De onzichtbare strijd

Vandaag in de loop van de dag was het er weer, pijn. Vanuit mijn onderrug zo naar mijn bovenbeen, een zeurderige pijn. Ik nam drie keer een pijnstiller, met tussenpozen van 3 á 4 uur. Maar het helpt niet.

Ik bad tot God. En verontschuldigde me dat ik Hem niet had gevraagd wat ik moest doen. Dat terwijl ik zo graag Zijn Tegenwoordigheid zoek. Vanavond stelde ik wel de juiste vragen en ineens werd me duidelijk dat ik ook tongentaal spreek, en dat nodig had.

Nu heb ik het afgelopen half uur in tongen gebeden en hoewel ik nog niet veel verandering merk, gebeurt er wel iets in mijn denken. De vraag speelt op, hoe verhoud ik me tot pijn. Ik las een dun boekje over ‘De strijd in ge hemelse gewesten’ en ‘De strijd in je denken’. Waar ik eerst het boekje te zwaar vond, kon ik er nu zonder ballast in verder.

‘De strijd is al gestreden, Jezus heeft door zijn dood en opstanding de machten van de duisternis overwonnen’.Dat is het belangrijkste van het hele boekje. Ik realiseer mij, en mijn hart maakt een sprongetje, dat pijn niet van God komt. Dus komt het van satan. Net nu ik mijn eerste klant heb verwelkomd voor mijn Praktijk. Opmerkelijk.

Ik begroef me tot vanavond altijd in denken aan oorzaken van verkeerde wegen die ik bewandelde als ik pijn had. En ik gaf me over aan doemdenken en slachtoffergedrag over de pijn of het vervelende gevoel dat ik had. Maar nu zie ik iets anders, satan is aan het werk. Die probeert mij van mijn werk in het Koninkrijk van God af te houden. Ik zag nooit de verbanden, dat er zoiets is als een hemel boven de gewone hemel is daar waar God woont. Maar dat satan ook over de aarde beweegt, op zoek naar slachtoffers. En hij vindt ze. Dus sprak ik leven uit en prees ik God net, waar ik anders altijd een oorzaak zocht en slachtoffer was. Ik doe iets tegen-natuurlijks, omdat ik niet anders wist. Misschien beter iets bovennatuurlijks door leven uit te spreken. En het voelt anders, meteen al.

Gedachten aan een inzicht dat ik eerder had, dat er mensen zijn die juist als overlevingsmechanisme hebben om niet te voelen, waar ik als overlevingsmechanisme had bij ieder pijntje op de rem trappen. Voor mij de uitdaging om vol te houden, voor anderen om stil te staan en te voelen. Ergens in het midden is er balans voor mij, langer volhouden en het uit durven houden zonder allerlei consquenties te verbinden aan wat ik voel, als, ik moet iets veranderen in mijn leven want dit is een signaal, een blokkade die ergens voor staat. Dat denk ik nog steeds. Maar waar ik die eerder zelf oploste, laat ik God Zijn werk in en met mij doen nu. Dat is overgave.

Het is een vervolg op mijn vorige blog. Waar ik al bewust was dat ik een bolwerk moest verbreken. En dat werkt nu verder uit. God is groot mensen. Ik las ergens dat je blij mag zijn met tegenslag, dat betekent dat satan je weg wil houden van Gods weg. Ik geef hem een schop onder zijn kont. Hij heeft geen rechten meer in mijn denken. Geen grond. Verdwijn! In Jezus naam. Amen.

Dat is de autoriteit die Jezus zijn discipelen gaf en waar wij naar kunnen handelen. Het is wonderlijk hoe iemand als ik die onzichtbaar was, zich op deze manier mag manifesteren in Christus. Een zegen en een wonder. Ik gun en bid dat jij kracht, inzicht en moed zal hebben om God de Regisseur van je leven te laten zijn en met Hem de strijd aangaat. En weet, Jezus is Overwinnaar. Amen.