Bestemming bereikt

De trein gaat van station naar station, en aan het eind van de rit zegt de machinist: ‘Bestemming bereikt’. Dat gebeurt pas nadat er vele stations zijn gepasseerd. Als je geluk hebt gaat dat met een intercity, die slaan de kleine plaatsjes waar je liever niet komt over. Die is veel sneller dan de langzame sprinter, die elk station op zijn route aandoet.

Ik vergelijk mijzelf met enerzijds de trein en anderzijds met de reis die een trein maakt. Mijn leven ging als de trein die niet alleen langzamer reed dan een intercity maar ook meer dan eens stopte. Soms werd er zelfs aan de noodrem getrokken in die keren dat ik een crisis meemaakte in mijn leven.

Waar sommige mensen al vroeg in hun leven, hun roeping vinden en weten wat ze met hun leven aan willen vangen, is het bij nu op mijn 59-ste het geval. Ik heb heel veel (werk- en relatie-)stations afgelegd om op dit punt te komen. Die rit ging van station naar station, steeds weer stapte ik uit om te kijken wat het me opleveren zou. Sinds ik Jezus aannam als mijn Redder en wedergeboren werd, zit ik in de intercity. In sneltreinvaart liep ik nog een keer de stationnetjes uit mijn voorbije leven langs, plengde tranen om het verlies dat ik geleden had maar sprong gauw weer op de trein op weg naar mijn bestemming.

En nu dus bevind ik me in de intercity,, ook letterlijk, deze brengt me dagelijks naar mijn werk. Mijn werk voor de Hoop waar ik uitbreiding van uren heb gekregen en eindelijk doe wat ik denk dat God mij voor bestemd heeft. Die volledige roeping die ik de voorbije twee jaar in het onderwijs toen ik kon vergelijken zo miste. Die roeping heb ik nu bereikt. En ik ga zelfs meer werken dan ik lange tijd hiervoor deed. Omdat ik las dat mensen als ze kunnen, in hun eigen onderhoud moeten voorzien. Lang viel dat kwartje, maar ook de roeping die ik nu ervaar, niet op mijn leven. Maar nu is alles anders.

Van zoveel kanten merk ik dat ik de juiste keus gemaakt heb. Als ik als afgelopen week merk dat zo duidelijk is dat ik volledig tot mijn recht kom op mijn werkplek. Door de collega’s met wie ik werk. Door de inhoud van het werk. Door de verantwoordelijkheid en de vrijheid die erin voorkomt. Door de afwisseling en het contact. En niet in de laatste plaats door de plek die God inneemt in mijn dagelijkse werkzaamheden.

Niet dat dat zaligmakend is werk, maar het is wel een prima medicijn tegen allerlei kwalen. Het is zoals zo vaak ‘en….en’, zowel het een als het ander. Als je dan ook het geluk naast je werk mag proeven in je relaties, in je vrije tijd en voor mij in mijn geloof, dan lijkt alles op zijn plek te vallen.

En natuurlijk zal ik nog dingen tegen gaan komen die tegenvallen, en zullen er nog uitdagingen zijn die ik aan zal gaan. Maar voor nu ben ik op mijn bestemming aangekomen. En het leuke is, ik mag zelf machinist zijn en de mensen langs hun stationnetjes leiden. Soms zullen ze uitstappen, soms zullen ze snel vooruit gaan net als ik deed. Allemaal op weg naar hun eigen bestemming. En ik zal blij zijn als ik mensen kan helpen om hen dichter bij hun bestemming te brengen. Ik hoop en wens dat ze God op een of andere manier op die lange weg zullen ontdekken. Daar bid ik voor. Amen.