Was geketend: Angst

Was geketend: Angst


Psst, angst ben je daar?
Ik voel je.
Je hebt je altijd zo goed verscholen gehouden.
Of niet.
Nee, hoor.
Ik heb je je leven lang bepaald.
Wat?
Echt?
Ja, je leven lang was angst de drijfveer van wie je was.
Hoe kan dat?
Ja dat is ingewikkeld.
Het heeft iets te maken met wat het kind leerde.
En dat dat vervolgens een script werd voor je leven.
Een script?
Ja een verhaallijn waarlangs je leven zich voltrekt.
Maar hoe kan iets zo lang aanhouden dan?
Ja dat is wonderlijk.
Het heeft je ook van alles opgeleverd.
Vooral als kind leerde je hierdoor van alles.
Maar vanuit angst geboren.
Wat dan?
Je leerde je wegcijferen.
De positieve kant daarvan is dat het lijkt of je heel dienend bent.
Maar dat is niet zo, je dient vanuit angst.
Omdat je bang bent.
Wow, da’s heftig.
Dus het was nooit zuiver.
Nee, gevormd door mij, jouw angst.
Wat was de keerzijde?
Dat je dus in de maatschappij aanvaard gedrag leerde, maar tegelijk jezelf ontkende.
En dat houden heel veel mensen vol.
Maar jij bent een (onder)zoeker, jij hebt al heel lang behoefte aan duiding.
Vandaar dat we dit gesprek hebben.
Omdat je langzaam kennis met mij maakt.
Je de onderste steen boven wilt hebben.
Daarom is schrijven zo belangrijk voor jou.
Je leert ervan.
En je hebt in jouw geval niet altijd anderen nodig om tot inzicht te komen.
Je bent best aardig Angst.
Ik heb zo mijn momenten.
Het is ook zaak dat je het als overlevingsmechanisme ziet.
Dat je heel lang profijt hebt gehad van mij.
Natuurlijk is teveel angst niet fijn.
Maar jou heeft het een pad gemaakt.
Tot wie je nu bent.
Tot wie je ook bent.
Kan ik vrij worden van angst?
Wel deze angst die je als kind hebt opgedaan.
Dat overlevingsmechanisme.
Je kan me in de ogen gaan zien.
En mij doorvoelen.
Je deed het tijdens het wandelen vanmiddag al.
Dat is geen sinecure.
Maar één van de wegen die tot verlossing leidt.
Voel je dit nu?
Ja dat is heel prettig.
Wat is dat.
Opluchting.
Dat je mij hier schrijft.
Dat je op een ontspannen manier en vorm woorden geeft aan iets dat jou zo eigen is.
Ja maar ik ken jou toch heel goed.
Ja en nee.
Ja, ik ben elke dag in meer of mindere mate bij je.
Nee, je ging nooit met me in gesprek.
Ontleedde mij nooit.
Is dat wat ik nu doe?
Ja.
Is het genoeg?
Voor nu wel.
Dag Angst.
Dag Adriano.

Toch nog even.
Ben je daar nog?
Ja hoor, nooit ver weg.
Wat kan ik doen met mijn angst?
Je realiseren dat wat je als kind leerde, niet je contacten met mensen nu bepaald.
Anderen hebben geen reden jou te straffen.
Soms wordt men boos om iets dat je doet, maar je zal je angst voor straf in zo’n geval onder ogen moeten zien.
Of het besef dat het kind die angst had, bang voor straf.
Dat is niet je huidige situatie.
Al heel lang niet meer.
Je bent autonoom, een volwassen, zelfdenkende man die verantwoording draagt voor datgene wat hij doet.
Natuurlijk ben je niet perfect.
En je zal dat ook gaan merken.
Maar daarmee hoef je niet bang te zijn dat je liefde tekort komt.
Of dat je jezelf moet wegcijferen uit angst dat je anderen tekort doet.
Je bent mens.
Met alles wat je bent, ook je beperkingen.
Dat is hoe je jezelf mag gaan zien.
Ik zeg het nog eens, je bent niet perfect.
Die waarheid hoef je niet langer vol te houden.
Het is niet nodig meer, je mag jezelf zien als mens van vlees en bloed.
De whole package.