De vlottenbouwer

Het is dinsdag. Vanochtend en het begin van de middag werkte ik als ervaringsdeskundige/ maatschappelijk werker voor de Hoop. Net als vorige week, kom ik daar heel goed vandaan. Vanochtend besprak ik tijdens een multidisciplinair overleg met collega’s, twee cliënten. Heel interessant. Maar vooral ook omdat ik er zelf zo ‘lekker in zit’. Daarna sprak ik een cliënt in het kader van een begeleidingscontact voortgekomen uit een intake. Ook al zo’n prima ervaring.

Het gaat me niet alleen om het werk, ik voel dat ik prima aansluit bij cliënten, maar evenzo het gevoel dat erbij hoort. Dat is anders dan ik ervaar na een dag werken bij mijn andere baan op school. Ik kan er niet zo goed de vinger opleggen, anders dan dat ik bij de Hoop echt iets doe met mijn talenten. Dat is al niet niets. En misschien is het gelijk de kern van het verschil in beleving.

Hoe langer, hoe meer (lees: hoe dichter ik bij mezelf kom) nader ik bij waar ik de pijn van de ander bijna kan voelen. Ik maak deze weken mee, dat ik dicht bij de pijn van mensen durf te bewegen. Een afweging tussen erkenning, bemoediging, meevoelen, of confronteren maak. Niet dat ik er over nadenk, wat een afweging zou inhouden, maar ik handel precies hoe ik denk dat de ander geholpen is. En het lijkt, ik bekijk het natuurlijk van mijn kant, alsof ik heel vaak de spijker op zijn kop sla. Dat gevoel leeft het sterkst bij mijn werk bij de Hoop.

De meeste uren die ik maak, maak ik op school: net geen 20 uur. Het werk is oké. Ik werk deels als mediatheekbeheerder en deels als receptionist. En dat doe ik naar behoren, zoals ik merk aan mijn collega’s. Maar het is niet als bij de Hoop. Zo sprak ik op school een collega die ergens mee zat. Dan kan ik ineens de boel vlot trekken.

Dus dan kom ik ook weer uit bij het werk voor de Hoop. Daar ben ik een vlottenbouwer voor mensen die dreigen kopje onder te gaan. Ik help hen op het vlot te komen en zelf te sturen. Soms kunnen ze niet zwemmen en dreigen ze te verdrinken. Dan nog kan ik hen enkel uitnodigen op het vlot te komen. Een hand uit te steken. Soms ook wat kracht bij te zetten om hen op het vlot te trekken. Maar vaak is het genoeg om wat droge ‘grond’ onder hun voeten te leren voelen. Voor die mensen kan ik belangrijk zijn. Kan ik een rol van betekenis hebben in het leven. Misschien is dat wel wat ik voel, dat me dat vaak lukt.

Ik las vandaag 1 Korintiërs 12, daarin gaat het over de bijzondere kennis die de Heilige Geest geeft. Waar ik dacht in de onmogelijkheid van wonderen, soms verlangde om mensen te kunnen genezen maar dit niet kon, las ik nu dat er verschillende ‘uitingen van bijzondere kracht zijn’. Ik hoef dus niet langer naar iets te streven wat ik niet ben. De gave die ik heb komt tot uiting bij de Hoop en ook bij mijn vrijwilligerswerk voor Eleos, ik kan mensen begeleiden in hun weg uit de pijn. Die weg loopt via de pijn. Pijn waar eigenlijk maar een enkeling echt naar toe kan. De meeste hebben de hulp van anderen nodig. Niet zelden als ze heel ver zijn gegaan in het ontkennen van die pijn. Juist ook omdat ik, zoals ik hier uitententreure heb beschreven, zelf mijn pijn ben aangegaan. En vanuit die ervaring nu anderen kan begeleiden in hun weg eruit, langs of doorheen. Net op welk moment in hun leven ze mij ontmoeten. Daar kan ik van betekenis zijn. En merk ik dat ik van betekenis ben. Het kon niet beter dan bij de Hoop, een organisatie waar het geloof onderdeel is van de behandeling en identiteit van de organisatie mee samen valt. Net als bij Eleos.

Bovenstaande gaat heel erg over mij. Ik kan dit werk echter niet zonder Gods leiding. Waar ik misschien overkom als zelf de regie voerend, laat ik dat meer en meer aan God over. In gebed. Zonder zijn leiding in mijn leven kan ik het niet, is het leeg en waardeloos. Daarom dank ik God voor de kansen en mogelijkheden die Hij op mijn weg neerlegt. De bewustwording die ik in deze blog beschrijf, ‘het goede gevoel’, heb ik hier proberen te duiden. Dat is winst voor mij.