Oude wonden

Oude wonden

Het is dinsdagavond. De eerste dagen thuis zijn achter de rug, de regelmaat, het leven dat was, keert langzaam terug in mijn beenderen. Ik was dan ook een volle vier weken van huis, lang genoeg om helemaal los te komen. Los van alles dat mijn dagelijks leven omkleedde. Los van de regelmaat, los van de tijd, los van tv en krant, het enige nieuws via een App binnenkomend. Het deed mij stilstaan en afvragen of ik zonder zou kunnen, tv en krant. Ik was ook lang erg snotterig, waardoor er ook een maar was bij mijn vakantie. Maar wat overheerste was de vrijheid en de ontspanning.

Langzaam maar zeker kruipt het leven hier thuis dus weer in mij. Ik heb afspraken, ik ga naar mijn werk, ik werk een grote wasberg stukje bij beetje op. En onderwijl voel ik. Nou ja, in de contacten die ik heb dan vooral. Steeds weer is het besef er, dat er iets veranderd is in wie ik ben; ik voel beter. Ik voel beter wat er gebeurt in het contact met anderen.

Zo was ik in een geanimeerd gesprek verwikkeld met twee collega’s tijdens de barbecue van school. We vergaten bijna dat we ook kwamen om te eten, zo boeiend was het. Ik praatte met één van die twee de rest van het eten door. Het was een prachtig gesprek dat ik die avond had. Maar ik liet en laat het af en toe overschaduwen door ‘oude wonden’ die ik opgelopen heb.

Dat zit zo. Ik sprak mij vrijmoedig uit over wat ik ging doen op mijn nieuwe werkplek en over mijn verleden daarbij. Tegelijk opende mijn gesprekspartners zich, om ook persoonlijke dingen te delen. Het was goed geweest, ware het niet dat ik er op het eind van de avond van twee anderen opmerkingen over kreeg. Dat deed zeer.

Ik liet het in eerste instantie niet toe dat het me kwetste. De vrede die ik voelde door het contact kon ik alleen maar omschrijven als hartscontact. Een contact waarbij twee of drie of meer mensen samen zijn, ik voelde grote verbondenheid. Het totaal mezelf zijn.

Het moeilijke is dat ik enerzijds herken wat jaloerse mensen doen, ik was zelf ook ooit zo. Anderzijds raakt het mij. Ik had het gevoel dat mij iets afgepakt werd, een contact van hart tot hart. Een contact dat zeldzaam is. Ik moet het ook opschrijven hier om helder te krijgen wat het voor mij betekent. Want wat word er bij mij geraakt? De boodschap die ik al vaker hier opschrijf: ‘Voor jou is geen plek op deze wereld.’ Het lijkt wat sterk. Maar daar komt het het dichtste bij. Het ontkennen van wat ik doe. Ik koppel daar zelf aan dat het gelijk een ontkenning is van wie ik ben. Dat automatisme heb ik mezelf opgeplakt: ‘Wat ik doe, is wat ik ben.’

Ik herhaal hier, waar ik vandaag best lang tegenaan heb zitten hikken, wat ik in een eerdere blog beschreef. De leugen vervangen met mijn Volwassen Ouder: ‘Ik doe ertoe.’ En: ‘Mijn bestaan en bijdrage aan de wereld mag er zijn.’ ‘Ik ben van waarde.’ Het staat zo haaks op de boodschappen die een oude wond in mij openrijt. Die wond breng ik vervolgens in gebed bij Jezus. En vraag genezing.

Wat mij vandaag meermaals bijstaat is hoe ik die mensen onder ogen moet komen. Dat gevecht woedt in mij. Ik heb niets anders te doen, dan elke strijd te ontmaskeren. Mee te buigen. En me bewust worden van de waarde die die avond had. Daarmee ben ik anders dan anderen. Het is echter de projectie van de ouder die mij dwars zit. Het niet van waarde zijn. Dat heeft niets te maken met degene die mij uitdaagt. Dat brengt mij bij de waarde van dit alles.

Het besef dat ik van waarde ben. Dat de mensen die mij confronteerden met mijn pijn, tegelijk heel dankbaar mag zijn. Zonder die opmerking was ik niet bij die pijn uitgekomen. Pijn die ik met Jezus heel. Ook mag ik erop vertrouwen dat Hij mij de woorden zal geven die ik nodig heb, of misschien het zwijgen. Ik denk nu dat ik zeggen kan: ‘Dat wat jij zei, was heel kwetsend.’ Een uitspraak uit een heel arsenaal. Misschien is de tijd er rijp voor. Ik zal het merken. Laat me leiden. Alleen dan kan er iets goeds uit komen. Ik zal dan ook zeggen dat ik dankbaar ben. Dankbaar voor wat de ander mij heeft laten zien, ook al was het kwetsend. Ik kan dat alleen binnen de leiding die Jezus mij geeft. Ik laat het los.