Groeien

Groeien

Deze plek, de blogs op FF, is voor mij een uitgelezen mogelijkheid te delen wat ik meemaak. Vaak gaat het over de groei die ik meemaak. In dat kader past deze blog ook.

Iemand die ik voorafgaand aan mijn vakantie sprak vroeg me: ‘Gaan er ook andere boeken mee dan de boeken over de psyche van de mens?’ Ik voelde me betrapt. Had de maand ervoor al twee boeken aangeschaft die juist dit onderwerp de psyche van de mens als onderwerp had. Natuurlijk neem ik ook andere literatuur mee, riposteerde ik. Maar van binnen was ik eigenlijk boos. Wat dacht die ander wel, mij van mijn weg afhouden. Kinderlijke gedachten. Mij niet vreemd. Schoorvoetend nam ik de raad ter harte.

Als ik eraan terugdenk was het de ouderlijke toon die me tegenstond. Alsof de ander beter wist wat goed voor me was, dan ik zelf. Het ego, las ik ergens, gaat daarmee aan de haal. Maar vooral die ongevraagde raad, daar kan ik me nog over opwinden. Ik weet toch heel goed wat goed voor me is. Ik ben een volwassen man. Dáár heb je hem. Dat was achteraf de juiste reactie geweest: ‘Ik ben een volwassen man, kan heel goed voor mezelf zorgen.’ Hoe onschuldig de opmerking ook was geweest, de ongelijkheid werd er door bevestigd. De rol van de ouder naar het kind werd onderstreept. En ik ging erin mee.

Daar gaat het vaak mis, in het rolgedrag dat ik van huis uit meekreeg. Rolgedrag waarop mensen in relaties de ander uitkiezen, zo las ik vanavond. Datzelfde rolgedrag zorgt ervoor dat ik mij op een bepaalde manier gedraag, overeenkomstig met het gedrag dat ik in mijn opvoeding meekreeg. Laat dat nou net zo zijn geweest in al mijn vorige relaties. Maar mijn huidige vriendin neemt daar geen genoegen mee. Heb ik haar daarop uitgezocht? Waar alles in vorige relaties onder het tapijt verdween, is dat nu geenszins het geval. Ik heb mijzelf grondig onder de loep genomen. En nu begin ik de moed te ontwikkelen om haar ook te confronteren.

Uiteindelijk is daar tweeënhalf jaar mee gemoeid geweest, eer er nu iets van durf aan de oppervlakte komt. Niet dat ik mezelf ontzag al die tijd. Nee, ik heb eerst zelf de basis gelegd, gevoed door de feedback van mijn vriendin. Een basis van liefde, een basis van lef, een basis van moed, een basis van de wil om te groeien. Allemaal ingrediënten die ik nodig had om tevoorschijn te komen. Niet dat ik ineens voor op de barricaden sta, maar ik doe mee zeg maar.

Het was echter onmogelijk geweest als mijn vriendin rancuneus was geweest, zij neemt verantwoordelijkheid voor haar gedrag. En misschien wel het belangrijkste, haar liefde voelt ze nog steeds als ik haar iets voor de voeten gooi. Dan kan zij even afstand nemen om terug te komen met: ‘Dank je wel, je laat me zien wat ik nodig heb.’ Dat zorgt voor meer gelijkwaardigheid in onze relatie. Dankbaar voor het werk wat zij mij heeft laten doen, kan ik nu terug geven. Want zo zien wij onze relatie, als een plek waar naast liefde ook de mogelijkheid is om te groeien aan elkaar. Ieder met zijn/haar eigen ontdekkingen en uniekheid.