Word er van mij gehouden?

Deze even dramatische als realistische vraag hangt vandaag boven mijn hoofd. Doordat ik bang was voor de reactie van mijn vriendin over iets dat belangrijk voor mij was. Oké ook dat zal ik vertellen, of ik wel loyaal zou zijn, voelde ik mij heel vervelend. Een gevoel in mijn buik. Ik bad ervoor, maar was in de war. Ik wist even niet waar ik het moest zoeken. Dus voelde ik, en kwamen er dikke tranen tevoorschijn.

De vraag die zich tijdens die tranen naar buiten perste was: Word er van mij gehouden? Dat klinkt bijna als een vraag vol zelfmedelijden. Natuurlijk zullen de meeste mensen zeggen, wordt er van je gehouden. Maar waarom hoor ik dat dan maar zo weinig, dacht ik. En erger de keren dat ik het hoor, twijfel ik over de oprechtheid van die woorden. Als ik het zelf al niet weet, hoe kunnen de mensen die ik het hoor zeggen dan wel weten. Minachting voor deze twee mensen waar ik nu aan denk.

Mijn vriendin erkent mij. Ik mag zijn die ik ben. Daar bevestigde ze mij net in. Waar zij is zoals zij is. Waar ik haar vanochtend schreef: ‘Mag ik er zijn?’, bevestigde zij mij in mijn unieke zelf. Kijk dat is liefde. Dat zij iets doet dat liefde oproept en het mooie is dat ik het nu zie. Ik zie wat zij doet en kan het vertalen naar liefde. Is dat houden van? Ja ik denk het.

Maar veel van wat mensen laten zien in hun handelen wordt ook gevoed door hun onvermogen van liefde. En laat dat nou net voor mij de reden zijn waarom ik dan vind dat die mensen dan ook niet het vermogen bezitten om oprecht te kunnen zeggen: Ik hou van jou. Ik oordeelde ze om wat ik ook in hun zag. Dat wordt me nu duidelijk. Het is de gedachtewereld van het kind. Het kinddeel in mij dat vaak (en nog steeds) in zwart/wit denken de wereld indeelt: ‘Als je niet geheel en al liefde bent, dan houd je niet van me.’ Terwijl opvoeders vaak van hun kinderen houden maar ze net zo goed dienen te begrenzen. En in die begrenzing heb ik als kind de vertaling gemaakt: ‘Er wordt niet van mij gehouden.’

Funest als je zoals ik dus als anderen zeiden van mij te houden dit eigenlijk niet geloofde. Een oordeel plakte op deze mensen, als ook zelf de verwonding niet kon genezen vanuit het zwart/wit denken. Zoals ik zelf vaker zeg, het is en….en. Maar ook voor deze fundamentele liefde is het me ineens duidelijk, dat mensen van mij kunnen houden maar dat niet het enige is. Ze ook onvermogen tot liefde bezitten. Ik kon die twee niet uit elkaar houden. Was me er niet van bewust, dat die twee naast elkaar bestaan. Wat is schrijven dan een mooie manier om de dingen die er in mijn leven zijn te verwoorden. Ze worden helder. En ik kan verder.

Het levert mij ook het inzicht op dat ik dus niet alleen de liefde van anderen kan ontvangen, maar ook eindelijk die liefde durf te beantwoorden: ‘Ik hou van jou.’