Geestelijk gehoor (deel 2)

Ideaal zou zijn als mensen zich in de regel vanuit hun Volwassen Ouder met elkaar verbinden. Natuurlijk kan je ook kiezen om als Ouder, als er grenzen aangegeven moeten worden, of als Kind wanneer je even lekker wil spelen, die rollen op je wil nemen. Maar voor mij gaat het vooral om hoe je als Volwassen Ouder op de ander reageert. Dan is een oplossing niet langer eenrichtingverkeer. Dan doe je je zegje als iets je niet bevalt, en stel je vragen waarin je je rol als Kind niet langer bevestigt maar overstapt naar de Ouder, waardoor de ander misschien in de Kind-rol stapt. Je krijgt een heel andere dynamiek.

Er is veel over te schrijven. Mij gaat het erom dat er duidelijkheid is waar ik sta. Die duidelijkheid heb ik lang niet altijd zo gecommuniceerd. Maar ik neem vaker het voortouw, laat me niet meer zo makkelijk ondersneeuwen, en kruip steeds vaker uit mijn schulp. Wat me daarin deze dagen opvalt is dat ik milder aan het worden ben. Ik mij minder lijk te storen aan gedrag van mensen waar ik eerder een punt van kon maken. Wat is dat nu weer?

Ik denk dat het te maken heeft met mijn hele ontwikkeling. Ik voel me vrijer bij mensen. Minder geremd. Minder met allerlei mitsen en maren bezig, gewoon ‘zijn’ zou je het kunnen noemen. Die ongecompliceerdheid neemt een steeds groter deel van mijn leven in. En dan kom ik terug bij het luisteren. Want wat hebben die rollen, mijn emoties, helen van het hart, en ervaringen met moeilijke situaties nu met luisteren te maken. Ik ben erdoor gegroeid. Ze hebben mij geholpen om bewuster te leven. Daarbij komt ook dat ik mensen, werk en situaties verzameld heb waarin ik mij gezien, erkent en bovenal geliefd voel. Vooral dat laatste realiseer ik mij nu met dit schrijven pas.

Mij geliefd weten. Ook ik heb de neiging om maar door te razen van ervaring naar ervaring, daarom is schrijven belangrijk zodat ik stil kan staan bij waar ik ben .…. en zie wat ik doe.
Daarom is mijn quarantaine ook een manier om weer even naar binnen te keren naar de dingen van het hart te kijken. Ik ben geliefd. Mooi.

Tenslotte de rode draad, ik kan niet zonder de rode draad in mijn leven, Jezus, God en de Heilige Geest. De drie-eenheid. Die loopt dwars door al mijn belevenissen die ik hierboven beschrijf heen. Of het nu emoties, mijn contacten, mijn werk, mijn ervaringen, of dit schrijven is, God is overal in en om mij heen. Ergens aan het begin van een cursus las ik over wandelen met Jezus. Ik geloof dat ik op weg met Hem ben. In geloof. En dat is tóch zegenrijk. Ik ben een ander mens geworden, wedergeboren heet dat. En de zegeningen die ik ervaar gebeuren hier in en met dit schrijven. Stilstaan, verwoorden en doorheen laten gaan. Zoiets.

Als ik woorden kon vinden die dit gevoel kunnen omschrijven dat ik voel zijn die er niet ook al schrijf ik er hier over. Toch een poging. Het is geweldig, het is alsof de zon opkomt op een heerlijke zomerdag. Het is de windluwe kou op een zonovergoten winterdag. De zachte wind op een te warme zomerdag die de broodnodige verkoeling geeft. Kortom mijn voorstellingsvermogen vertaalt naar de natuur om mij heen. Gedragen.

Vandaag schreef ik in mijn dagboek dat ik mij realiseer dat God door mij heen werkt. Dat gaat misschien zo ver dat ik van Hem ben. Toen ik dat de eerste keren las voelde ik daar veel weerstand bij. Want ik ben van niemand. Maar als ik goed kijk, is Hij het die mij het leven gaf door mijn ouders. Omdat Hij door hen heen werkte. Het leven komt van Hem. En aangezien ik me steeds vaker realiseer dat Hij alles bestuurt, geef ik me stukje bij beetje steeds meer over. Dat is, dat moet ik toegeven, nog vooral iets van het verstand. Ik durf nog niet echt dat vanuit mijn hart te laten komen. Dat is niet erg, ik ben op weg. God roept mij, ik nader Hem. Wandel met Jezus. Prachtige weg, mooie natuur. Halleluja. Amen.

(Boek: TA elke dag, door Marijke Arendsen Hein)