De puzzelstukjes gelegd

Woensdag een week geleden wist ik een dag lang niet goed wat ik met mezelf aanmoest. Hier schrok ik van (ik heb dat zelden nog), en ik had er niet echt een antwoord op. Ik vroeg de Heilige Geest uiteindelijk om een antwoord, en het volgende kreeg ik in gedachte: ‘Je hebt een tekort Ad. Maar wees stil en voel zoals je gewend was te doen. Want waar gaat het helemaal om? Je gevoel in je buik, dat als leeg en neerslachtig voelt. Dat je denken in gang zet op weg naar oplossingen. Vraag Mij en wacht.’

Voor wie geen lid is van de community waar ik dit vaker doe is Gods stem leren verstaan iets mysterieus, en dat is het in feite ook. Toch geloof ik dat God tot mensen wil spreken. Ik had het weekend ervoor net een boek * met deze titel aangeschaft voor meer onderwijs over dit onderwerp, maar hoe graag ik ook bevestiging zocht naar meer over wat Gods stem zegt in gedachten van mensen, ging het meer over onderwerpen die ik al kende. En dat is nu net de reden dat ik deze blog begin te schrijven.

Afgelopen middag zat ik namelijk met een vriendin te lunchen toen het gesprek ging over het desbetreffende boek en hoe het me tegenviel. Ze zei iets dat ik dacht achter me gelaten te hebben, namelijk dat ik ‘ik’ ben en niet op de schrijver hoef te lijken. Ik wuifde het weg, maar nu later vanmiddag is er iets anders wat we ook bespraken, dat ging over willen groeien. Zij zei dat ik dat ook op mijn werk meemaak met cliënten. Maar, zei ik, dat is werk waar ik iets in geef, terwijl groeien iets is dat ik zelf krijg van God. Als ik er nu naar kijk, is het in beide gevallen iets dat God mij geeft. In het geval van mijn cliënten geef ik Gods liefde door ten bate van hun herstel, in mijn eigen groei, krijg ik Gods liefde ten bate van mijn eigen herstel.

Daarop zei ik nog dat ik, vanwege mijn late terugkeer in het geloof, vaak het gevoel heb dat ik nog van alles moet inhalen (ik noem mezelf vaak een laatbloeier). Maar is dat wel zo? Is er nu niet een punt gekomen, en ik wees daarbij naar het boek, dat er een stabiele basis is waar mijn geloof op rust? Na al die boeken die ik las, waar ik zo koortsachtig (wat ik het vuur van Gods Geest noemde) op zoek ben geweest naar steeds maar meer kennis over God, op een punt kom dat ik het gevoel van inhalen dat ik de laatste jaren had, bereikt heb. Immers wanneer is een mens überhaupt klaar met het inhalen van jaren gemis aan christen zijn? Daar is niet een duidelijk punt voor aan te wijzen. Maar dat was wel mijn drijfveer. En was die korte inzinking die ik aan het begin van deze blog beschreef en waarin ik door Gods Geest schreef dat ik een tekort had, dit gevoel van inhalen is? Was het dat tekort? (Lezer je moet weten dat ik bij elke blog wel een idee heb waar ik over wil schrijven, maar dat me deze conclusie totaal verrast.)

Wow, wat een mooie ontdekking. Alle puzzelstukjes vallen op hun plek. Ook de volgende stukjes: het afgelopen weekend was ik met mijn vriendin in de Ardennen en ik had weinig behoefte om te schrijven of te lezen. Meer om dingen te doen. Toen ik uiteindelijk de tijd had om te schrijven en te lezen, las ik even maar zat ik veel meer wat te niksen. Eigenlijk niets voor mij, want meestal in gesprek met God of schrijvend en zoekend naar wat me bezig houdt in mijn geest. Nu zag ik dat ik drie dagen niets in mijn dagboek aan God geschreven had.

Het valt samen met iets anders namelijk dat ik meer behoefte voel om met mensen te zijn, en dus iets te ondernemen. Door mijn vriendin ben ik spelletjes heel erg gaan waarderen. Dus die combinatie doet mij meer goed als voorheen. Daarbij wil ik meer leren open staan voor nieuwe uitdagingen, dat was waar ik vaak negatief op kan reageren.

Het zal allemaal met elkaar te maken hebben, conclusie is evenwel dat ik een soort van nieuwe fase lijk in te gaan. Waar ik minder de urgentie voel om te moeten groeien door het lezen van boeken, dat groei ook op andere manieren kan door werk bijvoorbeeld. En dat ik een switch aan het maken ben van mezelf naar de ander. Per 1 september ga ik meer werken, dus de ander zal sowieso meer in het middelpunt komen te staan.

De puzzel is gelegd, de stukjes passen prachtig in elkaar. God is de Schepper van alles, Hij zal zich met mij bezighouden, ook al ben ik in mijn ogen wat minder fanatiek. Hij is nabij, in mijn gaan en staan, mijn doen en laten. Amen.

(Boek* ‘Hoe kun je Gods stem verstaan?’, van Pete Greig)