Zinloos geweld

- fictie; een impressie - een blog van zeven jaar terug -

Een onbeschreven blad
nog aan de groene boom
wist van geen wijken.
Zij sloegen hem tot bloedens toe.

Hij stond daar maar;
de ogen neergeslagen.
Het was nog maar een knaap.

Zijn beulen grijnsden
boosaardig naar elkaar
en joelden puur uit leedvermaak.

Van verre zag ik hem daar staan.
Stond als aan de grond genageld
ontzet van al dat tomeloos geweld
en wachtte af wat verder zou gebeuren.

Toen viel de jongen.
Een trap tegen zijn hoofd en buik
en ingewanden.

Terwijl ik dacht:
Is dit een droom
dat dat bij ons op straat gebeurd.
Wél heb ik een-een-twee gebeld.
Misschien was er nog hoop.

Een groep passanten
keek van een afstand toe.
En niemand die wat deed,
alleen maar kijken.
De lafaards, mezelf incluis.

Inmiddels hoorde ik de sirene
van ambulance en politie.
De snoodaards vluchtten alle kanten op.

Nog amper van de schrik bekomen
- verzonken in gedachten -
Wat aan het groene hout gebeurt,
kan mij ook overkomen.

De hele week heb ik niet kunnen slapen
en zag de jongen vallen.
En weer opnieuw, en weer opnieuw
tot bloedens toe,
weerloos, slechts uit leedvermaak.