Geestelijk rijpen

Geestelijk rijpen


Ik weet niet precies waardoor ik er aan dacht, maar ik moest denken aan mijn geestelijke gesteldheid als puber in vergelijking met mijn huidige staat van zijn. Daarbij ging ik terug naar, en nu weet ik het weer, de liedjes die ik tot ver na mijn pubertijd en in mijn twintiger jaren luisterde. Die liedjes over onbereikbare liefdes en gebroken harten, kon ik steeds maar weer herhalen om zo een soort bevestiging te vinden van wat ik meemaakte. De herkenning in de liedjes was fijn; want minder alleen.

Nooit stond ik er bij stil dat er misschien ook een verklaring was voor datgene dat mij overkwam. Hoewel er al vroeg een fascinatie was voor de psyche van de mens. Die interesse begon zich te openbaren rond mijn 30-ste. Maar daarvoor al had ik vaak lange gesprekken met mensen over hun leven. Mensen kwamen ook vaak naar mij toe met hun problemen. Ik deed maar wat. Dacht dat ik goed kon luisteren.

Wat me opvalt over die periode van liefdesverdriet waar ik als puber doorheen ging, was dat ik vooral met het verdriet en de onmacht bezig was. Totaal onbewust van wat er gebeurde. Dat ik gevoelens had, koppelde ik op geen enkele manier aan mijn gedrag.

Deze gedachten worden gevoed bij wat ik meemaak op mijn werkplek, een gymnasium. Zouden pubers door een vergelijkbare fase gaan? Of had het te maken met mijn eigen ontwikkeling? Ik nam leren pas later serieus. Wat als pubers totaal geen verband leggen tussen hun gedrag en dat wat ze doen. Ik heb onder invloed van mijn geloof grote stappen gezet. Hoe is dat voor ongelovigen? Kan je een zekere mate van geestelijke rijpheid hebben als je jong bent, of moeten daar jaren overheen zijn gegaan? En wat is de invloed van geloof daarop?

Mijn vriendin kwam al op vroege leeftijd tot geloof. Ik nam pas 2 jaar geleden Jezus aan als mijn verlosser. Soms vraag ik haar iets over het geloof, en uit haar antwoorden blijkt steeds weer dat zij al heel lang een solide basis heeft in haar geloof. Dan kan ze heel mooi verwoorden waar het voor haar over gaat. Waar ik stiekem wel een beetje jaloers op ben.

Nu ik mij de laatste dagen stilgezet voelde in het vele lezen dat ik doe, komt deze vraag boven drijven: Gaat het erom vooral veel kennis te vergaren omtrent geloven, of gaat het om de relatie met Jezus? Het antwoord zit al in de vraag, volgens mij gaat het erom om een relatie met Jezus te hebben, ‘in Christus’ te zijn. Dus hoef ik niet alle dagen mijn honger naar kennis rond geloven te stillen, maar mag ik erop vertrouwen dat de relatie met Jezus de kern vormt van geloven.

Wat betekent dat voor mij in het gewone dagelijks leven. Dat ik mij goed mag voelen bij wat ik doe, ook als ik niet lees, is er de relatie die ik met Jezus heb. Ik hoef niet zo mijn best te doen. Dat is genade. Hij heeft alles op zich genomen, en ik mag vrij zijn.

Wat mij hierbij opvalt is dat ik dus eerst tot mijn 30-ste onbewust was, daarna leerde ik en ontdekte ik veel over mezelf, tot ik het geloof ontdekte en God daarin als Leidsman van mijn leven aan het brengen ben. Ik denk veel aan overgave deze dagen, dat ik mijn problemen, mijn emoties, bij Jezus neer leg. Dat ik dus veel meer uit handen geef. Waar ik vanuit overgeleverd zijn, naar in control ging, om nu weer overgeleverd te worden. Daar heb ik te pakken wat ik eigenlijk deze dagen zo ervaar. Ik ben weer overgeleverd. Maar nu niet aan het kwaad, maar aan de Goedheid, bewust. Dus preciezer: overgeleverd zijn aan het kwade, naar controle van mezelf, om uit te komen bij overgave aan God. Wat een prachtige weg.