Cadeau (Summerblogwedstrijd)

Cadeau

Het is vakantie een tijd om rustig aan te doen. Ik ook. Ik geniet van de rust.

Vandaag merkte een vriend die me zag lezen op, dat ik zo stil ben.
“Dat klopt”: zei ik.
En ik vroeg hem jolig: “Is dat een constatering of een vraag.”
“Een constatering”: antwoordde hij met een twinkeling in zijn ogen.
“Eigenlijk ook een vraag”: bekende hij daarna.
Dus vertelde ik hoe dat zo kwam:
“Er is iets veranderd in mij”: begon ik.
“Ik heb niet meer zo de drang om ‘goede’ gesprekken te moeten hebben. Waar ik voor een tijdje terug zo vaak mogelijk gesprekken over het leven moest hebben, is die noodzaak nu geheel verdwenen. Daardoor lijk ik misschien iets stiller en dat is ook zo. Niet dat ik er niet van houdt om te praten, dat is nog steeds zo maar dat dat het enige is, is weg.”
Hij luisterde aandachtig.
We hadden een mooi gesprek, over iets heel persoonlijks dat hij zojuist had meegemaakt.
En daarna ging hij weer verder.

Het is dezelfde avond en ik had het erover met mijn vriendin. Zij heeft ook gemerkt dat er een verschil is in hoe ik ben nu.

Ik schrijf deze verandering toe aan andere dingen die ik hier eerder beschreef. Ik kan niet precies uitleggen wat er dan in mij veranderd is dat ik niet meer zo nodig de diepte in moet gaan met mensen. Misschien heeft het met mijn zelfstandigheid te maken en het mezelf en anderen niet zozeer naar de zin hoeven maken. Misschien niet meer de redder willen zijn. Misschien met het doorvoelen van emoties. Ik weet het niet.

Het voelt evenwel prettig. Vrij. Er is ruimte. Ruimte voor mezelf en ruimte om de ander in mijn ‘vrije ruimte’ te ontvangen. Zonder dat ik daar het voortouw in neem. Zo had ik deze zelfde avond nog een mooi gesprek, zonder dat ik er naar op zoek was. Daar wil ik zijn, zo zonder pretenties. Helemaal bij mezelf, om daarmee bij de ander te kunnen zijn.

Ik dank God. Hij legt dat in mij. En helpt mij stukje bij beetje verder, elke dag weer. Ieder uur. Zonder dat ik dat vaak door heb. Of het moet die prachtige blauwe lucht zijn van vanavond waartegen de zwarte dartelende zwaluwen in de lucht zo mooi afstaken. Ze dansten in onvoorspelbare vluchten rond en om elkaar heen. En ik zag het en voelde mijn hart. En zag dat het goed was.