Wonderlijk

Wonderlijk

Deze ochtend geniet ik van een weldadige vrede in mijn hart. Misschien komt dat doordat ik vanochtend mijn tweede corona-vaccinatie heb gehad, maar waarschijnlijker is het dat het te maken heeft door iets wat ik gisteren meemaakte. Er is namelijk een ruzie bijgelegd die ik met iemand had.

Ik schreef hier eerder dat ik voor het eerst woede had gevoeld. Dat ik daar een weg in zocht. Dat ik ook zocht naar mededogen in mezelf met anderen. Daar niet goed bij kon. Zoals zo vaak lees ik dan boeken die me op weg helpen. Maar ook breng ik mijn uitdagingen in gebed. Om meer vat te krijgen op hoe boosheid werkt, kocht ik afgelopen dinsdag het boek ‘Boos’ *. Een voltreffer. Ik las het ene na het andere inzicht van hoe om te gaan met mijn eigen boosheid.

Zo stond er dat je vanuit een beperkt zicht kijkt naar de ander. Dat had ik eerder gelezen, maar nu maakte ik de koppeling naar mijn eigen beperkte ‘bril’. Ik las hoe de ander óók te zien vanuit het goede stuk. Daar lag voor mij de oplossing. Waar ik altijd alleen datgene zag dat me stoorde, keek ik ineens verder. Voorbij mijn eigen projecties.

Met dat inzicht nam ik me voor in gesprek te gaan met de persoon op wie ik mijn woede geprojecteerd had. Echter ik wilde het boek eerst uit hebben, zodat ik goed beslagen ten ijs zou komen. Dat organiseerde ik.

Soms loopt mijn leven evenwel anders dan ik denk. Gisteren had ik ineens het gesprek met degene met wie ik in onmin leefde. En het mooie was, ik kon verwoorden wat me dwars zat. Dat niet alleen ik vertelde ook dat ik wilde luisteren naar haar. Er was over en weer respect. Er werden gevoelens gedeeld, er werd geluisterd. En er werd dankbaarheid geuit. Het was een doorbraak waarin er ruimte was voor elkaars verhaal. Erkenning.

Al met al werd in een kwartier schoon schip gemaakt. Het eerste wat ik deed, was God danken voor deze ‘ingreep’. Want waar ik pas later in de week een gesprek gepland had, kreeg dit op een heel andere manier vorm. Ik hoefde mij helemaal niet voor te bereiden. Ik dankte Hem voor Zijn plan met mij. Voor het hart van de ander. En nog meer.

Het is een enorme opluchting. Dat is onderdeel van de vrede die ik voel. Ik kan weer mezelf zijn op mijn werk. Ik hoef niet me niet meer anders voor te doen. Op te letten, me wapenen. Ik kan mijn hart weer openen. We waren beiden blij dat we niet meer hoefden te piekeren over onze (werk)-relatie.

Ik had de switch gemaakt. Waar ik zo lang tegenaan gehikt had, mededogen, bracht ik in praktijk. Met mijn hart vertelde ik wat mij dwars zat, dat ik de ander ook in de goede kanten wilde zien. En dat ik dankbaar was voor de spiegel die zij mij voorhield. Dat ik hoe moeilijk het ook was haar dankbaar ben voor wat ik door haar leer. Dat is eigenlijk onbetaalbaar. Ik realiseer me dat ik daar nog dieper bij stil mag staan, dat wat ik door haar geleerd heb. Dat is een bron van leven. Iets dat me zonder haar niet gelukt was.

Het wonder zit hem daarin, dat er al zo snel een weg geopend werd. Eerder dan ik gedacht had, en ook op een andere manier. Daarbij was ook het hart van de ander open. Dat had ik niet kunnen bedenken. God wel, die doet dingen die ik niet voor mogelijk houd. Die maakt elke dag een plan met mij. Een plan waar ik mij probeer voor te openen, zodat ik de vruchten ervan kan plukken. Zo is Hij, gul en liefdevol. Voor mij en ieder ander.

Waar ik mee wil afsluiten is dat het niet alleen mij gelukkig maakt (vrede geeft). Ik las dat ook de ander gevoelens van geluk ervaart na het oplossen van een ruzie. Daarmee sla ik twee vliegen in één klap, niet om te doden maar om nieuw leven te brengen.

(*Boek: ‘Boos’, Riekje Boswijk-Hummel)