De vrede vieren

De vrede vieren

Zojuist de blog hieronder gelezen van Willem Anne. Wij kennen elkaar al een tijdje. Hebben bewondering voor elkaars schrijfsels. Zo nu en dan, misschien wel vaker de laatste tijd, schrijft hij over een naderend einde. Ik voel dan altijd een soort wrevel. Net als met anderen die overlijden. Misschien komt het doordat ik tijdens de preek vanochtend in de kerk iets moois hoorde hierover. De voorganger zei: “We overlijden misschien, maar gaan niet dood.” Daar is voor mij de kern gevangen van waar het evangelie over gaat; eeuwig leven. Hierdoor voel ik ineens een brug tussen mijn gevoel en het overlijden van mensen.

Ik weet wel hoe het komt dat de dood vaak iets onbereikbaars voor mij heeft. Ik heb het gevoel dat het mooiste gedeelte van mijn leven nog moet komen. Ik schrijf dit op en voel hoe waar, geweldig en schrijnend dit allemaal tegelijk is. Waar in de zin van dichter te zijn bij wie ik in wezen ben. Geweldig in de zin van dat ik nooit gedacht heb, dat het leven zoveel mooie, nieuwe, verborgen kanten in zich bergt. En schrijnend dat het ergens zo triest is dat ik daar 57 voor moest worden alvorens die vreugde te leren kennen.

De blog van Willem Anne biedt herkenning maar ademt voor mij ineens zoveel rust uit. De vrede van Christus wens ik mensen wel eens. Maar die vrede komt in zijn blog tot uitdrukking. Ik heb geloof ik niet eerder meegemaakt, dat iemand zo zonder spoor van twijfel uitziet naar het leven hierna. Daar spreekt niet alleen enorm veel vertrouwen uit, maar ook overgave.

Het kan ook zijn dat ik zelf steeds makkelijker contact maak met die gedeeltes in mij die ik lange tijd verborgen heb gehouden. In diezelfde preek van vanochtend werd er een bijbelgedeelte besproken door de voorganger waarin het over dode botten ging. Dat resoneerde bij mij aan de stukken in mij die dood geweest waren en waar God stuk voor stuk nieuw leven, nieuwe organen, nieuwe huid over heen aan het maken is.

Zo schreef ik op dat de doodsheid in mijn leven gebouwd is rond de dingen in mij die nee-zeggen. Daar betrapte mijn vriendin mij op. Dat ik aan het leren ben om te geven, maar dat dat nog verfijnd mag worden. Ik niet altijd even makkelijk geef. Zij soms ook zorg van mij verwacht. Daar raakte ze een gevoelige snaar. Vanuit mijn geïsoleerde bestaan dat ik lang geleid heb, was er enkel ruimte voor mijn eigen behoeften. Daar heb ik door haar een hele inhaalslag in gemaakt. Zo heb ik ook gevoeld dat ik in mijn werk iets voor anderen wilde betekenen. En ook daarnaast.

Maar de weerstand tegen een levendig en vitaal leven zit ook in mij. Ik wil ervan af. Zij zegt dan, je moet ervan walgen. Als ik zie wat het doet, dan walg ik daarvan. Het haalt ieder enthousiasme en leven uit dingen. Juist iets dat ik in anderen zo bestrijd. Dat is niet eerlijk, zelf doen wat ik in anderen haat. Die discrepantie daar ga ik werk van maken. Ik ga leren om ja te zeggen. Meer is het niet. Ik ga ja zeggen en af en toe ook initiatief nemen.

Dat is een hardnekkig misverstand in mij dat woedt. Het geeft een vervelende kleur aan mijn zijn. Een kleur die ik niet wil. Dus in gebed gaan. En bewust zijn. Maar vooral in gebed gaan. Niet in eigen kracht. Die valkuil ligt steeds weer op de loer. Dat ik denk dat ik het zelf moet doen. Maar dat hoeft helemaal niet. Juist niet zou ik zeggen.

En zo kom ik via Willem Anne en een preek bij mezelf uit. Over leven. Overleven. Goed leven. Goed voelen. Zo maar wat termen die mij na aan het hart liggen. Ik ben onderweg. Een prachtige weg. Amen.