Vergeving schenken

Vergeving schenken


Het is me meer dan eens duidelijk dat ik nog veel te leren heb in mijn geloof. Over die reis deel ik graag hier. Zo ben ik de laatste tijd bezig met vergeving. En ‘toevallig’ kreeg ik afgelopen weekend een boek zomaar in mijn hand gedrukt door mijn vriendin. Het betreffende boek ‘Hoe vergeving schenken je leven verandert’ van Wilkin van de Kamp heb ik precies nodig.

Ik vind het lastig mensen te vergeven. Dan moet ik denken hoe dat in mijn opvoeding ontstaan is. Moeilijk te zeggen. De wetmatigheid die mijn contacten kenmerkte was harmonie. Juist ook omdat ik moeite had met conflicten. Conflicten die voor de balans in een contact belangrijk zijn. Want het is onmogelijk om altijd op dezelfde golflengte te zitten. Dus een conflict kan graadmeter zijn voor de juiste balans.

Gelijk moet ik denken aan trouw en betrokkenheid. Ik haakte vaak af voor het spannend werd in relaties. Dat was niet netjes. Het was mijn onvermogen om met conflicten om te gaan. De angst ervoor ook. Allemaal het gevolg van mijn wegcijfer-strategie. Een strategie die een ogenschijnlijke harmonie teweeg bracht. Maar dat was slechts schijn. De harmonie was er alleen maar omdat ik niet zichtbaar was. Er was niets om boos op te worden. Ik stond niet voor mezelf.

Ik las enkele prachtige dingen over vergeven in het tweede hoofdstuk van het boek:
‘Zolang je voorwaarden blijft stellen aan de ander die jou heeft kwaad gedaan, kun je niet vergeven en geef je jezelf levenslang. Jezus legt in Matteüs 18 uit dat vergeving schenken niet betekent dat de ander (jou) niet(s meer) schuldig is. Jezus bedoelt te zeggen dat het in jouw belang is om te vergeven. Het gaat er om dat jij door te vergeven niet langer afhankelijk bent van de dader, waardoor hij geen macht meer heeft over jou. Jouw vrijheid en genezing zijn niet afhankelijk van wat de ander doet, maar van wat jij doet.’

Voor mij betekent het dat ik verantwoordelijkheid neem. Niet langer afhankelijk ben van de dader. Dit past precies in het pad dat ik al een tijd lang ga. Zelf probeer alleen in afhankelijkheid van God te leven, niet van anderen. Dat komt steeds weer terug in wat ik leer. Zelf de touwtjes in handen nemen, en die touwtjes vervolgens allemaal aan Jezus geven.

Het tweede wat ik las was:
‘Oproep van Jezus om elke dader die tot inkeer komt en berouw heeft vergeving te schenken: ‘Zelfs als hij zeven keer op een dag iets verkeerds doet tegen jou. Als hij dan ook zeven keer spijt heeft, dan moet je hem vergeven.’ Als de dader zich heeft bekeerd en berouw toont, dan vraagt God of je zijn genade die je hebt ontvangen wilt doorgeven aan de ander. Door vergeving te schenken plant je een genadezaadje in het hart van de dader. Je vergeeft de zondaar, niet de zonde. Het laatste kan God alleen.’

Naast het slachtoffer is er ook de dader. Het doorgeven van de genade die ik kreeg van God, door te geven aan de ander. Keer op keer, onafgebroken. Vooral het laatste mocht niet ontbreken. Ik ben niet degene die oordeelt, dat doet alleen God. Ik mag wel vergeven, maar de Zondevergever is Hij.

Ter afsluiting van wat ik las:
‘Het Nieuwe Testament heeft twee woorden voor vergeving: charizomai en aphiemi. Het eerste betekent ‘genade schenken’ en het tweede betekent ‘loslaten’ of ‘zich van iets bevrijden’.
Vergeving schenken maakt je los van de dader en van wat jou is aangedaan.
Als God tegen je zegt: ‘Laat los en weet dat Ik God ben’, dan belooft Hij dat er ruimte in je hoofd en hart komt voor zijn genezende liefde.’

Het bevestigt wat vergeven is, ‘loslaten’ en ‘zich bevrijden’. Het zijn mijn wegwijzers om met vergeving om te gaan en een nieuwe plek te geven in mijn leven. Niet langer die van wraakzuchtige, maar van bevrijder uit de gevangenis waarin ik mezelf opsloot. En zo vrij te zijn.

( Wilkin van de Kamp, ‘Hoe vergeving schenken je leven verandert’ (Blz. 25-29) )