Twee botsende ikken

Twee botsende ikken

Vanochtend had ik een gesprek met een goede vriend. Het gesprek galmt nog na. Vooral de boodschap dat we elkaar mogen bellen als we daar behoefte aan hebben. Wat naar voren kwam was, dat als ik bij mijn vriendin ben hij het het gevoel had dat dat niet kon. Ik beaamde zijn gevoel. Ik ga helemaal op in de ander, en ‘ben er dan niet’. Niet bereikbaar voor mensen buiten die ‘bubble’. Het was de eindconclusie die we maakten na ons gesprek, een vruchtbaar gesprek.

Afgelopen weekend was ik met mijn vriendin en haar familie een weekend weg. We zaten in een groot huis in Oirschot. Vrijdag tot en met zondag. Wat ik niet merkte toen ik er was, maar wel realiseerde na afloop, ik raak mezelf kwijt tijdens zo’n weekend. Alsof er twee Adriano’s zijn, één die het heel fijn vind om samen met mensen te zijn, en één die het heel fijn vind om alleen te zijn. De eerste geniet van de tijd samen met anderen, maar de tweede geniet ervan om in stilte te zijn.
Het stil zijn gaat daarbij gepaard met de aanwezigheid van God en het schrijven over de indrukken en inzichten die ik opdoe. Zoals hier en nu thuis.

Het lijkt alsof die twee nooit samengaan. Het komt sporadisch voor dat ik Gods nabijheid voel bij anderen. Even door bewust te voelen. Maar nooit zoals ik dat nu tijdens dit schrijven ervaar. Wat verlang ik ernaar om die twee te combineren. Om, zoals die goede vriend mij vertelde, te schakelen tussen die twee.

Toen ik het hem vertelde herkende hij de worsteling. Ik vroeg hem hoe hij dat deed. Hij vertelde dat hij in een gezin met partner en drie kinderen voortdurend aan het schakelen is. Ik vertelde dat ik ervan leerde om meer tijd voor mezelf te nemen. Iets dat ik iemand anders in het weekend zag doen. Alleen heb ik af en toe wel volledige stilte nodig. Niet in een ruimte waar ook anderen druk zijn, daar stoor ik me aan. Dat is niet de stilte die ik bedoel. Even terugtrekken en alleen zijn.

Ik wil leren om meer bewust te zijn van mijn behoeften. Beter te voelen wat ik nodig heb. Want ook daar ga ik dan aan voorbij, aan mijn eigen behoeften. Ik moet gelijk denken aan wat ik altijd deed, wegcijferen. Daar was geen plaats voor een eigen ik met behoeften. Die werkt volgens mij hier ook in door. Het opgaan in de ander(-en) kom ik daarin tegen. Als kind en volwassene had ik een symbiotische relatie met mijn moeder. Ik denk dat daar deze behoefte vandaan komt. De behoefte om te versmelten met de ander. Ook daar was geen plaats voor een eigen ruimte, een eigen ik met behoeften die werden altijd ondergeschikt gemaakt aan de behoeften van de ander. Het verbaast mij niets dat ik daardoor ook nu dus nog mijzelf kwijt raak. Net als ik toen leerde. Die schijnveiligheid die het toen evenwel had, heb ik niet meer nodig. Het deed lange tijd dienst, nu niet meer, dus leg ik het als volgt af.

Door naar de kinddelen hierachter te kijken. Het kinddeel: ‘In gezelschap is er geen ruimte voor mij.’, en ‘Offer jezelf op.’, en de diepere overtuiging: ‘ Er is geen plaats voor jou op deze wereld’. Achter deze kinddelen gaat gedrag schuil van het wegcijferen. Die vervang ik door: ‘Ook met anderen mag ik mijn behoeften voelen.’, en ‘Ik mag er zowel voor anderen als voor mezelf zijn.’, ‘Ik ben van waarde op deze wereld.’, en ‘Ik mag ten allen tijde voelen’, ‘Ik mag me bewust zijn van mijn behoefte aan afstand, net als van nabijheid.’

Dan lees ik in ‘Ik kan veranderen’: Je kunt bij de oude gedachten en overtuigingen komen door jouw gevoelens en lichamelijke gewaarwordingen toe te laten. Vervolgens moet je deze overtuigingen naast de waarheid leggen die je als volwassene kent. Zo kun je je verwonding in gebed bij Jezus brengen en samen met zijn liefde en vertroosting de waarheid toedienen die nodig is om tot genezing te komen.’

Dat doe ik. En zo maak ik stukje bij beetje korte metten met oud gedrag. Gedrag dat mij in de weg zit. Gedrag wat mij hindert in mijn energie. Die blokkades opwerpt naar mezelf en anderen. Barricades die ik met behulp van Jezus omver werp. Waardoor twee botsende ikken, samenvloeien tot één sterk ik. Een ik in verbinding met zichzelf, met anderen en de Drie-eenheid.

(Boek: ‘Ik kan veranderen’ (blz.79), Michelle Dusseldorp)