De andere ik

Over mijn weg naar herstel raak ik niet uitgepraat. Het is een lange weg en ik wandel er graag op. Vanavond kwam ik iets in mezelf tegen dat (ook) al heel lang met mij meegaat, zelfmedelijden.

Dat werkt als volgt. Ik voel me niet helemaal top, dat betekent dat ik een ‘p.h.p.d.’ heb, of wel vertaalt ‘pijntje hier pijntje daar’ heb, maar het kan ook voorkomen dat ik een onbestemd gevoel van moeheid heb, waar ik me maar al te graag aan toegeef onder het mom van slapen en dan gaat het over. Mijn gevoel is soms moeilijk te vangen, bewust te worden, maar het maakt dat ik weinig energie heb.

Afgelopen donderdag op mijn werk hadden we een seminar over energie. Hoe je in een flow komt, hoe lang dat duurt. Wat je doet om weer op te laden; recovery. En wat de gevolgen zijn als je te lang overbelast raakt; de zombie-houding. Het gevolg kan dan een burn-out zijn. Ik merkte dat ik best goed let op de balans tussen werken en ontspannen. Maar het werk met cliënten vraagt om alertheid dat je niet van de ene naar de andere afspraak holt, zonder pauzes.

Tijd om te reflecteren. Dat is een stokpaardje van mij. Als ook slapen op de dag. Dat laatste zou misschien ook anders kunnen. Reflectie bleek goed te zijn om bewust te zijn van waar je bent met je aandacht, bij die moeilijk casus van daarnet of in het nu genietend van datgene dat je bereikte en deed.

Terug naar waar ik over begon, dat ik ondanks dat ik best bewust ben mij vaak overgeef aan mijn gevoelens. Het is waar, ze hebben heel lang een functie gehad in mijn leven. Echter nu lijkt het alsof ik een stap wil gaan zetten, en wel uit de duisternis van zelfmedelijden. Dat mijn gevoelens vaak leidend zijn voor mijn daden.

Net voor ik deze blog begon te schrijven was dat gevoel van niets willen en kunnen nog in mij. En met dat ik me ertegen wilde verzetten, kwam de energie vrij om erover te schrijven dus er niet in meegezogen te worden. Dat is wat ik nu bewust wordt, dat ondanks allerlei onbestemde gevoelens ik ‘gewoon’ kan functioneren. Hoe werkt dat dan?

Ik denk, maar dit is een andere manier van denken. Met hulp van Gods Geest, namelijke een bolwerk verbreken. Het bolwerk van gedachten die ik koppelde aan pijntjes en onbestemde gevoelens uit de tweede alinea. Dat werkt zo, zeg bijvoorbeeld: “Ik verbreek alles waarin ik bewust of onbewust ruimte heb gegeven aan deze macht, in mijn denken, mijn handelen en mijn spreken en voelen”. Vraag daarna de Heilige Geest het huis te vullen. Zegen met het tegenovergestelde: dus van zelfmedelijden wordt dat mededogen, liefde. Op die manier heb je afgerekend met oude bolwerken en vul je je met nieuwe stromen van Levend water.

Tijd dus om als er opnieuw gevoelens of pijntjes opduiken me ertegen te verzetten, de autoriteit aannemen die Jezus mij gegeven heeft en strijden. En ik hoef niets te overwinnen, Jezus heeft alles al overwonnen aan het kruis in Golgotha, alleen mag ik er ook in gaan staan. Maar de winnaar staat vast, ik in Christus.
Amen.