Opnieuw loslaten

Opnieuw loslaten

Heerlijk, vakantie. Na een weekend met afspraken en uitjes, vandaag alle tijd om weer bij mezelf uit te komen. Vanochtend eerst een boodschap, naar de supermarkt en de bakker, was gedraaid en afspraken gemaakt voor komende week. En toen gedaan wat ik voelde; even niets. Gewoon op de bank gaan zitten. Mijn gedachten observeren, voelen in mijn lijf. Ik voelde de volheid van de Heilige Geest die mij vult. Dat is het gevoel in mijn borst. Stilstaan dus deze ochtend. En zo ontstond het idee voor deze blog.

Zoals de titel doet vermoeden, heb ik iets los te laten. Ik moet denken aan de vele keren dat ik ‘iets’ losgelaten heb. En waarover ik hier eerder schreef. Wat ik schrijf ‘bewaar’ ik vaak maar kort in mijn gedachten. Ik hobbel dan weer naar het volgende. Dus vandaar dat ik niet weet, wanneer ik voor het laatst over dit onderwerp schreef. Feit is dat loslaten vele vormen kent. En dat het bij mij onderdeel is van mijn proces.

Ik moet denken in relatie tot wat, loslaten nu belangrijk voor mij is. Het heeft te maken met de echo’s uit het verleden, de overlevingsmechanismen en boodschappen die ik me eigen heb gemaakt. Daar komt het grote loslaten voor mij het sterkst in tot uitdrukking, in het doorvoelen van de emoties, vaak verdriet, dat met die boodschappen gepaard gaat.

Afgelopen weekend sprak ik iemand. We fietsten en babbelden. Zij had het over het verlangen om iets nieuws te gaan doen in haar leven. Gegeven moment voelde ik irritatie maar communiceerde ik die niet. Toen we op een bankje gingen zitten, zetten we het gesprek voort. Gegeven moment benoemde ik mijn gevoel. Het klopte. Ze had het gevoel dat ik als een soort van hulpverlener vragen op haar afgevuurd had. Die constatering klopte.

Nadat we dat verhelderd hadden, spraken we verder. Ineens ontwikkelde het gesprek zich heel anders. Ze stelde vragen en ik deelde nu ook. En nu een dag later, ga ik terug naar gisteren. Wat deed ik eigenlijk? Ik stelde vragen en ging in mijn hulpverlenersrol. Maar ik probeerde ook om de leiding in het gesprek te nemen. Haar mijn kant op te laten gaan daarmee. Achteraf bleek dat zij alleen maar haar gedachten wilde spuien. Dus ‘inmenging’ laat staan een oplossing van mijn kant daar zat zij helemaal niet op te wachten.

Zoiets boeit mij; communicatie over communicatie. Het erover hebben wat je nodig hebt. Los van de inhoud, wilde zij haar verhaal doen. Er spelen natuurlijk onder de oppervlakte allerlei gedragingen. Zo probeerde ik waarschijnlijk te redden met de oplossing om haar verder te willen helpen. Een oplossing die zij helemaal niet nodig had. Zij wilde gewoon haar gedachten delen. Niets geen oplossing. Vandaar ook dat de vragen irritatie opriepen, want het spuien (ik vul het hier in) is voor haar waarschijnlijk een manier om haar gedachten over het onderwerp te ordenen.

Toen ik mij bewust werd van haar irritatie, was dit het begin van weer afgestemd raken op elkaar. Voelen dus. Ik schrijf er veel over in mijn blogs. Het is mijn manier om er ‘body’ aan te geven. Om het meer en meer te vertrouwen en onderdeel te laten worden van mijn leven. Daar waar ik zo lang van afgesneden was, wil ik weer durven vertrouwen. Daarom zijn deze ervaringen die God mij geeft een dankbare weg om te leren.

Wat laat ik hiermee los? Ik laat los dat ik degene ben die de ander moet redden. Een hardnekkige boodschap die diep in mijn handelen is ingeslepen. Heel subtiel zoek ik manieren om de ander mijn waarheid op te dringen. Dat beschreef ik ook in mijn vorige blog ‘de veranderwens’. Alvorens ik mezelf een rol toe-eigen is het belangrijk af te stemmen waar de ander behoefte aan heeft. Zodat ik de ander versta. Aansluit bij de ander. Om van daaruit bij elkaar te zijn in Gods liefdevolle verbondenheid. En als die verbondenheid ontbreekt, ga ik al voelend op zoek naar waar ik de ander kwijt geraakt ben. Zodat ik me weer verbinden kan.