God, ik en het kwaad

God, ik en het kwaad


Ik moest hieraan denken, toen ik mijn laatste blog teruglas. Ik ben lange tijd speelbal geweest van het laatste: satan in de vorm van het kwaad. Me onbewust van hoe dit mijn leven beheerste. Nu was het niet altijd donker in mij. Maar zelfs diffuus licht is geen helder licht. Het licht dat God over zijn schepping straalt, is het tegenovergestelde van de vele schakeringen van het duister.

Als ik die drie zo opschrijf, is mij ineens heel erg duidelijk waarom ik zo lang overgeleverd was aan het kwaad. Dan zie ik dat ik nu een keus kan maken voor God en alles wat door zijn aanwezigheid in mijn leven helderder wordt. Al het goede waar ik de vruchten dagelijks van pluk.

Maar ook hoe God mij als mens de keuze gegeven heeft om te doen wat ik wil. Mijn wil. Dat is een andere wil dan uit het onze Vader, waarin ‘Uw wil geschiedde’. Het verbaasd mij ook niet dat ik hier dit nu schrijf. Ik ben nu steevast dagelijks mijn dag in gebed aan het beginnen met Gods leiding. Binnen die leiding past dit helemaal.

Hoe meer ik er over nadenk hoe meer ik zie dat ik met mijn geloof in God nog steeds verzocht wordt zo nu en dan, maar dan ervoor kies om Gods weg te volgen. Waar ik het grootste gedeelte van mijn leven los van God, van God los, leefde.

Het besef, het bewustzijn dat ik kan kiezen, is mijn redding. Daardoor ben ik niet langer overgeleverd aan de demonen van mijn gedachten. Niet dat ik niet meer denk, maar ik kan het onderscheid maken en kiezen voor het goede. Dat blijft overigens een uitdaging. Het is geen vanzelfsprekendheid om het onderscheid te kunnen maken wanneer ik verzocht word.

Zo ook over de onmacht die ik ervaar. Nou nee, die ervaar ik niet maar daar las ik over. En dat voelde niet prettig. De controle loslaten. Ik ben het zo gewend om zelf de touwtjes in handen te hebben. Onmacht accepteren en mijn genezing aan God overlaten. Ik vind het lastig. Ik heb best lang geloofd dat ik mezelf heelde. Weliswaar met hulp van God. Nu, lijkt het ineens of ik zelf niets gedaan heb. Dat God mij genezen heeft.

Ik lees weer Henri Nouwen: de Enige die bij machte is te genezen en te leiden. De woorden slaan een krater in mijn verlangen zelf alles in de hand te hebben. En diep van binnen weet ik dat het zo is. Op mijn manier dacht ik dat ik zelf het centrum geworden was van mijn universum. Oplopend met de verantwoording die ik pleeg te zeggen, neem voor mijn leven. Dat mag blijven staan, maar het kan alleen gebeuren bij Gods gratie. Juist alleen onder Zijn leiding.
Zelf ben ik volledig en volkomen machteloos, onmachtig. En zoals met iedere paradox zit daar gelijk de crux van het verhaal; ik ben machtig omdat ik onmachtig ben.

Dat is zo’n prachtig gegeven. Juist als je door je onmacht gaat, word je machtig. Juist als je kwetsbaar wordt, wordt je krachtig. Juist als je klein wilt zijn, word je groot. Juist als je de minste wilt zijn, word je de voornaamste. Juist als je de laatste wilt zijn, word je de eerste. Het is een wetmatigheid van matiging, die tot rijkdom leidt.

Bovenal is het een weten (volgens Henri) dat je niets hoeft te doen om te groeien. ‘Je bent als een zaadje geplant in vruchtbare grond. Je hoeft niet méér te doen dan op die plek te blijven en erop vertrouwen dat de grond alles bevat wat je nodig hebt om te groeien. Ook als je het niet voelt, groei je.’: aldus Henri.

Zo kom ik steeds weer terug bij de Vader en alles wat Hij mij geeft. En hoe meer ik datgene dat uit Hem voortkomt laat groeien des te mooier zullen de vruchten zijn die daaruit voorkomen. Ook dat is een wetmatigheid die ik graag tot wasdom laat komen in mij.