De innerlijke trooster

De innerlijke trooster

Al een tijdje ben ik bezig geweest om mijn verdriet uit te huilen. Verdriet over vroeger. Over de boodschappen die ik als kind meekreeg en mij hedentendage bepalen in mijn doen en laten. Buiten dat het me verbaasd heeft dat er kennelijk een verleden schuil gaat achter mijn huidige gedrag. En ik er dus invloed op kan hebben. Ben ik blij dat ik via Jezus Christus genezing krijg voor mijn verdriet.

Vaak gaat het verdriet over een gemis. Het gemis van een plek op deze wereld zat lang diep in mijn zijn verstopt. Tot ik die naar boven haalde. Niet dat het dan gelijk opgelost is. En dat is niet erg. Ik heb een heilig weten over me, dat de weg die ik in genezing aan het lopen ben de goede is. Gelijk echter laat ik los dat dit de enige weg is. Ik heb geleerd mij niet vast te zetten in datgene wat vandaag misschien als de ‘enige weg’ tot verlossing is. Daarmee ontneem ik mezelf anders de mogelijkheid tot een flexibel omgaan met veranderingen. En die vrijheid wil ik hebben.

Ik herinner me dat ik in de zomer van 2018 een crisis had. Deze ging vooraf aan een groot verdriet. Ik zocht een plek om dat verdriet kwijt te kunnen en zocht een psychotherapeut, echter die weg liep dood. Ik raakte in een psychose, maar het gevolg was dat ik thuis intensieve begeleiding kreeg en veel verdriet opruimde. Dus de oplossing die ik zocht voor mijn verdriet kon ik daar kwijt.

In de winter van 2019 kreeg ik een relatie, maar ik durfde maar zelden mijn verdriet te tonen. Vond dat ik het zelf moest opknappen. Dat deed ik de voorbije jaren ook. Het laatste jaar heb ik thuis het verdriet dat ik voelde zo goed en kwaad als dat ging opgeruimd. Dat was helend.

Het boek dat ik nu aan het lezen ben heet ‘Troost’, een boek dat ingaat op de verschillende manieren (personen) die troost bieden inhoudt. Een hoofdstuk dat gerelateerd is aan mijn manier gaat over ‘de innerlijke trooster’. Dat is iemand die zichzelf troost. En zo heb ik het ook gedaan.

Dat ging als volgt. Als ik pijn in mijn lijf voelde. Vaak, zoals ik dat ervaar, een blokkade. Dan ga ik thuis aan tafel zitten en laat mijn verdriet komen. Tegelijk schrijf ik God mijn gedachten die met het verdriet gepaard gaan. Vaak nav wat er op dat moment in mijn leven zich aandient. Ik leg de relatie met mijn kinddeel. Om van daaruit met mijn Volwassen Ik mijzelf toe te spreken met zalvende woorden. Tenslotte ga ik in gebed en vraag Jezus om mij met zijn liefde en troostvolle zalving te helen.

Het mooie vind ik dat ik een manier gevonden heb, al of niet met behulp van de boeken die ik las, om te helen. Heling die voor mij lange tijd een soort middelpunt van mijn bestaan geweest is. Ik voel me vrij aan te nemen dat het hier vanuit alle kanten op kan, verder maar ook rustiger, zoals ik ergens las. Dat ik door mijn verdriet uit te huilen gegeven moment op een punt kom dat de scherpe kantjes van mijn oude pijn af zijn en dat er meer balans is in mijn doen en laten. Op weg dus misschien even terug kijken op mijn verleden, of misschien vooruit kijken naar nieuwe gebieden, maar bovenal stilstaan bij het geluk van het nu.