Die onnodige angst

Die onnodige angst

Het einde van de vakantie nadert, donderdag terug naar huis. Ook fijn, het oude vertrouwde. Nu evenwel, buiten in de zon, een kop koffie binnen handbereik. Van de kleine groep mensen die op deze camping verblijven ben ik de enige die aanwezig is deze ochtend. Weldadige rust.

Woensdagochtend wandelde ik in de omgeving. Gedachten over angst. Ik had iets gedaan dat door iemand anders vervelend kon worden ervaren. Die eerste gedachte is al een aanname. Want niet zeker. Maar daar op voortbordurend werd ik bang voor die reactie en bedacht ik me hoe ik zou reageren. Daar rolden verschillende scenario’s uit.

Al wandelend drong het tot me door wat ik aan het doen was. Angst. Ik was bang voor de ander zijn reactie. Maar wat is dat eigenlijk? Wat kan ik er nu helemaal gebeuren? Ik ben bang dat de ander boos wordt. Maar waar is die angst op gebaseerd? Angst voor de autoriteit van mijn ouders toen ik jong was, niets meer en niets minder. Maar die angst voel ik dus nog vandaag. En daar denk en handel ik naar.

Tijdens de wandeling en nu nog meer nu ik het aan een nader (schrijf-)onderzoek onderwerp, dringt het tot mij door. Angst dus nu, door angst van vroeger. Waar die angst misschien vroeger terecht was, is er nu totaal geen sprake van dat ik mij door een autoriteit angst laat aanjagen. Ik kan me excuseren voor wat ik deed. Maar meer nog, ik mag bij mezelf blijven. Bij wat het met mij doet. Iets wat ik niet kon toen ik die angst opliep. Toen was er geen ontkomen aan.

Eigenaarschap. Ieder is eigenaar van zijn/haar gevoelens. Dus ook boosheid. Ik kan erkennen, of in de tegenaanval gaan. Wat ik merk is dat ik bang was, maar het was nooit levensbedreigend. Ook zoiets. Als ik mijn angst uitkleedt, blijft er waarschijnlijk niets van over. Dat doe ik hier. Energiestromen. Die kom ik tegen in de ander. Iets wat belangrijk is voor de ander. Waar hij eigenaar van is. En ik die niet langer bang hoef te zijn voor woede.

Onnodige angst dus. Dat wil zeggen, tot dit moment heeft het mij beschermd. Ik was meestal voorzichtig, bang om anderen boos te maken. Dat ging zover dat ik de overtuiging had dat er geen plek voor mij was op deze wereld. Die overtuiging maakt langzaam plaats voor: ‘Je mag er zijn. Jouw bestaan op deze wereld heeft betekenis.’

Toch lijken die woorden, hoewel geschreven en uitgedacht, moeilijk te landen. Geduld. Nieuw gedrag (neuronetwerken) heeft tijd nodig om eigen te worden. Wat een heerlijk vooruitzicht. Ik dank God. De Vader die ik nodig heb. Want ik kan nog zoveel willen veranderen in en aan mezelf, zonder de liefdevolle kracht en aandacht van mijn Vader gaat het niet. Dus ga ik zo bidden.

Ik sluit mijn blogs vaak af met mijn geloof. Ik realiseer mij dat het altijd die combinatie is, kennis en geloof. Zonder geloof is alles wat ik doe leeg. Met geloof geloof ik dat ik de weg mag gaan die God voor mij bestemd heeft. Ik zit hier, overzie mijn leven. Dankbaarheid. Dankbaarheid voor zoveel zegen. Er wacht mij een mooi jaar. Een jaar met nieuw werk. En er lijkt weer meer mogelijk. Ook dat is zegen. Stilstaan, genietend van de zon, de natuur, de vrijheid en alles wat God elke dag in mij legt.