Oei ik groei

Oei ik groei

Nu alles langzaamaan weer begonnen is, vrijwilligerswerk en betaald werk, cursus en nieuw project, heb ik vanavond het gevoel te kijken waar ik sta. Ik doe dat graag, terugkijken en beschouwen. Dat helpt me waarde te ontlenen aan wat ik doe en hoe mijn leven loopt. Maar ook mijn gevoelsleven laat mij niet onberoerd.

Je mag weten dat ik altijd bang was voor overbelasting. Dus dat ik nu allerlei activiteiten en nieuw werk heb, is een uitdaging. En toch ook niet. Ik sta er niet bij stil. Doe gewoon. Ik moet zeggen dat het me verbaasd hoeveel ik aankan. Voor iemand die voor twee jaar terug dacht snel overprikkeld te zijn, maak ik reuze stappen. Daarbij merk ik dat ik iets leuks ontdek, ik bloei op van de contacten die ik heb.

Dat zit zo. Waar ik eigenlijk een groot deel van mijn leven het contact met mijn medemens als problematisch heb ervaren, is er nu iets nieuws. Dat nieuwe is er al een tijdje. Ik verbaas me er nog regelmatig over. Het laat zich het best omschrijven als ‘gemak’. Logisch als ik het lange tijd als problematisch heb ervaren, de tegenhanger van problematisch is gemak.

Dat gemak zit hem onder andere in hoe ik mijzelf heb ontwikkeld. Ik hoef hoe langer hoe minder. Oftewel doordat ik mezelf heb leren kennen, ben ik meer mezelf in gesprekken. Zeg ik hoe ik iets zie, uit ik gevoelens en gedachten. Kortom er zit niet zoveel ruis tussen mij en de ander dat het contact verstoort. Het stroomt zogezegd.

Dat heerlijke gevoel heb ik nu, nu ik het zo opschrijf. Het gevoel dat lange tijd ontbrak in mijn leven, overprikkeld raakte van het contact met anderen. Erg geconfronteerd werd met mijn beperkingen toentertijd.

Ik moet denken hoe ik daar vanaf gekomen ben. Mijn vriendin die mij confronteerde met die gedachten over mezelf en ik die grenzen ging verleggen. Dat tezamen met mijn geloof. Die combinatie heeft mij verder gebracht. Brengt mij waar ik vandaag ben, iemand die steeds dichter nadert tot waar ik wil zijn. Vanuit waar ik wil leven. Namelijk dicht bij God en van daaruit dicht bij mezelf. Dat klinkt best ingewikkeld. Voor mij zo klaar als een klontje. Emoties voelen, en dicht bij God zijn. Dat is mijn weg.

Waar ik hier over spreek, dat er zo weinig zit tussen mij en de ander, is voor mij de hoofdoorzaak van het ‘goed voelen’. Er is een boek met deze titel. Goed voelen wat er met mij gebeurt in het contact met de ander, daar ligt voor mij de kern van het afgestemd zijn op anderen. Niet dat ik dat altijd even makkelijk doe, maar stukje bij beetje, elke dag weer maak ik stappen. Door de ervaringen die ik opdoe, de grenzen die ik voel, de diversiteit aan contacten en ervaringen die ik daardoor heb, leer ik. En als ik dan ook nog de tijd neem om, zoals hier nu, te reflecteren op wat ik voel, denk en meemaak, helpt mij dat om verder te groeien.

Dan blijkt, zoals ik de laatste week meermaals getuigde, dat ik nooit had verwacht dat er zoveel nieuws te ontdekken is in het leven. Dat heb ik iedere dag. Ieder dag maak ik dingen mee waar ik stil bij sta en mij over verwonder. Dat is wat leven in geloof voor mij zo aantrekkelijk maakt. Vanuit die basis wandel ik en leef ik. En daardoor biedt het leven mij de rijkdom waar ik altijd naar verlangd heb. Leef ik eigenlijk mijn droom. Dat ik dat nog eens zou zeggen. Geen stip op de horizon, maar nu hier vandaag met alle gebrokenheid leef ik mijn droom. Een droom die werkelijkheid is.

Teruglezend kom ik tot de slotsom dat ik op weg ben. Ik wilde schrijven tevreden. Maar dan lijkt het alsof ik mijn doel bereikt heb. Echter hoewel ik tevreden ben, heb ik een groot verlangen deze weg te vervolgen. Wat is dat in mij, die ijver, die haast? Ik denk dat het te maken heeft met wat ik hiervoor schreef, ik heb eigenlijk pas twee jaar het gevoel grote stappen te maken in mijn leven. Het lijkt of ik te lang stil gestaan heb. Bang als ik ben om dit gevoel, deze ijver kwijt te raken, streef ik groei na. Misschien wordt het tijd om die angst verder te onderzoeken. Dat het mijn nieuwe natuur is: ontdekken, leren, voelen, groeien. Dat het is wie ik in feite ben, op weg met God.
En dat ik die angst hier achter kan laten. God voorziet, ten allen tijde.