Een nieuwe weg inslaan

Een nieuwe weg inslaan

Dromen kunnen soms helpen bij wat ik in het dagelijks leven doe. Niet altijd overigens. Woensdagnacht had ik een heldere droom. Ik werd op staande voet ontslagen in die droom. Vervolgens was ik op een plein het was er donker, waar ik bang was. Ik probeerde te vluchten. Om te eindigen in een supermarkt waar de mensen met een verdwaasde blik allemaal mijn richting uitkeken. Dit riep angst bij mij op en ik werd me bewust dat ik wakker wilde worden. En deed dat ook. Maar er was nog een boodschap die in dat wakker worden zich aan mij openbaarde: ‘Ik moet een nieuwe weg inslaan’.

Wat ik die nacht deed, was zo goed en kwaad als het kan in een slaperige mood, om de droom op te schrijven. Donderdagochtend typte ik nogmaals wat ik die nacht geschreven had. Met een uitleg daarbij. Zowel het ontslag als de boodschap aan het eind was duidelijk; een nieuwe weg inslaan. Wat ik dan doe is vragen stellen: ‘Op welk gebied in mijn leven kan er sprake zijn van een nieuwe weg inslaan?’ En wat betekent mijn gevoel in de droom, de angst? En waar staan die blikken van die mensen voor die ik angstaanjagend vond? Drie vragen, ik loop ze stuk voor stuk door.

Op welk gebied in mijn leven ben ik een nieuwe weg aan het inslaan?
Daar is een duidelijk voorbeeld van in mijn leven. Dat maakt mij ook blij. Blij dat ik dat doorkrijg en blij dat het me aanzet erover te schrijven. Het heeft te maken met mijn houding. Ik was altijd iemand die anderen volgde. Onzeker als ik was over mezelf, en daardoor onbekwaam om een eigen mening te hebben. Het mezelf wegcijferen was de oorzaak van die onbekwaamheid. Ik heb dus vrij lang anderen gevolgd. Mijzelf altijd onzichtbaar gemaakt.

Sinds ik dieper in de diepte van mijn drijfveren aan het duiken ben, komt er ook ineens een eigen ik tevoorschijn. Die ben ik in de sociale contacten die ik heb aan het openbaren. Dat is nieuw. Waar ik eerder vaak alleen luisterde, vertel ik nu vaker wat ik zelf vind. (Zie mijn vorige blog) Ik schreef al eerder dat ik daardoor ook eerder tegenover de ander kom te staan. Juist omdat ik een mening heb over van alles en nog wat. Dat ik daarvan leer, omdat ik vaak op muren stuit van anderen en graag in verbinding ben. Ook leer accepteren dat ik van mening mag verschillen met de ander. Ik het niet altijd eens hoef te zijn en dat dat oké is. Dus dat is mijn vertrekpunt, een houding die zich kenmerkt door een eigen mening en geen angst heb de verbinding kwijt te raken.

Dus de vorige alinea laat die nieuwe weg in mijn leven zien. Maar er is ook een plek waar een beroep wordt gedaan op die nieuwe houding. Dat is op mijn nieuwe werkplek. Als ervaringsdeskundige-intakes bij de GGZ. Ik begin mijn werk daar als onderdeel van een pilot en er wordt van mij verwacht dat ik vorm geef aan deze nieuwe manier van werken. Mijn mening wordt gevraagd!! Nu ik het zo opschrijf, dringt die vraag dieper door. Dat wat zich in mijn eigen leven aan het ontwikkelen is, mag ik doortrekken op mijn nieuwe werkplek. Juist die kwaliteit is belangrijk; mijn mening geven.

Echter het is nieuw en mijn oude ik is bang voor nieuwe dingen. Dat zijn de oude neuronetwerken met de geijkte gedachten, die ga ik vervangen door nieuwe gedachten als: ‘Mijn mening doet ertoe’, en ‘Ik ben van waarde’. Daarmee kom ik gelijk op de echo’s uit het verleden waarin ik leerde mijzelf klein te houden: ‘Voor jou is geen plaats op deze wereld’, en ‘Je kan beter onzichtbaar zijn, dan laten mensen je met rust’. Het zijn die echo’s waar ik al langer tegenaan loop en die stukje bij beetje vervangen worden door nieuwe positieve gedachten over mezelf. Gedachten die nieuw gedrag laten zien, en ook zorgen voor een totaal andere beleving.

De angstaanjagende blikken van de mensen in de supermarkt herken ik. Ze staan voor waar ik zelf vandaan kom. Ten tijde van mijn psychose in 2003, zag ik er zelf zo uit. Andere mensen waren angstaanjagend voor mij. Zo zouden mensen die ik bij de intake krijg ook naar mij kunnen kijken. Net als ikzelf toentertijd. Ik was bang. Had geen idee, anders dan dat ik geen contact wilde met anderen. 10 jaar duurde die zelfgekozen ‘isolatie’. Met hulp van diezelfde GGZ ben ik er uitgekomen, om nu aan de andere kant te zitten aan de kant van de hulpverlener.

Het nieuwe elan dat al een tijdje in mij doorwerkt is bevrijdend. Het geeft nieuwe inhoud aan mijn leven. Ik zou niet anders willen. De nieuwe mogelijkheden motiveren enorm. En ze komen dan samen in het schrijven erover. Daarbij hielp deze droom. Een droom die zijn licht vooruit werpt.