Geven doet leven

Donderdagavond schreef ik in mijn dagboek een gebed. Ik las wat bijbelgedeeltes uit mijn dagboek en vroeg God of hij mij vreugde wilde geven. Want dat was ver te zoeken. Het bijbelgedeelte dat ik uit één van mijn dagboeken had opgeschreven, kwam naar voren: ‘Laat je leven een loflied zijn voor Mij. Maak mijn glorieuze nabijheid aan de wereld bekend.’ Hoe kon ik dit waarmaken?

Ik zag ineens de bloemenzaak voor me met de gerbera’s die er voor de deur stonden. Als ik er morgen nou eens 40 koop en die uitdeel aan het winkelend publiek. Als mensen vragen van wie dat is of waarom zeg ik: ‘Ik geloof en wil er zijn voor mijn naaste.’ Dat was het idee voorafgaand aan deze ochtend. Ik vroeg mijn beste vriend nog of hij mee wilde, maar hij had al iets. Dus besloot ik zelf te gaan.

Ik kwam bij de bloemenzaak, gelukkig ze had ze nog. Ik liep naar de bakker, de dames zijn altijd zeer hartelijk en belangstellend dus wilde ik hun eerst een bloem geven. Maar het was te druk, dus liep ik naar buiten. De vrouw die eraan kwam kende ik, ik gaf haar een bloem. Blij verrast hierdoor informeerde ik naar hoe het ging. Ze had een zwager verloren, haar zicht werd steeds minder en schoondochter had slecht nieuws gehad. Ik luisterde naar haar. Na 10 minuten namen we afscheid, ze bedankte mij en maakte een compliment voor de aandacht die ik altijd voor haar had.

Een andere oudere vrouw, ook een bekende, komt me tegemoet. Ook haar overhandig ik een bloem. Ze vertelt over ouder worden, dat het niet meer zo makkelijk gaat. Ik spreek een andere vrouw, ook haar ken ik. Ze vertelt dat haar eigen moeder ook zulke dingen deed. We hebben het over een programma dat we beiden hebben gezien de avond ervoor. Ze straalt. En al 80. Mijn buurvrouw komt langs tijdens het gesprek, ook haar geef ik een bloem.

Ik loop toch nog even bij de bakker naar binnen, en breng twee gerbera’s. Buiten staan er twee mannen voor de Plus te wachten. De ene is verbaasd en vraagt mij waarom: “Om wat positiefs te doen in deze tijd.”, hij kijkt me vriendelijk aan. De man daarnaast is verrast: “Het is mijn verjaardag vandaag.” “Gefeliciteerd”: zeg ik. Ik krijg een boks van hem.

Dan loop ik verder. Ik geef een vrouw die een plantje heeft gehaald een bloem. Ze vertelt dat haar man een jaar geleden is overleden. Ze hem mist. Hij een goed hart had, maar net 67 was. Ze ook de relatie met haar dochter moest verbreken. Ze heel veel verdriet heeft, en zich niet laat vaccineren omdat ze het wel goed vind allemaal. Ze is in tranen. “Kan ik iets voor u betekenen?” vraag ik. Nee, ze heeft weinig steun zegt ze maar wil geen hulp. Ik vertel dat God er is voor haar. Ze pakt haar fiets en loopt verder.

Tenslotte kom ik weer bij de bloemenzaak uit. Nog even voor een plant voor een vriendin. Ik vertel wat ik deed. “Ik geloof ook.”, zegt de verkoopster. “Ben katholiek, maar ga niet naar de kerk. Ik houd me aan de tien geboden. Mooi dat je dat doet. In het nieuws staat alleen maar negativiteit.” Ik beaam wat ze zegt. Er komt een andere klant, tevreden loop ik naar buiten.

Wat me van het hart moet is niet dat ik me op de borst wil slaan met kijk mee eens. Nee, ik wil delen dat de vreugde van geloven eigenlijk heel eenvoudig is. Die kun je uitdelen, op elke dag dat je leeft. Of dat nu is door iemand een compliment te maken of te luisteren naar wat hij of zij op z’n hart heeft. Maar voor mij betekent het zonder poespas, heel eenvoudig door een bosje gerbera’s uit te delen aan mensen.

En zo maak ik een klein beetje waar wat ik in de eerste alinea beschreef, een loflied voor de Heer, en Gods glorieuze nabijheid bekend maken aan de wereld, aan ieder die ik vanochtend een bloem gaf. En al dan niet sprak. Het wonderlijke is dat het mijzelf zoveel voldoening en energie geeft. Een mooie bijvangst. Geven doet leven.