Zeg het toch!

Zeg het toch!

Ergens afgelopen weekend kreeg het vorm, overgave. In de dienst die ik live met mijn vriendin volgde op zondagmorgen. Naast de liederen was er een preek. En steeds riep het woord van de voorganger tot mij: ‘Overgave’. Althans in mijn gedachten. Hij sprak het niet uit. Het ging vooral over vertrouwen op God, in God.

Een vriend die ik die avond sprak, had inspirerende woorden over zijn geloof. Tenminste over hoe hij zijn vertrouwen handen en voeten gaf. Door te vertrouwen. Ik ken het, soms kan ik het ook. Maar ik luisterde aandachtig naar de voorbeelden die hij erbij gaf. Waarin hij steeds weer terug kwam bij God, waarin hij in zijn nieuwe werkzame leven als ZZP-er, God het werk liet doen. Nou ja niet helemaal, God de leiding geven veronderstelt dat je zelf ook op weg gaat. En dat doet hij.

Het themanummer van Petrus het kwartaalmagazine van de PKN gaat over vertrouwen. Ik kom een kort artikel nummer, waarin een vrouw in een dreigende situatie de rust en kalmte over zich krijgt om de juiste woorden te zeggen tegen haar agressor. Vertrouwen.

Het was ook het thema dat ik aan een droom verbond van woensdagnacht. En ik herinner mij een verhaal van Esther uit de Bijbel, waarin zij opkomt voor het volk Israël. Dat deed zij uit vertrouwen op God. Ze had kunnen sterven, maar de koning was haar goed gezind. En ze pleitte voor haar volk.

Allemaal voorbeelden van wat geloof kan betekenen. In mijn geval is het geen constante. Ik kan maar sporadisch mijn geloof die kant uit duwen. Het is ook nogal wat, niet op eigen kracht bouwen maar op de kracht van de Heer. Het gegeven van vertrouwen op God heb ik vaker voordat ik ga slapen. Ik leg als ik pieker, bewust mijn leven in Gods hand. Om dan snel in slaap te vallen. Ook dat is overgave.

Daar begon ik deze blog mee. Dat overgave en vertrouwen voor mij nauw verwant zijn aan elkaar. Want vertrouwen in God kan alleen als ik mij volledig overgeef. Als ik op mezelf blijf vertrouwen, als ik denk dat ik het zelf kan, is de missie mislukt. Volgens mij is er ook geen tussenweg mogelijk. Dat houdt de overgave ook in. Ik kan me niet een beetje overgeven, het is helemaal of niet. Rigoureus.

Dat ik maar mondjesmaat God de leiding over mijn leven toesta, is niet verwonderlijk. Want mijn leven lang heb ik uit mijn eigen vaatje getapt. Het vaatje van ‘eigen kracht’. Als ik mij dagelijks wil overgeven aan God is dit een totaal andere houding en leefwijze. Die staat haaks op mijn huidige. En toch bid ik daar al best een tijd voor, voor die leiding. En ook lees ik al meer dan een jaar twee dagboeken, elke ochtend, die oproepen om die houding uit te leven. Waarom doe ik het dan niet?

Ik vermoed dat ik misschien niet eerder op een punt als dit gekomen ben. Een punt waarop ik stilsta en kijk wat er nodig is voor een leven in vertrouwen in Hem. De voorbeelden die die goede vriend aanreikt, de voorbeelden die mij tegemoet komen in mijn leven. Ze zijn even talrijk als mooi. En second thoughts? Nee, ik wil veranderen. Ook een gebed dat ik bid. Dus ik ga ervoor.

Bijna vergeet ik nog een belangrijk gegeven bij overgave en vertrouwen in Hem, namelijk dat ik volkomen afhankelijk durf te zijn. Ook dat staat haaks op waar ik vaak over schrijf; zelfbewustzijn. Voor mij gaat zelfbewustzijn hand in hand met het leven in geloof in Jezus. Vraag me niet hoe het kan, aan de ene kant heel zelfbewust opereren en toch totaal afhankelijk zijn. Maar bij Hem kan dat, dat is geloven voor mij.