Iemand een proces aan doen?

De titel van deze blog moet je niet zo letterlijk nemen als het er staat. Waar ik op doel is de vraag wat mijn invloed is op het proces van de ander. In andere bewoordingen kwam die vraag al eerder langs in blogs die ik hier deelde. Het laat me niet los. Want als ik iets doe, hoe werkt dat dan uit in het leven van de ander. En wat betekent het volkomen afhankelijk zijn van God daarin? Het zijn enkele vragen die ik in deze blog aan bod wil laten komen.

De ander een proces aan doen. In de figuurlijke betekenis is het ‘iets in rechte van iemand vorderen’. Dus ergens waar je recht op hebt jezelf toe eigenen. In de letterlijke betekenis, duid ik het ‘als iemand zijn proces opdringen’. Ik zet niet voor niets een vraagteken bij de titel, omdat ik me afvraag of ik er überhaupt goed aan doe iemand anders te willen veranderen. Dat is wat ik vaak zie, dat ik mensen, tegen wil en dank, wil veranderen. Wat daarin ontbreekt is de simpele vraag: ‘Wat heb je eigenlijk nodig?’. Voordat ik met allerlei goed bedoelde oplossingen de ander overspoel. Afstemmen dus. De vraag die aan (en hier moet ik even nadenken) communicatie tussen mij en de ander ten grondslag ligt.

Wat zijn de voordelen van deze manier van met de ander omgaan? Allereerst neem ik de ander serieus. Misschien neem ik mezelf ook serieus. Want ik ben me bewust van wat ik zeg. En de rol die ik heb. Mijn rol als hulpverlener, is een andere dan als partner of als vriend, zelfs als collega of als kennis. Ondanks dat denk ik dat er in iedere rol een moment zou moeten zijn waarop ik bewust afstem op de behoefte van de ander. Nog los van mijn eigen behoefte. Dat is een hoofdstuk op zich.

In mijn leven ben ik op zoek naar Gods leiding. Hoe verhoudt die afhankelijkheid zich tot leiding geven aan de ander? Dat is een interessante vraag, al zeg ik het zelf. Zonder God kan ik niets. Dus als Hij mij leidt in datgene dat ik in het proces van de ander beteken, is het dan niet zo dat ik mijn hele vraag naar wat ik doe dan kan loslaten? Niet helemaal, ik ben nog steeds verantwoordelijk voor datgene wat ik doe. Maar afgestemd op afhankelijkheid in mijn relatie met God, krijgt mijn aandeel een heel ander perspectief; het perpectief van Gods leiding. (Dit vind ik prachtig, ik schrijf me zo een nieuw inzicht in) Want door zijn leiding, krijgt mijn aandeel iets heiligs, niet perfect maar wel gedragen door Gods zegenende kracht. Het gegeven dat ik een kanaal mag zijn waar God door werkt. Daar kom ik hier ineens op uit. Eureka.

Ik hoef mij dus helemaal niet zo druk te maken over mijn aandeel in het proces van de ander, zolang ik aan de ene kant afgestemd blijf op de behoefte van de ander en aan de andere kant dicht bij God blijf en dan bedoel ik God mij laat leiden. Dat is nog helemaal niet zo eenvoudig als het er staat. Te snel ben ik geneigd om mijn eigen manier te gebruiken. Mijn manier die mij heel lang eigen is geweest. En dat is niet raar. Dat was hoe ik gevormd ben. Tot wie ik ben geworden die ik ben. Het mooie is dat met God er letterlijke nieuwe wegen (neuronetwerken) in mij gevormd worden. Wegen die tot geloof leiden. Wegen in de geest, voorbij alle kennis. Wegen om mijzelf te leren loslaten, God zijn werk met mij en de ander te laten doen. Amen.