De veranderwens

De veranderwens

Ik probeerde een andere titel te verzinnen voor wat ik hier wil schrijven, een titel die meer uitnodigt maar ik ontkom er niet aan deze titel ‘Overlevingsmechanismen’ te gebruiken. Het woord geeft voor mij precies aan waar het over gaat; hoe heb ik automatisch (mechanisch) kunnen overleven.
(Loopt toch anders, zie eind blog)

Het is een term die ik leerde toen ik de HBO-opleiding MWD deed in 1994. Nu 27 jaar later geleden, begint het zijn uitwerking en betekenis te krijgen. Misschien wel in dit schrijven. Ik hoorde toen dat mensen gedrag als kind leren dat met hen mee gaat en bepaalt in hun verdere leven. Echter zelden wordt gekeken naar of datgene dat je als kind leerde, ook helpend is als volwassene.

In mijn geval blijkt dat ik het in blogs meermaals beschreven ‘Kind’ in mij, aan het helen ben om bij de boodschappen van vroeger te komen. Boodschappen die mij heel lang ‘van pas’ kwamen, maar zijn gaan knellen. Dat van pas komen, was maar betrekkelijk, een onbewust proces dat ik mij als kind eigen maakte. Geen bewuste keus. Maar wel een keus die allesbepalend is geworden voor wie ik dacht te zijn.

De boodschappen van vroeger kunnen ‘overschreven’ worden. Ik bedoel er kunnen nieuwe boodschappen voor in de plaats komen. De boodschap die ik bijvoorbeeld verinnerlijkt had, was: ‘Er is geen plek voor jou op deze wereld’. Die heb ik vervangen door het hele simpele: ‘Je mag er zijn.’ Een boodschap die zich overigens pas na 1 á 2 maanden in je wezen nestelt. Zo lang duurt het voor je nieuw gedrag eigen maakt. Het vereist dus geduld.

Dat was dus één voorbeeld van de vele boodschappen, met het bijbehorende overlevingsmechanisme dat mij bepaalde. Ik heel stukje bij beetje de wonden die in mijn jeugd ontstaan zijn. Wat ik deze laatste weken echter steeds vaker meemaak, is dat ik tegenover de ander kom te staan. Ik schreef in een eerdere blog, hoe ik steeds beter leer met die verschillen om te gaan. Waardoor ik er ook minder bang voor ben. Er is echter iets dat ik deze ochtend ontdekte, doordat ik mijn eigen overlevingsmechanismen hoe langer hoe meer doorzie, word ik steeds vaker geconfronteerd met de overlevingsmechanismen van de ander. Daar is ook het dichter bij mijn gevoelens staan de oorzaak van. Hoe die twee te duiden?

Feiten:
Ik voel beter wat mijn behoeften zijn die onder mijn gevoelens liggen. Ik heel mijn eigen overlevingsmechanismen.

Ik zit in een overgangsfase. Ik zie dat ik geconfronteerd wordt met de verschillen tussen mij en de ander. Vlucht daar niet voor. Ik heb de neiging de ander te willen overtuigen van mijn nieuwe kennis. Dat doe ik omdat ik nog niet door heb dat de ander, anders dan ik, van die overtuigingen af wil. Daar heb ik hem te pakken. Daar komt bij dat ik een doorbraak ervaar in het doorgronden van bepaald gedrag bij mezelf. Dit ook in de ander meen te herkennen. En daardoor ineens geneigd ben om dit ‘grote nieuws’ door de ander zijn/haar strot te duwen. Zo werkt dat niet.

Ik ga een volgende stap maken. Niet de ander overtuigen van mijn eigen gelijk. Maar de ander bevragen. Dat lijkt me genadiger. Daarmee kom ik bij iets wat ik aan het lezen ben ‘Een genadige houding’ (blz.42: ‘Ik kan veranderen’.) Ik kan het nog niet direct koppelen aan mijn weg. Wat mij bezig houdt, is: Hoe verhoud ik mij tot de ander wanneer ik lijnrecht tegenover de ander kom te staan?

Ik, met mijn nieuwe waarheid, tegenover de ‘oude’ waarheid van de ander. Ik die een heel proces doorgaat van veranderen en daar veel baat bij heeft. Ik denk dat ik daar doorschiet, ik ben aan het redden. Ik wil die ander overtuigen van wat ik ontdekt heb. Een heel natuurlijke reactie. Maar daardoor kom ik recht tegenover de ander te staan. Die heeft helemaal geen zin om met alles dat zo veilig is en duidelijk geconfronteerd te worden, is misschien op een heel ander punt in zijn/haar leven. Daar ben ik eigenlijk tot dit schrijven vandaag aan voorbij gegaan. Aan de veranderwens van de ander. Daarom verander ik nu ook de aanvankelijke titel in ‘De veranderwens’. Dat dekt de lading van wat ik ontdek. Ik heb een veranderwens, die meestal niet gedeeld wordt.

Daar was ik naar op zoek. Naar dat gevoel dat mij terugkijkend in het contact deze voorbije weken opviel. Gisteren antwoordde een collega mij het ook letterlijk toen ik vroeg: ‘Sta jij open voor een andere kijk?’ Hij zei heel stellig: ‘Nee’. Ik stelde de vraag dus al vooruitlopend op deze blog. Ik botste ook met hem. De verandervraag: ‘Sta je open voor verandering’, ‘Heb je een veranderwens’. Een hele wezenlijke vraag lijkt mij. Want als je vastzit in patronen en eigenlijk niet bereid bent daar naar te kijken, is elke vorm van verandering of ingang tot verandering een doodlopende weg. Benieuwd waar het in mijn contacten toe gaat leiden.

De eindconclusie is dat ik aan het redden was. Ook dat is een overlevingsmechanisme met de boodschappen die er achter schuil gaan: ‘De ander kan het niet alleen’, ‘Mensen zijn afhankelijk van mij’. Een boodschap die ik vervang door: ‘Er is maar één Redder, en dat is Jezus Christus. Dat hoef ik niet op mij te nemen. Ik heb genoeg aan mijn eigen lasten’. En zo is de cirkel weer rond, kom ik al schrijvend achter mijn eigen overlevingsmechanismen en de veranderwens die ik er door achterhaal. Wow.