dat ik pakte drong niet tot me door, dus schrijven. En dat voelt gelijk heel prettig.

Ik schrijf vaak over hoe ik me voel, als ik me somber voel, of juist vredig en voldaan. Die laatste twee zijn makkelijker om te delen. Vandaag schrijf ik over dit gevoel van het verlangen naar rust in mij. Want hoe vul ik rust in? Dat kan op verschillende manieren. Door te slapen, dan is de rust ook moeheid. Door wat ik vandaag merk, andere dingen te doen als tijdens mijn werk, schrijven over mijn gevoelens en gedachten. Het is een soort ordenen van waar ik ben. Dat is ook wat ik in de eerste zin van deze blog beschrijf ‘langzaam daal ik weer af in mijn lijf’. Een rake typering om aan te geven dat ik mijn lijf niet goed voelde. Een probleem dat ik vaak tegenkom bij de cliënten en sommige collega’s op het werk. (Heer ontferm U.) En waar ik dankbaar in kon getuigen over de weg die ik daarin ben gegaan. Maar daar zelf ook vaak genoeg tegenaan loop. En dan helpt het om contact te maken met dat wat er in mij leeft. De week was voller waardoor ik er minder vaak aan toekwam.

En dus is het nu vrijdag en ligt het weekend voor me. Een weekend om de motor op te laden. Om andere dingen te doen. Om God te zoeken, zoals ik hier vaker doe op de community’s van FF, en dan ook dankbaar te zijn.

Ik heb een boekje met Bijbelteksten, ‘dankbaarheid’ komt er niet in voor wel ‘tevredenheid’ dus daar citeer ik enkele teksten uit.

Psalm 17:15 ‘Ik echter zal in gerechtigheid Uw aangezicht aanschouwen; ik zal, wanneer ik ontwaak, verzadigd worden met Uw beeld.’

Dat roept bij mij het volgende op ‘ontwaken en verzadigd worden met Uw beeld’, dat wanneer mensen God gaan ‘zien’, wanneer ze ontwaken uit de gevangenis van emoties, wanneer ze hun verleden, heden en toekomst, stukje bij beetje geheeld hebben zien worden, zullen ze verzadigd worden met het beeld van God. Zal ik het beeld van God steeds opnieuw als uitgangspunt van mijn leven nemen. En terwijl ik dit schrijf, voel ik die rijke aanwezigheid van Hem in mijn leven. Halleluja.

Nog een tekst over ‘tevredenheid’:

Filippenzen 4:10-11 ‘Ik ben zeer verblijd in de HEERE, meer dan iemand zich voor kan stellen. Ik heb niets nodig voor mijzelf, want ik heb geleerd tevreden te zijn met de omstandigheden waarin ik verkeer.’

Er was een tijd dat ik graag wilde dat de ander mij volledig begreep, een kinderlijk verlangen. In mijn ‘ontwaken’, leerde ik dat dat onmogelijk is in het aardse, zelfs mijn vriendin kent mij niet helemaal. Dat is een openbaring die ik nodig had, om mijn vertrouwen in de Heer te stellen. Hij is de enige die mij volkomen kent. Vaak verbaas ik mezelf over waar ik allemaal doorheen ga. En de buien van somberheid die me de voorbije weken bezighielden, verbaasden me ook volkomen. Het leerde me los te laten. Niet alles onder controle willen hebben. De ene keer doe je dit de ander keer dat. Al naar gelang wat de Heilige Geest mij in gedachte geeft. Dat is wat een goede vriend van mij is gaan toepassen in zijn leven, en er gaat bijna geen ontmoeting met hem voorbij of hij heeft het over hoe hij de voorbije week God met succes zocht, in allerlei uitlopende, dagelijkse dingen die hij meemaakt. Hij is een voorbeeld en inspiratiebron voor mij.

Dankbaar dus om het gewone te ontvangen, dat helemaal niet zo gewoon is in mijn relatie met Hem. En dat ook nooit gewoon hoeft te worden. Keer op keer mag ik getuigen van Zijn werk, van Zijn nabijheid, van Zijn liefde voor mij in mijn leven. Amen.