Woelen in het voelen

Woelen in het voelen


Maandag stond er een artikel in het AD. Het was de column die Rick Launspach elke week schrijft. Hij schrijft boeken over burn-out. In zijn columns geeft hij zijn kijk op stress op het werk. Deze keer heette de column: pak het fysiek aan.

Als ik de column goed heb gelezen heeft Rick het erover dat we niet overgeleverd zijn aan onze gevoelens/ onze emoties. ‘We zijn zelf de architecten’, schrijft hij. Tot zover ga ik met hem mee.

Dan verklaart hij wat we er aan kunnen doen als we overspoeld worden door emoties. Ten eerste: het begrip van je gevoelens vergroten, om ze tot de juiste proportie terug te brengen. Ten tweede: het veranderen van je lichamelijke staat. Emoties vragen namelijk niet alleen om te worden begrepen, maar ook om te worden gevoeld. En zo is de conclusie, ‘Wanneer je je lijf op een andere manier gebruikt, moet je hoofd ook wel mee.’ Waarna voorbeelden volgen van in je lijf komen: wandelen, boksen of dansen. Met als gevolg: ‘ Zo’n negatieve emotie terug te dringen.’

Tot zover mijn samenvatting over wat ik begrepen heb en geciteerd overnam uit de column. Hieronder mijn reactie.

Er ontbrak iets aan het verhaal uit de column. Het ging over het begrijpen van emoties en te voelen. Echter in plaats van met je aandacht naar binnen te gaan, naar de plek waar de emotie zich voordoet, belichtte Rick de kant van uit het hoofd te gaan door ‘iets met je lijf te doen’. Een optie die zeker helpen kan. En mij ook lange tijd hielp.

Wat ik nu leer is echter iets anders, ‘de emotie doorvoelen’. Dat doe ik door mij bewust te worden van wat ik voel, dat kan boosheid, irritatie, ongeduld, verdriet of angst zijn bijvoorbeeld. Om deze emoties vervolgens te voelen daar waar die zich manifesteert, vaak de buik, of de borst, rond het hart. En dan verdwijnen die emoties vervolgens weer. En kan ik kijken naar wat mij dwars zit, of erover huilen als dat nodig is.

Ik leer dat nu pas, ik ben 56 jaar! Voorheen bleef ik over een bepaalde gedachte in kringetjes ronddraaien, zat te piekeren. Ik bleef dan in mijn hoofd. Maar tegenwoordig lukt het me steeds vaker om de emotie te voelen. Ook niet altijd, maar vaak genoeg om het mij als nieuw gedrag te willen toe-eigenen.

Dus in plaats van uit mijn hoofd in mijn lijf te komen door afleiding te zoeken, ben ik op zoek gegaan naar de emotie zelf om die het hoofd te bieden. Daarbij kom ik ook ín mijn lijf uit. Echter niet om de emotie af te leiden, maar om deze te doorvoelen.

Tot zover mijn reactie die ik ook naar de redactie als lezersbrief stuurde.

Sinds vanmiddag wordt mij echter iets bijzonders duidelijk: ik was ik niet. Het staat er en ik ben er misschien net zo verrast door als jij. Het klopt. Doordat ik zo aan het woelen ben in het voelen, realiseerde ik mij tijdens mijn dagelijkse wandeling, dat ik door het toelaten van mijn gevoelens erachter kom wie ik eigenlijk echt ben. Het lijkt erop of dat mijn ware zelf altijd werd belemmerd door het verwrongen gedrag als gevolg van het niet durven voelen. Daardoor leefde ik grotendeels in mijn hoofd, met allerlei lichamelijke ongemakken die het gevolg zijn geweest van in dat hoofd zijn en negeren van die gevoelens. Ik durf hierbij te stellen dat het stelselmatig negeren van emoties, ziek maakt. In mijn geval vooral angstig.

Misschien zijn de meeste van mijn ziektes het gevolg van het negeren van emoties. Niet dat ik er nu onder leidt, soms wat eczeem, of hoofdpijn. Maar de crisis waar ik in 2003 doorheen ging, was misschien wel het begin van herstel waarin ik niet alleen weer begon te geloven, maar tegelijk een start werd gemaakt met het helen van alles uit mijn verleden. Ik weet niet waar die weg nog meer toe leidt, maar het is fascinerend te zien dat ik vanuit mijn geloof tot zoveel wonderlijke, helende inzichten kom steeds weer. Inzichten die mij zicht geven op wie ik in essentie eigenlijk ben. Een prachtig mens, die tevoorschijn aan het komen is en niets liever wil dan dat wat mij geholpen heeft doorgeven aan anderen. Dat is wie ik ben, geheeld, gereinigd, kind van God. Onderweg.