Voorzienigheid

Voorzienigheid


Ik las net, dinsdagmiddag, een korte inleiding op een tekst bij de ‘Petrus-mail’ die ik wekelijks ontvang en ineens sprong dit onderwerp uit mijn brein. Het ging over de doop en de betekenis daarvan voor mensen. Er stond: ‘Kind van God zijn’, ‘Verbond’, ‘Een zegen meegeven over het leven’. Vooral die laatste riep mij allerlei associaties op.

Ik ben namelijk als baby gedoopt. Rond mijn 14-de besloot ik de kerk vaarwel te zeggen. Toen ik echter op mijn 39-ste in een crisis belandde en mij in een diepe put bevond, vroeg ik mijzelf af wat de basis onder mijn bestaan was geweest toen ik jong was, dat was mijn geloof. En zo keerde ik terug.

Ik denk dat als ik niet gedoopt was geweest, ik die vraag niet gesteld had. Maar met de kennis die ik nu heb, kan het niet anders dan dat God op vele andere manieren mijn leven binnen gekropen was. Net zoals dat met anderen gebeurt, waarover ik zie, hoor en lees wanneer mensen hun getuigenissen delen. Daarmee kom ik bij het onderliggende gevoel dat mij bekroop: zijn wij producten van onze opvoeders, of zijn wij vrij om te kiezen?

Ik zal het bij mezelf houden. Mijn ouders lieten mij in mijn jeugd vrij om de keuzes te maken die bij mij pasten. Ik was niet iemand die graag studeerde. Dus na de Mavo en de Havo stopte mijn leven als student. Al heette dat toen niet zo. Om op mijn 30-ste een HBO-opleiding te volgen, waarbij ik wel de intrinsieke motivatie had om te studeren. Al waren de vakken waar het om ervaringskennis ging mij liever dan de studeer-vakken.

Ik was dus vrij om te kiezen wat ik met mijn leven deed. Het heeft mij bepaald in de keuzes en mogelijkheden die er voor mij voorhanden waren. Toch was de beslissing van mijn ouders om mij te laten dopen, en op te voeden met christelijke waarden de basis waarop ik nu voortborduur. Ik hoor bij God.

Als ik terugkijk ben ik dankbaar voor die beslissing en de vrijheid die mijn ouders mij gaven. Het heeft mij gemaakt tot wie ik hier vandaag ben. Gisteren vroeg iemand mij naar mijn relatie. Ik vertelde hoe gezegend ik ben. Ik las vanochtend mijn dagboek. Er stond niet te vergeten dat je dankbaar mag zijn. Daar schort het nog wel eens aan. Ik denk dat het allemaal vanzelf gaat, maar dat is natuurlijk niet waar. Er is een Grote Schipper die aan mijn roer staat. Dat besef lijkt steeds meer vorm te krijgen in mijn leven.

De vraag die ik wil stellen is: Hoe ben jij geworden tot wie je vandaag bent? Ben je in vrijheid van keuzes opgevoed? Of heb je je moeten ontworstelen aan de verwachtingen van je opvoeders? En wat is de invloed van je geloof daarop?

Zomaar wat vragen die bij mij opborrelden.