Op zoek

Het boek ‘Groeien in heelheid’ van Alexander Venter ligt naast me. Ik had het een tijdje niet gelezen en afgelopen week las ik in een hoofdstuk over ‘Genezing van emoties’. Het sprak tot mij, juist omdat angst, ook een emotie, zo vaak de overhand heeft in met name mijn relatie. Dan bedoel ik een idee dat mijn vriendin heeft, waarbij vaak mijn eerste reactie ‘nee’ is. Dat maakt niet alleen haar bedroefd, maar als ik het nu zo schrijf mij ook. Het is niet leuk te ontdekken dat je uitgangspunt een ‘nee’ is als iemand anders de moeite neemt om samen iets leuks te ondernemen. En of het nu het weer is, een eerdere negatieve ervaring, of iets anders, er is altijd wel iets te vinden waardoor ik het plezier van de ander weet te bederven. Met dat gegeven start ik deze blog.

Wat zit er toch onder de angst om te ondernemen, om nieuwe dingen te doen? Ik lees: ‘Waar geestelijke ziekte grotendeels veroorzaakt wordt door je eigen zonde, is emotionele ziekte vaak juist het gevolg van de zonde die anderen jegens jou begaan hebben.(….) Je kunt als oplossing genezing vinden door erover te praten, het bij God te brengen en hulp te zoeken.’

En daar haakte ik op in, genezing door er over te praten, het bij God te brengen en hulp te zoeken. Als mensen bij de Hoop komen, zoeken ze hulp. Met mij praten ze over hun probleem en ik breng, als ze dat willen, hun probleem bij God. Dat is in het kort precies waar ik van betekenis ben voor de ander. En waar ik zoveel voldoening uit haal.

Juist die betekenis geven aan datgene dat God door mij heen tot stand brengt in de levens van anderen, is zo’n zegen in mijn leven. Aandacht hebben voor mensen die stuk voor stuk, zelf moeite hebben met het leven. En je ziet, ook al begeleid ik anderen, zelf heb ik ook zo mijn uitdagingen. Die ga ik met God aan, of beter gezegd die gaat God met mij aan. Zonder Hem kan ik het niet.

Deze afgelopen dagen merk ik dat ik graag een soort formule wilde die ik kan hanteren voor als ik mij niet goed voel. Maar steeds weer moet ik toegeven dat het een weg is die niet te voorspellen is. Is dat nu misschien juist daar waar God mij wil hebben? Dat ik mij overgeef aan Hem (waarbij ik weer aan die goede vriend van mij moet denken). Dat ik afwacht en zoals vanavond, dankbaarheid uit en van daaruit achtereenvolgens allerlei ingevingen kreeg wat te doen. Dus schreef ik, bad ik, las ik een boek over buigend bidden, belde ik twee mensen, schreef ik nog wat meer, om nu laat op de avond deze blog, die ik eerder begon, af te maken. Kortom het stroomt.

Stromen, dat deed het de voorbije weken minder goed. Ik was op mijn vrije dagen somber en had weinig energie en dan die vervelende gevoelens. Ze zaten me behoorlijk dwars. Ik merk dat ik meer wil doen. En dan ineens uit het niets na een productieve dag, zoek ik God en vind ik Hem vanavond in allerlei dingen die ik doe. God is onnavolgbaar, onvoorspelbaar, ondoorgrondelijk. En dat zien en doorgronden, dat kan wel eens de key zijn. Los te durven laten, wat ik zo angstvallig en onophoudelijk naar op zoek ben geweest om vast te pakken.

En dus kom ik terug bij waar ik mee begon. Praten als middel om tot genezing te komen. Ik praat hier met God vanavond, in de dingen die ik schrijf. Het is mijn manier om dicht bij God te komen. En die indrukken die mag ik delen. Zoals anderen hun ervaringen en inzichten met God delen. Zo kan ik van betekenis zijn voor anderen door wat ik deel. En dat is niet alleen levens-vervullend, het is ook heerlijk om te doen en te weten dat God erbij is en door mijn woorden heen de levens van anderen aanraakt. Dat Hij mij gebruiken wil om dat te doen, is een groot wonder en nog groter voorrecht.

Ik sluit af met Spreuken 8:17, ‘God heeft lief wie Hem liefhebben, en wie Hem ernstig zoeken, zullen Hem vinden.’

God zal jou vinden, zoek Hem Hij is nabij. Amen.