Vreugdevolle dag

Het is niet vanzelfsprekend maar dit is een vreugdevolle dag. Nu kan ik twee kanten op denken. De eerste gedachte is, zou dit niet elke dag zo moeten zijn. Dat is een gedachte vanuit tekort. Maar de tweede gedachte die ik krijg is, en dat is meteen de aanleiding voor deze blog, dankbaar zijn voor deze zegen vandaag.

Mijn vriendin verbaast zich soms over mij: ‘Jij gaat van de ene emotie naar de andere.’, zegt ze dan. En ze heeft gelijk, ik lijk minder stabiel te zijn dan haar. Gelijk moet ik denken aan thuis, waarin er periodes waren dat ik me langer slachtoffer voelde van emoties dan dat ik ze kon verdragen. Mijn vrolijke humeur staat niet op zichzelf. Het is net middag. We, onze vrienden en wij, zijn gebak gaan eten bij een prachtig restaurant met geweldig eten en zeer gastvrije bediening. Het weer is goed, het gezelschap ook. En mijn vriendin is nog iets liever dan ze in normale doen is. Dus ik zit, hoewel ingetogen, op een wolk. De ideale situatie om te schrijven. Dus bij deze.

Gisteren voelde ik me minder op mijn gemak. Dat kwam doordat ik moeite had met iemand. De persoon in kwestie nam veel ruimte in, ruimte die ik gewend ben te delen. Dat doet wat met me, ik kruip in mijn schulp, word stil. Toen ik vroeg in de ochtend wakker werd, bedacht ik me wat ík allemaal kon doen om dat te veranderen. ‘Ik’ met nadruk. Er spookten allerlei ideeën door mijn hoofd wat ik zou kunnen zeggen om de ander te wijzen op diens gedrag. Het leek erop dat ik begon te piekeren. Idee na idee, verscheen er voor mijn geestesoog. Tot ik begon te bidden, gebed of God wilde ingrijpen. Daar begon een nieuw inzicht.

Het inzicht dat ik gewend ben oplossingen te verzinnen voor situaties die mij overkomen, en God veronachtzaam. Hem wel bidt, maar vergeet te betrekken in de oplossing. Die oplossing was dat ik Hem zou laten ingrijpen en niet ik. Waar ik begon met zelf oplossingen te verzinnen, legde ik het hele probleem in Gods hand.

Wat mij hielp zijn de inzichten in de dagboeken van Sarah Young. Keer op keer roept ze me op afhankelijk te zijn van God/ Jezus. Nu was het moment daar dat te doen. Ik bedacht me ook dat het nogal hoogmoedig is te doen alsof ik problemen kan oplossen zonder God. Ook al doe ik het al mijn hele leven zonder God. Met wisselend succes. Echte vrede is volgens mij alleen met God mogelijk. Ik herhaalde dat ik niets ben zonder God. Dat Hij Koning is in de hemel en op aarde (dat bedenk ik mij nu), en dat ik mag loslaten dat ik zelf invloed heb op mijn leven.

Volgens mij is dat overgave. Mijzelf overgeven aan God. Ik las het volgende *: ‘ De mensen die bescheiden zijn en zich overgeven aan God, zullen door Hem beschermd en bevrijd worden. God heeft hen lief en helpt en troost hen. God komt bescheiden mensen tegemoet. Het kan geen kwaad dat anderen je tekortkomingen kennen en je erop aanspreken. Dat zorgt ervoor dat je bescheiden blijft. Maak jezelf niet wijs dat je een beter mens bent geworden, als je niet in je gevoel, je denken en je handelen de minste kunt zijn.’

Ik wil graag veranderen. Graag leren hoe ik God nabij kan zijn. De tekst daagt mij uit om de minste te zijn, anders dan de wijste waar mijn ouders mij als kind toe opriepen. Nee, de minste willen zijn. Ik heb de neiging me boven de ander te stellen, onbewust van mijn eigen tekortkomingen. Dan kan ik denken dat ik beter ben, niet de onhebbelijkheden van de ander bezit. Voor sommigen ben ik inderdaad aardig, maar nog steeds niet altijd. Maar zelfs al zie ik mezelf zo met gebreken, het is onmogelijk door iedereen aardig gevonden te worden. Dat is een simpel feit. Net zoals ik de gebreken in de ander zie, ook in mijn vriendin van wie ik het meeste houd. Dat wil nog niet zeggen dat ik haar op een voetstuk moet zetten en haar anders zijn ten allen tijde moet verzwijgen. Net zo min als zij mij op een voetstuk zet. Dat heet elkaar opbouwen.

Ik sluit af met het verlangen te willen groeien in geloof. Het is mijn wens dat ik dat adem in deze blog. Verlangen om te leren op Hem te vertrouwen. Meer en meer. Niet meer hoeven piekeren. Mezelf niet beter voordoe dan ik ben. Zodat vrede mij omgeeft deze vreugdevolle dag.

(*Boek: ‘De navolging van Christus’ blz.108-109, schrijver (hertaald door) Mink de Vries)