Als lijden je lief is.

Vandaag wil ik het hebben over twee dingen die ineens samen komen in 2 boeken die ik vanochtend las. In het ene * las ik over het lijden van Christus en de kracht die daarvan uitgaat wanneer je zelf in moeilijkheden zit. Een ander voorbeeld van moeilijkheden tegenkomen als discipel en volgeling van Jezus lees ik in Handelingen 6 en 7, waarin Stefanus ‘een diepgelovig man, die vervuld was van de Heilige Geest en die dankzij Gods genade en kracht grote wonderen en tekenen onder het volk verrichtte’. Hij werd gevangen genomen, ‘….en toen zij hun blik op Stefanus vestigden, zagen ze dat zijn gezicht leek op dat van een engel’. Uiteindelijk wordt hij ondanks zijn trouw aan Jezus gestenigd en stierf hij roepende: ‘Heer, reken hun deze zonden niet aan!’

Twee boeken waarin ik niet om lijden heen kan. Het één een oproep om net als Jezus te leren accepteren dat er lijden en vernedering op mijn pad komen. Het ander Stefanus die dwars tegen de stroom in Jezus en God trouw is. De vraag die ik mezelf stel is: ‘Hoe zit het met mijn vermogen om te kunnen lijden?’ En zou ik Jezus trouw blijven zelfs als ik groot lijden tegemoet zou moeten zien?

Het is niet voor niets denk ik dan dat ik dit gisteren las en vandaag hier over wil schrijven. En dat het me raakt. Raakt in de zin dat ik weet dat ik hier iets te leren heb over mezelf. Ik ben namelijk als de dood voor pijn. Elke weerstand ben ik eigenlijk lange tijd uit de weg gegaan. Dat had er al mee te maken dat ik lange tijd bang was voor conflicten, bang als ik was voor de reactie van de ander. Dat leerde ik als kind. Mijn huidige relatie is die angst aan het helen. Steeds makkelijker ga ik om met conflicten, de knoop in mijn maag niet langer bij mij als ik ruzie heb. Dus wordt het ook makkelijker om te durven verschillen van de ander. Niet dat ik dat op elk moment hoef op te zoeken, maar ik weet dat ik er niet door van slag raak.

Terug naar de angst voor pijn, want met de angst voor conflicten is er nog geen antwoord op de angst voor pijn. Ik heb van jongs af aan mij afzijdig gehouden van conflicten. Daarmee voorkwam ik ook de mogelijkheid dat de conflicten escaleerden tot een handgemeen. Ik herinner me dat ik een enkele keer geslagen ben, maar ik herinner mij niet dat ik ooit iemand sloeg. Of misschien heb ik dat verdrongen. Een tik misschien, een schop herinner ik mij wel met desastreuze gevolgen. Niet voor mij, maar voor een vriend die voor mij opkwam. Wat niet wil zeggen dat ik een lieverdje was. Ik heb voordat ik tot geloof kwam heel wat relaties beschadigd. Het kwam niet in me op dat ik daarmee mensen kwetste. Maar het leverde me in een enkel geval ‘slechts’ een bedreiging op dat niet meer te doen. En vaak genoeg kwam ik ermee weg, onnozel als ik was.

Weinig te verduren gehad dus. En nu ik lees: ‘Want als je je echt in geloof richt op het lijden en de wonden van Christus, zul je daardoor kracht ontvangen wanneer je zelf in moeilijkheden zit. Christus heeft vijanden gehad en heeft tegenover mensen gestaan die het absoluut niet met Hem eens waren; en jij wilt alleen maar vrienden om je heen en mensen die het met je eens zijn? Hoe zal dan je geduld beloond worden, als je nooit met tegenslag of tegenstanders bent geconfronteerd? Als je geen enkele pijn of tegenslag wilt verdragen, hoe kun je dan een vriend van Christus zijn? Lijd geduldig met Christus en voor Christus, als je in zijn overwinning wilt delen.’

Confronterend. Ik maak me bij de minste of geringste tegenslag nog steeds uit de voeten. Hoe zou het zijn om mensen tegenover me te vinden en dat net als en voor Christus te verdragen? Dat is nieuw en lijkt me heel spannend. Het is de houding die Stefanus had, die aan het andere eind van het spectrum van moed zat. Hij was bereid te sterven voor Christus. En daar vind ik mezelf vanochtend die leeft vanuit angst. Ik stel de vraag opnieuw: ‘Ben ik bereid Jezus te volgen tot in de dood?’ Misschien hoef ik het niet in de uitersten te zoeken, al denk ik dat de bereidheid te durven sterven, mij vrij zou maken. Het is ook wat ik aan het bidden ben, sterven aan mezelf omwille van Christus in mijn leven. Alleen is daar minder moed voor nodig dan oog in oog te staan met het lijden van Christus. Ik dank God dat Hij mij ook op deze weg zal lei-(ij-)den.

(* Boek: ‘De navolging van Christus’, hertaald door Mink de Vries)
( Bijbel: Handelingen 6:5, 6:8, 6:15, 7:60)