Moeten schrijven

Moeten schrijven

In mijn leven kan ik niet zonder dit; schrijven. Ik zou me geen raad weten als ik niet zou kunnen schrijven. Ik vermoed dat het begonnen is rond de opleiding die ik volgde in 1994. Maar ik denk ook al eerder, toen ik liefdesverdriet had rond mijn eerste relaties. Dat weet ik niet meer precies. Al die tijd heb ik heel veel woorden gebruikt om mij uit te drukken. Wat zit er achter die behoefte mij uit te drukken? En wat gebeurt er met me als ik schrijf? Vragen waar ik hier een antwoord op wil formuleren.

Ik had het er gisteren over met een goede vriend, hij vertelde dat hij een tekst uit een dagboek overgeschreven had. Ik vroeg of het dan ipv woorden in een boek, ‘door hem heen ging’. Ja, zei hij. Het was dezelfde ervaring die ik heb. Ik laat als het ware woorden dan door mij heen gaan. Anders dan losse woorden op papier, die dringen niet altijd tot mij door. Het lijkt wel alsof met het schrijven, het via mijn vingers door mijn brein gaat. Ik moet immers elk woord spellen, dus denk ik er automatisch en langzamer over na dan wanneer ik alleen lees.

Zo merk ik ook dat ik de laatste tijd meer stil sta bij wat ik lees. Ik kan er heel lang over doen, over wat ik lees. Ik ‘herkauw’ het gelezene, schrijf en geef in blogs weer wat iets met mij doet. Ik merk dat ik ook stil wil staan vandaag. Om in het contact met God te zijn. Dat doet ook goed. Daar zou mijn basis moeten liggen. Maar dat doet het niet altijd. Ik merk het wel als de balans zoek is. Dan zoek ik naar rust en stilte. Dan is zo’n vrije dag als vandaag heerlijk.

Schrijven is voor mij een heilig moeten. Ik ‘moet’ schrijven. Toch was er een lange periode dat ik niet schreef, dat was na een psychose. Ik leefde 10 (!!!) jaar in een soort angst. Leefde in een kleine ‘veilige’ wereld. Daar was geen plaats voor zelfreflectie, en dus geen groei. Als ik er op terugkijk, was het een eenzame tijd. Toch had ik die tijd kennelijk nodig. Om mij voor te bereiden op de tijd erna. Zo kan ik er nu naar kijken. Maar 10 jaar lijkt zo lang. Terugkijkend lijkt dat niet zo te zijn.

Daarna ben ik weer gaan schrijven, ben ik boeken gaan lezen. Opende mijn innerlijk zich weer voor nieuwe ideeën. Nu ik dat zo schrijf, weet ik weer waarom ik heel lang geen boeken las, ik was bang beïnvloed te worden door de ideeën van anderen. Zoals de aanleiding van de psychose lag in een leven dat ik opgebouwd had uit boeken rond alternatieve geneeswijzen. Daar moest ik niets meer van hebben. En het duurde dus heel lang alvorens ik weer een boek ter hand nam. Waarna ik ook weer begon te schrijven.

Schrijven is dus voor mij naast het ‘door mij heen laten gaan’, een manier om nieuwe inzichten op te doen. In die periode voor mijn psychose, leerde ik ook heel veel op die manier. De psychose bracht me echter ook iets levensreddends; namelijk terug bij mijn geloof. Vanaf mijn 16-de tot de psychose had ik het geloof losgelaten, en het eerste wat ik deed was weer aansluiting zoeken bij de kerk waar ik in mijn jeugd was geweest. Ik ging om de week naar de kerk, ging na de dienst meteen naar huis en vermeed contacten. Hoewel ik wel op dinsdagmiddagen hielp in de kerk. Maar dat was een hele opgave.

Schrijven doe ik ook aan Jezus en God. Dat doe ik sinds een half jaar denk ik, dagelijks. Ook dat is een manier om datgene dat in mij leeft de ruimte te geven. Dat brengt mij terug bij wat schrijven ook betekent volgens mij; een manier om het onvermogen om te communiceren met anderen vorm te geven.

Ik ben lerende over gevoelens/emoties in mijn relaties met anderen. De gevoelens een plek geven in de relatie en daarover communiceren, kende ik niet. Nu ik dat leer, winnen mijn contacten aan diepgang en verbind ik mij makkelijker. Ik leer dat echter nu sinds kort. Het grootste gedeelte van mijn leven smeulden die emoties onder de oppervlakte en stopte ik ze weg. Ik ontkende ze. Was ze niet bewust. Tegelijk zocht ik wegen om dat wat ik ‘voelde’ te uiten. Dus concludeer ik nu, heb ik geschreven. Schrijven is voor mij een weg geweest uit de eenzaamheid die het gevolg was van het onvermogen mij te verbinden met anderen.

Die laatste zin mag van mij dik gedrukt en onderstreept wo(o)rden. Want daar ligt de kern. Ik was onmachtig te communiceren over wat er in mij was. Nu ik een relatie heb, mooie vriendschappen, zelfkennis, geloof, zinvol werk, heb ik de ruimte om mij uit te drukken. Geef ik mij op verschillende manieren vorm. Al deze dingen dragen bij tot wie ik ben. Schrijven is voor mij dus niet alleen een manier om te leren, maar evenzeer een manier om mij te verhouden tot mijzelf. Naast de communicatie met de ander een prachtige manier om een relatie te hebben met mezelf. Vanuit die basis verbind ik mij, met de ander en met God.

Ik wil deze keer eindigen met een vraag: Waar ligt de kern van jouw behoefte om te schrijven?