Niets meer vast te houden

Niets meer vast te houden

Ik kom van ver, van heel ver. Zoals de verhalen die ik nu hoor van mensen die ik middels intakes voor mij krijg ook een lange weg zijn gegaan. En dan ineens sta ík voor hun neus, degene aan wie ze (vaak weer of na lange tijd) eindelijk hun verhaal mogen doen. Ik vond het best spannend. Afgelopen week voor de tweede keer. Een enkele intake (nog), met de bijbehorende rapportage. Dus niet zoals vanmorgen voor mijn vrijwilligerswerk, waar ik 3 intakes had voor de herstelgroepen die ik ook als ervaringsdeskundige leid.

Ik geloof het eigenlijk niet. Kan wel juichen. Het ongeloof dat zich van mij meester maakt. Waar ik altijd bang was, voor de belasting, heb ik nu al twee keer na de intakes ongewoon veel energie. Daar wil ik gelijk achteraan zeggen dat ik niet stuiter, maar een heel prettige drive heb om zoals nu te schrijven en andere dingen te doen. De angst is compleet verdwenen, om maar te zwijgen van overprikkeld raken. Ik kan veel meer aan dan ik ooit heb durven dromen. En ik krijg er energie van. Dus waar ik bang van was, wordt nu omgedraaid door het tegenovergestelde.

Toen ik vanmiddag daarover met een goede vriendin sprak en zij mij daarnaar vroeg, vertelde ik dat ik vooral dankbaar ben voor Gods weg met mij. Daarin vonden we elkaar. Van haar leerde ik om niet alleen zelf de credits op mij te nemen van het geluk dat mij hierdoor ten deel valt, maar God te danken.

Vrijdagmiddag schreef ik God in mijn dagboek daarover. En toen werd me ineens iets duidelijk. Een gevoel dat ik heb bij de verhalen van de mensen die tegenover me komen: ‘Ik heb niets meer vast te houden.’ In mijn rol als ervaringsdeskundige mag ik mij in al mijn kwetsbaarheid laten zien. Dat leer ik steeds beter al naar gelang ik meer gesprekken heb gehad. En juist die kwetsbaarheid is voor mij de juiste maatstaf om mijn hele hebben en houwen op tafel te gooien.

Zo was er vanochtend tijdens één van de intakes een moment dat ik een idee had en dat ik het op het moment dat ik dat wilde zeggen niet meer wist. Ik vertelde dat ronduit, draaide er niet om heen. De mede-intaker (we deden het samen) nam het over en vertelde wat ze dacht dat ik bedoelde. Wat me dit zei was dat ik niet bang ben, zelfs als ik iets niet meer weet. Had me dit enkele jaren, misschien zelfs niet zolang geleden gevraagd en ik zou een rood hoofd gekregen hebben en geaarzeld hebben wat te moeten zeggen. Maar niets van dat alles.

Ik vertelde dit verval aan mijn goede vriendin en concludeerde dat ik op het moment iets bespeurde dat ik eerder had gemerkt, en dat ik beschreven heb in een van mijn blogs, als het werk van de Heilige Geest. Dat werkt als volgt, ik laat mij leiden. Meer eigenlijk niet. Ook als ik iets niet meer weet. Want dan komt er kennelijk ruimte voor iets anders. Misschien voor sommigen een makkelijk excuus om onwetendheid te vertalen. Voor mij echter wijsheid in hoe God door mij heen werkt.

Dat ultieme gevoel van niet alles te hoeven weten heb ik uit de dagboeken die ik lees van Sarah Young. Het lijkt wel of nu ineens alles in mijn leven samenkomt. De wijsheid die zij beschrijft laat zich omschrijven als leiding door Jezus Christus. Juist daar waar ik niet meer zelf aan het roer sta, maar mijn doen en laten in handen geef van Hem, ontstaat er een groot gevoel van loslaten.

Ik heb door alles wat ik, mede door het hier te delen, hier beschrijf steeds minder om me aan vast te houden. Steeds minder ballast die mij verhinderde Ad(riano) te zijn. En met dat ik mezelf heb leren kennen, stel ik die ‘ik’ volledig ten dienste van Jezus/ God. Die combinatie zorgt voor grote zegen deze dagen. Een geluk dat ik maar zelden in mijn leven ben tegengekomen. Een zijn dat zich kenmerkt door een grote vitaliteit en levenslust. Geluk waar ik eigenlijk altijd naar op zoek was en dat ik zonder voorbeeld zomaar toegeworpen krijg. Ik wist wél dat ik deze weg moest gaan. Maar de zijwegen die ik vaak ging hebben mij naar deze hoofdweg geleid, een weg die mij niet eerder de energie heeft gegeven waar ik nu in zit.

Vasthouden dus lijkt het credo. Maar niets is minder waar. Ik laat het los. In de hoop dat ik meer van deze dagen zal krijgen, maar met de wijsheid dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn. En dat alles wat ik krampachtig probeer vast te houden, evenzo snel weer uit mijn handen zal glippen. Daarom past een houding van dankbaarheid voor deze fase mij beter. Dankbaar voor Zijn weg met mij. In volledige overgave voor datgene dat Hij mij morgen en overmorgen brengt, en de dagen erna.