Loslaten

Loslaten


Het is prettig om inspiratie te hebben. Wanneer je zoals ik van schrijven houd, geeft dat steeds weer de mogelijkheid mezelf uit te drukken. Iets te vertellen dat mij, en hopelijk anderen aangaat. De afgelopen week schreef ik veel. Vandaag wil ik schrijven over loslaten. Het komt momenteel op verschillende manieren tot mij.

Waarom het nu zo tot mijn verbeelding spreekt is dat ik er iets interessants over las. Het gaat dan over doelen. Wat ik ervan begrijp is dat mensen spontaan iets willen, dat willen ze doen vanuit hun hart. Het is pure energie. Die energie heeft een richting of een doel. Als ik bijvoorbeeld een boek wil kopen, dan kan ik eerst een titel zoeken om vervolgens het boek te bestellen. Dan wacht ik af of ga ik naar de winkel. Er zitten allerlei kleine stappen tussen het idee van het aanschaffen van het boek en het daadwerkelijk in bezit krijgen. Telkens kan er iets gebeuren waardoor je je doel, het in bezit krijgen van het boek, moet aanpassen. Het kan bijvoorbeeld gebeuren dat het boek uitverkocht is. Dit levert frustratie op, en die frustratie dien je dan op te lossen. Je doel kan niet gehaald worden. Dat zorgt voor boosheid, teleurstelling, waardoor je je moet herpakken.

Emoties die het niet halen van het doel tot gevolg hebben, dienen gevoeld te worden. Vaak ben je je niet eens bewust dat je je doel niet kan verwezenlijken. Is het ook niet zo belangrijk. Maar wat nu als je bijv. iets heel graag wilt en een ander belet je datgene te doen dat je graag wilt. Ook dan is er frustratie. Hoe zet je die om? Je kan de ander allerlei argumenten geven waarom je iets graag wilt. Maar als het heel belangrijk voor je is, dan kunnen de emoties al heel gauw hoog oplopen. Dan ben je zo verbonden aan je doel dat je de ander helemaal niet meer ziet.

Dat laatste heb ik ervaren. Ik was gegeven moment zo bezig met mijn boosheid dat ik de ander niet meer zag. Maar ook zag ik niet dat waar het om ging ook met mijn beperkte blik te maken had. Zo zat ik zo erg in verwijten, dat ik geen oog had voor wat die ander ook was. Een broeder of zuster, net zo op weg als ik zelf. Ook een kind van God, met dezelfde worstelingen als ik zelf.

Die veranderende kijk hielp mij. Ik had mijn doel, de ander verantwoordelijk houden voor mijn gevoelens, omgedraaid. Ik was zelf weer verantwoordelijkheid gaan nemen voor datgene wat ik voelde. Door dit te schrijven wordt het me duidelijk. Blijft staan welk doel ik had. Mijn doel was dat ik niet van klagen houd en geen klagende mensen om mij heen verdroeg. Het doel was deze mensen vermijden. Onbewust kleurde ik de ander helemaal inktzwart in. Geen grijs. Het is juist het grijs dat mij hielp mijn doel los te laten. En passant leerde ik de les waar ik heel lang naar op zoek was, naastenliefde. Niet oordelen van de ander naar diens tekort. En zo werd mijn doel bijgesteld. Ik hoef de ander niet te vermijden. En ik kan de gevoelens die het oproept omarmen. Mijzelf toespreken dat het allemaal zo erg niet is, dat ik mijn ‘kind’ hoor als het bang is en het dan gerust stel.

Donderdagavond zag ik ‘Dragons Den’, een tv-programma op de BBC. Daarin pitchen mensen hun ideeën om op die manier de ‘dragons’ de investeerders warm te krijgen om samen te werken en geld te investeren in hun idee. Er was een vrouw die onder vuur genomen werd. Ik verbaasde me dat ze gegeven moment niet in tranen uitbarstte. Steeds weer hoorde ze dat haar idee aan alle kanten rammelde. En ze haar verlies van de investering moest nemen. Daar zag ik hoe iemand heel erg kan vasthouden aan een doel. En dat er soms heel erg veel van afhangt om te kunnen loslaten. Daar las ik over dat het flexibiliteit vraagt. Niet het soort flexibiliteit uit angst voor verantwoordelijkheid, waar ik zelf soms last van heb. Maar flexibiliteit die uitgaat van een weloverwogen handelen. Dat je loslaat wanneer je ziet dat iets niet haalbaar is. Dié flexibiliteit.

Waar het doel zich afspeelt in de relatie met anderen is het mij zeer behulpzaam geweest om naar de ander te kijken met mededogen. Dat maakt dat het hart erbij betrokken is. Toen kon ik dieper kijken naar wat mijn verantwoordelijkheid was, het gebrek wat ik de ander ook verweet. Ik ben dankbaar, dankbaar voor wat God mij iedere dag voorschotelt. De mensen die hij daarvoor gebruikt, of liever de combinatie tussen de doelen van de ander met de doelen van mij. Dat is kijken en soms loslaten.