De andere berg zien

De afgelopen week realiseer ik me heel sterk dat anderen anders zijn dan ik. Ja, dat is toch logisch zul je misschien denken. Niemand is hetzelfde, en mensen zijn toch allemaal uniek. Dat klopt, en ik denk ook zo maar de praktijk is weerbarstiger.

Vorige week toen ik aan het schrijven was, schreef ik dat ik niet meer wilde pleasen. Dat ik het niet langer erg vond om niet te voldoen aan mijn eigen maatstaven die voorschreven dat ik voortreffelijk, vriendelijk, immer begripvol en als de beste uitgave van mezelf gezien te willen worden. Wat ik altijd deed, lag ineens voor me op tafel. Ineens zag ik in hoe ik altijd maar mijn best gedaan had om de ander een indruk te geven van wie ik graag wilde zijn.

Het viel samen met een ander inzicht, dat mijn vriendin een hele eigen manier heeft van groeien en leven. Ik schreef dat wij niet alleen raakvlakken hadden, maar ook elkaars tegenpolen waren. En was er eerder vaak strijd om wiens ‘pool’ het sterkste was, zag ik ineens in dat het er niet om gaat wie het sterkste is maar om de ander zijn ‘pool’ te gunnen. Dat ik mij niet hoef aan te passen aan de ander, maar mijn eigen weg mag gaan.

Die twee inzichten kwamen samen, beiden leiden ze tot acceptatie van wie ik als mens ben. Ik kan het niet los zien van een boek dat ik lees waarin vergeving een rol speelt. Daarin wordt er steeds een beroep gedaan op mijn vermogen mijn vijanden lief te hebben. Misschien herken je het wel, ‘grote en kleine’ vijanden, ergernissen over de ander of in mijn geval onzuiverheid/ ongelijkheid in de rol die je inneemt naar anderen. Allemaal redenen om de ander in een mal te willen persen om maar zoveel mogelijk hetzelfde te willen zijn.

De kern draait om het vinden van jezelf. Een wat wollige term geef ik toe. Maar als je zoals ik steeds dichter nader tot wie ik in wezen ben, hoef ik ook steeds minder een beeld op te houden van wat ik altijd dacht te zijn. Nu gaat dit niet bewust, maar mij helpt het in mijn contacten met anderen. Steeds vaker merk dat ik zoveel gemak voel in mijn contacten. Dat het me minder energie kost dan vroeger, waar vaak ongemak en weinig energie de opbrengst was.

De ander hoeft dus niet langer een te overwinnen berg te zijn. De andere berg mag gewoon berg zijn, waar ik niet als een berg tegenop zie. Ik kijk naar die berg, misschien verken ik een stukje maar vooral loop ik mijn eigen pad op mijn berg op zodat ik boven van een prachtig uitzicht kan genieten. En dan kijk ik naar die andere berg en zie een prachtig, bergachtig landschap.

Amen.

(Boek: ‘Op weg naar heelheid in Christus’ door Signa Bodisbaugh )