Iedereen te vriend houden

Iedereen te vriend houden

Nu ik zo duidelijk aan het voelen ben wat mensen met mij doen, word ik vaak geconfronteerd met de verschillen tussen mij en anderen. Dat het niet langer koek en ei tussen mij en de ander is, is een uitdaging die ik graag aanga. Zo ontdekte ik woensdagochtend iets wat met dat verschillend zijn te maken heeft.

Een groot gedeelte van mijn leven bestond eruit anderen te vriend te houden. Dat is niet zomaar ontstaan. Het was mijn manier om te overleven, mijn overlevingsmechanisme. Mijn onbewuste manier om anderen niet voor de voeten te lopen. Zodoende hoefde ik geen grenzen aan te geven, tegelijk kreeg niemand mijn ware aard te zien. Dus ontkende ik mezelf.

Dit ontkennen van mijzelf ging niet bewust, ik zeg het nogmaals. Soms kan het lijken alsof ik kies voor datgene wat ik geworden ben. Omdat het zo eigen aan mij was. Alsof er geen keuzes hebben gestaan tussen de persoon die ik dacht te zijn, en de persoon die ik nu aan het worden ben. Ik weet ook niet wanneer mijn persoonlijkheid zoals ik die kende zijn beslissende vormen heeft gekregen. Wat ik wel weet, is dat het veranderen verband houdt met het doorvoelen van emoties en van daaruit het stromen van de energie uit het hart. Die twee brengen me stukje bij beetje terug bij wie ik ten diepste ben.

Een ander kenmerk dat verband houdt met het onzichtbaar zijn, was dat ik mezelf wegcijferde. Ik waaide zo goed en kwaad als het kon met alle winden mee. En waar ik wel tegen iemands grenzen aanliep, verbrak ik het contact. Zo onmachtig was ik in het contact met anderen. Wat ook voorkwam, was dat ik in werkrelaties ziek werd omdat ik ook daar onmachtig was de juiste strategie te hanteren die me verder kon helpen. Maar bovenal kon ik mijn gevoelens niet hanteren. Ik voelde lange tijd niet wat iets met mij deed. Woede kende ik al helemaal niet. Ik draaide rond in piekerende gedachten die geen oplossing boden voor het probleem dat mij overkwam. Vaak ook zette ik mezelf vast, omdat ik iets onoplosbaars in de ander tegenkwam.

Uiteindelijk heeft de keus om verantwoording te nemen voor mijn leven mij stap na stap dichter bij het oplossen van mijn problemen gebracht. Ik kreeg voor het eerst het gevoel dat ik zélf iets kon doen. Dat ik niet alleen maar afhankelijk was van de nukken en grillen van de ander. Het was het begin, maar voor mij het begin van wie ik nu aan het worden ben. Of misschien beter gezegd, weer worden wie ik was.

Ik schreef deze blog omdat woensdagochtend ineens tot me doordrong dat ik dat mezelf aan het toestaan ben om verschillend te zijn van anderen. Uiteindelijk zijn we allemaal verschillend, maar dat uniek zijn stond ik mezelf eigenlijk nooit toe. Dat de impact van het verschillend zijn mij in mijn dagboek met het volgende confronteerde was: ‘ik ben niet toereikend’. Die boodschap had zich in mij genesteld. Ik merk dat met het voelen van emoties en de verschillen die daarin voelbaar worden met anderen, ik ontoereikend ben in mijn behoefte aan een immer gedeelde eenheid. Ik ben aan het zoeken waar dat in zit.

De behoefte altijd met mensen overeen te komen, in harmonie te zijn zit er achter. Ik was altijd bang in conflict te komen met anderen als die harmonie er niet was. Conflictvermijding was mijn strategie. Ik verdroeg niet dat de ander verschillend was van mij, wat een leugen. Nu ik door de emoties zie hoe verschillend ik ben van anderen en ik daar een stap in het maken ben naar het accepteren van die verschillen, merk ik hoe krampachtig ik eigenlijk altijd geleefd heb. Het is zo bevrijdend als ik de ander kan accepteren in wie die is. Ook als de weg van de ander niet de mijne is. Mijn geweten knaagde aan me: ‘je moet in harmonie leven met de ander’, en ‘pas je aan’. Nu weet ik dat dat niet meer hoeft.

Weer energie die vrij gaat komen. Ik hoef de ander niet meer te beheersen. Ik mag de ander loslaten en kan dan zelfs in contact blijven. Ik hoef de ander ook niet te veranderen. Die mag gewoon zichzelf blijven. Net zoals ik mezelf leer te zijn in relatie tot die ander, met al die ingewikkelde gevoelens erbij. Dat is vrijheid.

Dit is nog niet aan het eind van de blog. Ik realiseer me dat mijn ‘Volwassen Ik’ mij kan vertellen wat ik nog nodig heb: ‘Ik ben genoeg’. Dat wat ik ben, ik niets extra’s voor hoef te doen. Genade.