Help mij!

Dit is geen noodroep. De kreet komt voort uit een ontdekking die ik maandagmiddag deed. Ik heb in mijn vorige blog geschreven over hoe ik mijn hele leven moeite had met de woorden ‘Ik hou van jou’. Dat zette een ander gegeven in werking. Namelijk dat mijn vriendin onvolmaakt is. Voor de meeste mensen die haar kennen zal dat geen verrassing zijn, maar kennelijk had ik haar op een voetstuk gezet als redder van al mijn problemen.

Door haar ben ik lange tijd op het goede pad gezet. En zonder haar vrijmoedige, opbouwende kritiek had ik hier nu niet gezeten. Toen ik echter vanochtend schreef dat ik mensen met zowel hun goede als hun minder goede stuk aan het zien ben, drong het vanmiddag tot me door dat dat ook voor de hulp van mijn vriendin geldt.

De laatste maanden ben ik zelfbewuster aan het worden. En heb ik uitgesproken dat ik naast haar wil staan. Waar ik eigenlijk lange tijd in haar schaduw stond. Nu zie ik ineens dat ik haar ook niet meer op alle vlakken nodig heb. Dat ik bij verschillende mensen een beroep kan doen voor wat betreft mijn geestelijke nood. Ik dacht altijd dat zij alleen daarvoor verantwoordelijk was.

De oorzaak van dat idee ligt in een kinderlijke gedachte, de gedachte dat mama alles voor je oplost. Als kind van een ouder met wie ik de symbiose eigenlijk kort geleden pas beëindigde, is het niet vreemd dat het denkbeeld van een vrouw die er helemaal alleen verantwoordelijk voor is dat ik gered word, in stand bleef. Zij is mijn redder niet. En wat ik nu zie, is dat ik bij allerlei mensen hulp kan krijgen. Dat is nieuw.

Ik dacht altijd dat ik voor mijn hulp afhankelijk was van één persoon, en dat was mijn vriendin. Maar nu zie ik dat er meer personen in mijn leven zijn die elk een stuk van mijn leven voor hun rekening nemen. Het gaat dan vooral om het stuk dat genezing nodig heeft. Dat zijn niet veel mensen. En ik realiseerde me ook iets anders. Het is goed dat dat bij verschillende mensen gebeurt, omdat het onmogelijk is dat allemaal van één iemand te vragen. En het is ook onmogelijk dat iemand je helemaal kent. Dat is het volgende inzicht. Naast dat ik niet alleen afhankelijk ben van de hulp van de ander. Ik zorg ook voor mezelf.

Ik dacht lange tijd dat ik bewust was van het feit dat ik niet helemaal gekend kon worden. Maar vandaag zie ik in dat ik mezelf al langzaam leer kennen, en dat ik dat gedeelte van mezelf nu langzaam maar zeker in het licht breng. En dan zie dat als ik het zelf niet kan zien, mij afvraag wat anderen daar dan van kunnen zien. Dat kleine streepje aan contact dat je uitwisselt op een dag met de mensen die je het beste kennen in volgorde van intensiteit van het contact: van mijn vriendin, naar vrienden, naar een coach, naar familie, tot aan de collega’s en de kennissen. Ieder ziet een heel klein gedeelte van mij in de tijd en de kwaliteit van het contact. Mijn vriendin heeft daar het meeste zicht op. De kennissen het minst.

Waar het mij om gaat is dat ik, die zichzelf steeds weer beter leert kennen, niet de illusie moet hebben dat anderen mij helemaal zullen kennen. Ieder een stukje. En dat maakt het makkelijker, het beroep en de verwachtingen die ik onbewust had van de ander worden reëler. Ik ken mezelf niet helemaal, anderen evenmin. En dat is oké. Wat mij ook geholpen heeft is dat ik door boeken lezen mezelf beter leerde kennen, maar ook door te schrijven. Maar daar is nu ook iets nieuws in aan het doorschemeren, ik leer mezelf te helpen. Ik bedenk oplossingen voor de problemen die ik tegenkom. En dat gaat steeds beter, dus hoef ik minder een beroep te doen op de ander in mijn proces. Dat is pure winst.

Wat daarbij helpt is dat ik God schrijf in mijn dagboek. Degene die mij helemaal kent, elke gedachte elke spaarzame haar Hij kent ze. Daar mag ik mij gekend weten, die jongen en man uit de symbiose kende die liefdevolle afhankelijkheid niet. Een afhankelijkheid waarin ik groei naar zelfbewustzijn. Een afhankelijkheid waarin ik anders dan tijdens de symbiose volledig tot wasdom kom. De liefde van God waarin ik geheel en al gekend wordt, dat is het contact waarin ik heling vind van mijn verleden zoals ik vanochtend ervoer. Dat is heel goed mogelijk met God, en daarom heen als ik wat geluk heb mag ik genieten van de stukjes erkenning die mijn naaste mij gunt. Maar niet meer omdat ik het opeis, maar omdat ik die als bonus op mijn weg vind door God daar mogelijk gemaakt.