Goed voelend hart

Goed voelend hart

Ik weet niet goed waar te beginnen deze blog. Mijn hart daar zal het over gaan. Maar hoe beschrijf ik zoiets gevoeligs en precairs. Elke keer lijkt het alsof ik iets meemaak dat uniek is, maar ieder mens heeft toch een hart waarom hoor ik daar dan zo weinig over. Moet ik er wel over schrijven, over mijn hart? Dit zijn de gedachten voorafgaand aan wat ik hier wil beschrijven.

Ik heb nog maar enkele weken ontdekt hoe ik na allerlei verdriet aan het ontdekken ben wat mijn hart met mij doet. Het laat me voelen. Weer zo’n wazige term, denk ik dan. Voelen is zo’n containerbegrip van verschillende gewaarwordingen. Preciezer dan maar: ‘wat voel ik precies?’.
Het gaat om gevoelens in mijn contact met anderen. En die zoals nu een fysiek gewaar zijn tot gevolg hebben.

Gevoelens in het contact met anderen, hoe kregen die vandaag vorm? Vandaag had ik de kennismakingsochtend van de herstelgroep die ik begeleid. Samen met twee andere ervaringsdeskundigen gaven we voorlichting over wat de deelnemers te wachten stond. Ik zou met één van de andere ervaringsdeskundigen de groep gaan leiden. Aangezien het mijn tweede groep is, zou ik het voortouw nemen. Het onderwerp ging over sociale relaties.

Er gebeurde op de weg ernaar toe al iets opmerkelijks, de treinen vielen uit nav een brandmelding. Waar in een kort verleden ik mij druk gemaakt zou hebben, je komt immers toch niet te laat. Dat hoort niet. Besloot ik nu rustig een kop koffie te nemen bij de Starbucks en te gaan zitten schrijven. Zo gezegd zo gedaan. Met een schuin oog hield ik de vertrektijden in de gaten. Ik genoot ervan, geen spoor (hoe toepasselijk)van paniek. Ik kocht nog wat cadeaus en pakte de trein. Was al met al een kwartier te laat.

Daar zat ik dus bij de kennismaking, ik leidde het gesprek in met de drie deelnemers. Er was een vrouw die in no time ontzettend zat te klagen. Ik signaleerde, vroeg naar ervaringen van anderen en kwam terug bij haar. Zonder verwijt, zonder het gevoel te hebben haar te moeten ontwijken. Er gebeurde iets wonderlijks, wat ik hiervoor nooit kon, ik kon luisteren naar haar zonder haar te willen veranderen. Niet dat ik haar alle ruimte gaf voor haar klaagzang, maar ik kon het terugbrengen tot waar het om ging dat sociale relaties soms onbevredigend zijn. Daar konden de andere deelnemers bij aansluiten. En zo ontspon er een levendig gesprek, waarin ik deelde over mijn eigen ervaringen, wat aansluit bij mijn rol als ervaringsdeskundige.

Om terug te komen op waar ik het over wil hebben, ik kreeg na afloop van de bijeenkomst zeer positieve feedback van de andere ervaringsdeskundige. Maar wat me nog het meest aansprak was dat ik geen knoop in mijn buik had gevoeld, er was geen spoor van spanning. De totale afwezigheid van misleidende gevoelens die mij in het verleden dwarsboomden tijdens zulke sessies; geen spanning, niet het gevoel iemand te kort te doen, geen second thoughts over de bijeenkomst. Het voelde allemaal heel zuiver. Niet dat het perfect was overigens, maar ik zelf beleefde het zo. Iedere andere deelnemer kan een heel andere ervaring hebben gehad overigens. Het is heel subjectief natuurlijk. Maar ik bedenk mij nu dat ik het deed vanuit mijn hart.

Toen ik ‘s middags bij een goede vriendin op de koffie ging, vertelde ik over wat ik ‘s ochtends had meegemaakt. Ze luisterde en beaamde mijn bijzondere ervaring. Toch gebeurde er iets verrassends. Ik luisterde naar mijn gevoel toen ik het gevoel had dat ik niet serieus werd genomen in een gevoel dat ik had. Er ontspon zich een gesprek waarin ik standvastig vertelde wat ik voelde en waarin zij haar eigen standpunt in nam. Dat stond haaks op dat van mij. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we een verschillende mening hadden. We leden beiden geen gezichtsverlies. Hoewel ze mijn standpunt over mijn gevoelens niet erkende, leerde ik een belangrijke les. Twee eigenlijk. De eerste was, dat ik mijn gevoelens trouw mag blijven. En ten tweede dat ook al worden die gevoelens niet erkend, ik met respect voor de mening van de ander mag om leren gaan. Iets wat mij veel zal opleveren.

Ik merk namelijk dat met het dichter bij mijn gevoelens en de energie van mijn hart te leven, ik vaak recht tegenover anderen kom te staan. Dat deed afgelopen weekend ook al pijn, waardoor ik even dacht: Ho maar, met al dat voelen. Maar nu na vandaag zie ik, hoe ik kan blijven staan met de dingen die ik aanvoel. Door die te communiceren en daar achter te gaan staan, om vervolgens te zien dat de ander ook handelt vanuit zijn/haar eigen overlevingsmechanisme. Hetzelfde overlevingsmechanisme wat mij zo lang in ‘evenwicht’ hield. Ik herken het dus. En daarom ook kan ik er respect voor opbrengen. Net als ik als ervaringsdeskundige doe, delen van mijn verhaal.
Iedereen is min of meer op weg op zijn/haar levensweg.

Al met al voel ik nu de fysieke uiting van wat ik vandaag meemaakte, mijn hart. Een gevoel dat zich laat omschrijven als een prettig warm gevoel in mijn borstkast. Het is volgens mij een uitvloeisel van wat ik ervoer deze afgelopen dag. Het brengt mij op een rustig moment als dit, waarin ik deze blog schrijf, bij de bron, de liefde, bij God.

Amen.