Wachten doet verzachten

Wachten doet verzachten


Vorige week was ik vol ongeduld. Dat komt zo, ik heb al enkele weken goede zin en wil mijn verlangens ten uitvoer brengen. Daarvoor heb ik contact met iemand, met wie ik een plan aan het maken ben. Maar diegene belde maar niet terug. Ik wacht al een week op een verzoek van diegene om een afspraak te maken. Eerst vroeg ze me data door te geven, dat deed ik. Eerder gaf ze aan dat ze liever per telefoon afspraken maakt, dus belde ik en sprak haar voicemail in. En toen wachtte ik. En ik wachtte. En mijn geduld werd op de proef gesteld.

Ik klaagde erover tegen mijn vriendin, die mij zei zelf in ‘control’ te zijn van wat ik van plan ben en dus niet langer afhankelijk van de ander. Ondertussen bedacht ik mij waarom ik niet teruggebeld werd. Tot ik een boek las over genade, (ik ben er al even in bezig) daar stond iets dat me kon helpen; oordeel niet. En spreek niet slecht over een ander. Dat veranderde mijn aanvankelijke boosheid. Want die was er nu ook bijgekomen. In het boek wordt verhaald dat je de beweegredenen van de ander niet kent. Dat je zelf blinde vlekken kan hebben. En bovenal we zijn zelf niet volmaakt en consequent.

Vooral dat laatste wil maar niet duidelijk worden vandaar dat ik het hier nu aandacht geef. Ik kan in mijn eigen onvolmaaktheid de ander nooit de maat nemen, omdat ik zelf niet perfect ben kan ik de ander zijn onvolkomenheid ook niet aanrekenen. Besef dat ik imperfect ben, laat me met mildheid naar de ander kijken. Dat heb ik te leren, mijn eigen imperfectie onder ogen te zien. De hoogmoed die mij laat denken dat ik het beter weet dan de ander zorgt voor een misplaatst gevoel van arrogantie. En daardoor mis ik de compassie met de ander. Daar kan ik niet bij, ik vind mij namelijk beter dan de ander. Leerpunt.

Ondertussen sprak ik met mijn vriendin over wat ik graag wil. Zij hield mij een spiegel voor waarin ik nog meer zag. Mijn beweegredenen van waaruit ik mijn plan wilde uitvoeren waren niet zuiver. Ik dacht dat ik de motivatie haalde uit mijn verlangen om anderen dichter bij God te brengen maar ik bleek een andere verborgen motivatie te hebben; geld.

Ik wilde een deel van mijn huidige baan inleveren voor een betaalde baan voor de kerk. Iemand vertelde mij dat het werken voor Gods Koninkrijk en het verlangen naar betaald werk omdat mijn huidige baan niet bevalt, niet zuiver is. En dat is ook zo, moest ik bekennen. De oplossing die ik bedacht voor mijn ongemotiveerd zijn op mijn werk, hoopte ik op te kunnen lossen door een andere betaalde baan voor de kerk, zogenaamd om mensen dichter bij God te brengen. Maar de oplossing om gemotiveerd te raken door wat ik leuk vind, kan alleen waarheid worden als ik mij op vrijwillige basis inzet. Om dat wat mijn vuur laat ontbranden zo vorm te geven.

Vandaag keek ik terug op de afgelopen week, en toen bedacht ik mij ik ga schrijven over dat proces dat ik zo meemaak. Meer nog hoe God daarbij werkt. Want doordat ik mijn plan niet heb besproken met degene op wie ik wachtte, zijn er in mij allerlei nieuwe ideeën ontstaan en gesprekken geweest die mij richting geven. Mijn ongeduld werd getest, en zie daardoor was er tijd om nieuwe inzichten op te doen. Dus God had er een bedoeling mee, denk ik dan om mij te laten wachten. Het was en is niet voor niets, dat geduld één van de vruchten van de Geest is.

En zo was mijn wachten ook een uitdaging om te mogen verzachten, om te zien dat God altijd werkt op veel verschillende manier, manieren die ik zelf op het moment niet bedenken kan. En waarbij ik zowel onderwerp als lijdend voorwerp ben.

Ik wil afsluiten met iets wat indruk maakte in hetzelfde boek over genade: ‘Weiger anderen de wet voor te schrijven, geef de Heer ruimte hun leven te leiden.’ Zoals ik (bewust probeer) leiding te ontvangen, is God hier en nu met ieder ander mens bezig, lees ‘te leiden’. Zo bezien is het steeds weer afstemmen op wat ik dagelijks meemaak en leren Gods hand erin te herkennen, boven mijn eigen kleinmenselijke kennis uit.

(‘Genade is een risico’ van Charles R. Swindoll, H.8.)